Υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και άλλα που λέγονται και δεν γίνονται ποτέ. Και παραδείγματα το τελευταίο διάστημα έχουμε άφθονα, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας.
Το Ιράν, εδώ και χρόνια, απειλούσε το Ισραήλ με φραστικές κορόνες για εξαφάνιση του κράτους και άλλα τέτοια, που λειτουργούσαν και σαν ναρκωτικό για τον λαό του. Παράλληλα, οι ίδιοι εξυμνούσαν την πολεμική τους μηχανή, βρίσκοντας αρωγούς στην προπαγάνδα τους και άλλους συμπαθούντες στο εξωτερικό, που επαναλάμβαναν τις κορόνες των Ιρανών.
Με την επίθεση των Ισραηλινών, που μάλλον έπιασε στον ύπνο τους Ιρανούς (όπως έγινε με την επίθεση της Γερμανίας στη Ρωσία στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), φάνηκε ότι όλα όσα έλεγαν για την αμυντική τους δυνατότητα ήταν στην καλύτερη περίπτωση υπερβολικά. Η αεροπορία τους ήταν ανύπαρκτη, αντιαεροπορικά συστήματα δεν λειτούργησαν και, το κυριότερο, με την έναρξη της επίθεσης, το Ισραήλ έβγαλε από τη μέση πολλούς επικεφαλής του στρατού, με χειρουργικά πλήγματα. Η μοναδική δυνατότητα των Ιρανών ήταν η εκτόξευση πυραύλων που δεν έπλητταν μόνο στρατιωτικούς στόχους αλλά και συγκροτήματα κατοικιών. Και στο τέλος, μετά τις βόμβες των ΗΠΑ, οι Ιρανοί αναζήτησαν συμβιβαστική οδό και, όπως είπε ο Τραμπ, προειδοποίησαν την Αμερική για τους πυραύλους που έριξαν στο Κατάρ.
Με λίγα λόγια, η υποχώρηση των Ιρανών ήταν άτακτη και θεατρική, για να ικανοποιηθεί και το δημόσιο αίσθημα του κόσμου στη χώρα τους, που όλα αυτά τα χρόνια άκουγε μεγάλα λόγια, που ακούγαμε και εμείς στην Ελλάδα από διάφορους «ειδικούς» αναλυτές και λοιπούς ξυλοσχίστες. Από την άλλη, το Ισραήλ έδρασε συντονισμένα με σχέδιο και κέρδισε την αναμέτρηση.
Τα συμπεράσματα από όλη αυτή την ιστορία για την Ελλάδα είναι πολύ σημαντικά και καλό είναι να τα αφομοιώσουν στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, ένεκα του ότι και εμείς αντιμετωπίζουμε έναν επιθετικό γείτονα. Για να έχουμε ειρήνη, ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα δύσκολα, όπου εμείς μόνοι μας θα κληθούμε να τα βγάλουμε πέρα.
Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή το να λέμε πολλά, αλλά να κάνουμε λίγα ή τίποτα, φαίνεται ότι εφάρμοσε ο υπουργός Μετανάστευσης Μάκης Βορίδης στον τομέα του. Πολλά λόγια και από αποτελέσματα… ελάχιστα. Αυτό έδειξε, εξάλλου, και η παρέμβαση του Κ. Μητσοτάκη, μετά τις αθρόες «εισβολές» λαθρομεταναστών από τη Β. Αφρική και ειδικά από την Αν. Λιβύη του πρώην φίλου μας στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ. Ο πρωθυπουργός είπε ότι πολεμικά πλοία θα περιπολούν νότια της Κρήτης, για να αναχαιτίζουν τις εισροές, ως έσχατο μέσο προφανώς, αφού οι ροές δεν ανακόπηκαν, όπως διαβεβαίωνε ότι θα γίνει με το γνωστό του ύφος -που δεν σηκώνει αντίρρηση- στην αρχή της θητείας του ο Μ. Βορίδης.
Και στο μεταναστευτικό, όταν λέγονται πολλά, είναι δείγμα ή ότι δεν γίνεται τίποτα ή ότι πάνε να καλυφθούν λάθη που έχουν γίνει. Και εν προκειμένω έχουν γίνει πολλά από το2015 και μετά!
