Με 400 εκατομμύρια η Ελλάδα θα μπορούσε να εκσυγχρονίσει τις 4 φρεγάτες ΜΕΚΟ, μια υπόθεση που σέρνεται από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 και έχει μπει υποτίθεται στον νέο προγραμματισμό του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Ο εκσυγχρονισμός δεν προχώρησε μέχρι τώρα ελλείψει χρημάτων, αν και το αναγκαίο ποσό κατά τραγική ειρωνεία ισοδυναμεί περίπου με τα πρόστιμα για τον ΟΠΕΚΕΠΕ της περιόδου 2016 -2023. Περί του τελευταίου έχει σηκωθεί κοπετός αναφορικά με το ποιοι θα το πληρώσουν και με στεντόρεια φωνή πολλοί υπογραμμίζουν ότι πρέπει τα χρήματα να ανακτηθούν αποκλειστικά από αυτούς που παρανόμως τα οικειοποιήθηκαν.
Γνωρίζοντας κάποιος τη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία, έχει την απάντηση ποιος τελικά θα πληρώσει το πρόστιμο, που είναι μόνο μια παρωνυχίδα και όχι η ουσία.
Πριν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν οι δήμοι, παλαιότερα οι πολεοδομίες, οι εφορίες και πάει λέγοντας… Κοινός τόπος όλων αυτών των υποθέσεων – σκανδάλων που αενάως επαναλαμβάνονται είναι ότι όλα αυτά είναι πλοκάμια του κράτους.
Η διαφθορά στην οικονομία είναι κρατική υπόθεση. Όσο μεγαλύτερο το κράτος, τόσο μεγαλύτερη η διαφθορά και τόσο περισσότερες οι μεζονέτες στα βόρεια και νότια προάστια των δημοσίων υπαλλήλων.
Στην υπόθεση αυτή συμμετέχουν και πολιτικοί -ως σαρξ εκ της σαρκός του κρατικισμού- απ’ όλα τα κόμματα… Και μπορεί στην παρούσα συγκυρία οι κυβερνητικοί να φαίνονται περισσότεροι, καθώς αυτοί έχουν την εξουσία. Σε μια άλλη περίπτωση θα ήταν ενός άλλου κόμματος που θα κυβερνούσε, με τους αντιπολιτευόμενους να είναι και αυτοί στην πρώτη γραμμή επίδειξης ενδιαφέροντος για τους δικούς τους ψηφοφόρους αγρότες…
Γι’ αυτό και η αγωνία της επανεκλογής, τα συντροφικά μαχαιρώματα και οι απίθανες υποσχέσεις -μέχρι και ότι η θερμοκρασία της Αθήνας θα μειωθεί κατά 4 βαθμούς ακούσαμε-, που στόχο έχουν την ανάδειξη στην καρέκλα της εξουσίας.
Και όσοι από αυτούς σήμερα είναι κήνσορες της εξυγίανσης (καθώς το σκάνδαλο αφορά την κυβέρνηση), η εμπειρία λέει ότι στην καλύτερη περίπτωση μας κοροϊδεύουν.
Και τούτο διότι είναι το κράτος κάνει τη μοιρασιά των κονδυλίων διά των αρμοδίων οργάνων… που είναι σε τελική ανάλυση οι συνεργάτες κάθε κυβέρνησης. Και από μια τέτοια μοιρασιά όλοι έχουν συμφέρον. Από τους τελικούς παραλήπτες -που είναι οι πραγματικοί αγρότες και πρέπει να πάρουν τα χρήματα- μέχρι τους ενδιάμεσους υπαλλήλους, τους απατεώνες που πήραν παράνομα επιδοτήσεις, αλλά και τους πολιτικούς που με μισόκλειστα μάτια υπέγραφαν…
Κι εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα της αντιπολίτευσης, που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της και μηρυκάζει συνθήματα που δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Για να καταστεί γοητευτικό στους ψηφοφόρους ένα κόμμα, πρέπει να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα και τις αγωνίες της κοινωνίας.
Εδώ αντ’ αυτού έχουμε ξυλόλια και άλλα παρόμοια πυροτεχνήματα, τα οποία αποσκοπούν σε πρόσκαιρους εντυπωσιασμούς, που διασώζουν τελικά το διεφθαρμένο κράτος!
