Το δυστοπικό 2020, που το πρωί μετρούσαμε οικονομικούς δείκτες, το απόγευμα κρούσματα και το βράδυ ναυτικά μίλια, επανεκτίμησα τον σουρεαλισμό. Με τα χίλια.
Οι καναβουριές στις ζαρντινιέρες της Πανεπιστημίου ήταν καλλιτεχνική εγκατάσταση «Αθηναϊκού μύλου». Ο «Κόμβος Ακτιβιστών για μια Φιλελεύθερη Κοινωνία» είχε αναρτήσει βίντεο και φωτογραφίες από τα δεντρύλλια που φύτεψε και τους υπαλλήλους της υπηρεσίας πρασίνου για το βραδινό πότισμα ευχαρίστησε. «Θέλοντας να υπερασπιστεί την ιδέα ενός μεγάλου περιπάτου, που θα επεκταθεί σε όλο το ιστορικό κέντρο, τοποθέτησε σπόρους κάνναβης στις ζαρντινιέρες καθ’ όλο το μήκος της Πανεπιστημίου, ώστε να συμβάλει στον άμεσο καλλωπισμό τους… Ευελπιστούμε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες ανάλογες δράσεις ανά την Ελλάδα».
Πέντε χρόνια μετά, άλλες δράσεις παίρνουν διαστάσεις. Σπέρνονται υπόνοιες ότι κάποιοι ποτίζονταν με επιδοτήσεις και για χασισοφυτείες. Πώς στο καλό, δεν είναι κόκκοι άμμου να τους κρύψουν στην αμμουδιά. Πώς στο καλό, με το «πρασίνισμα»; Ήταν ένα μέτρο προώθησης βιώσιμων γεωργικών πρακτικών, όπως η αγρανάπαυση, η εδαφοκάλυψη και η εναλλαγή καλλιεργειών, με σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας του εδάφους, την προστασία της βιοποικιλότητας και τη μείωση των επιπτώσεων της διάβρωσης.
Αυτή η πέτρα δεν είναι αλαφριά και ψαφαρή. Παρατηρείς τις διαβρώσεις που τη ρυτιδώνουν, από συνομιλίες και καταγγελίες μέχρι εριφογραφίες και μένεις με τις απορίες.
Καμάρι πήγαιναν τα ωζά, στολή πήγαιναν οι αίγες, δεν τα έκρυβαν, όταν μονομέριαζαν οι εδικοί. Οι ενδείξεις ήταν εκεί. Κι όμως, μόνο την τελευταία διετία υπήρχαν δημοσιεύματα. Η αντιπολίτευση είχε φέρει το ζήτημα στη Βουλή, όχι πολύ θορυβωδώς. Σχεδόν διεκπεραιωτικά. Η κυβέρνηση το υποβάθμιζε, τους δικαστές στο Λουξεμβούργο δεν λογάριαζε. Εκεί εδρεύει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία.
Εδώ έχουν βολευτεί τα γελοία. «Το γελοίο ατιμάζει περισσότερο απ’ την ατιμία», έλεγε ο ΛαΡοσφουκώ. Αν έχεις τιμή, που στέκει στο τζουγκρί…
