Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ μόνο που δεν αποκαλεί τον ένοικο του Λευκού Οίκου Ήλιο και φεγγάρι, της πολιτικής μαργαριτάρι, Μωυσή, δύναμη θεϊκή.
Είναι γελοίο; Στο πολιτικό παιχνίδι είναι βοηθός αποτελεσματικός. «Το γελοίο είναι ένα ισχυρό εργαλείο, ένα Zwangsmittel ή μέσο εξαναγκασμού στην υπηρεσία της εξουσίας», γράφει ο Vicente Ordonez-Roig στο φιλοσοφικό σχεδίασμα «Το γελοίο ως πολιτικό εργαλείο» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης).
Είναι αυτή η περίπτωσή μας; Λέτε ο Ολλανδός προτεστάντης ως άλλος Αριστοφάνης να φτάνει στα άκρα, αξιοποιώντας το γελοίο ως πολιτικό εργαλείο, γελοιοποιώντας Ντόναλντ και ΝΑΤΟ, για να φέρει τα πάνω κάτω, για να ισιώσει τα στραβά;
Εδώ γελάμε δυνατά. Πάντως, ο επικεφαλής της Ατλαντικής Συμμαχίας και ο πρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρείας μάς προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία. Κατεδαφίζουν κάθε ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ένα ελάχιστο αίσθησης αρχής. Μας δείχνουν τον κόσμο όπως είναι, στην πρώτη γύμνια του. Στήνονται σκηνικά βίας για να πουλάνε προστασία. Είναι χοντρά τα λεφτά, ακούγονται των αμυντικών βιομηχανιών τα χαχανητά.
Θηριώδη ποσά για εξοπλισμούς (μόνο οι 5 μεγάλοι της Ευρώπης θα προσθέσουν 4,6 τρισ. δολ. στο σωρευτικό δημόσιο χρέος τους μέσα στην επόμενη δεκαετία, σύμφωνα με εκτίμηση του Bloomberg Economics) σε μια εποχή με οικονομικούς αναστεναγμούς.
Είναι λίγο θέμα γούστου, όπως θα ’λεγε ο Ρούτε, ή μήπως η διάσημη ατάκα από τον «Νονό»;
Βάλαν οι χώρες-μέλη την υπογραφή τους στο χαρτί, αυτή ήταν η προσφορά που δεν μπορούσε κανείς να αρνηθεί.
Επιστρέφουμε στην αρχή. Ξαναγυρνάμε στο γελοίο, την γκροτέσκα μηχανική της εξουσίας, από άλλο δρόμο.
«Η πολιτική εξουσία… μπορεί να δώσει στον εαυτό της τη δυνατότητα να μεταδίδει τις συνέπειές της, και ακόμη περισσότερο να βρίσκει την ίδια την πηγή των συνεπειών της, σε μια γωνιά η οποία απαξιώνεται εμφανώς, ρητά και εκουσίως, ως βδελυρή, άτιμη ή γελοία…» (Φουκό)
