Tον Φεβρουάριο του 1999 ήταν η σύλληψη του Οτσαλάν από τους Τούρκους που ξεσήκωσε ένα κύμα επικρίσεων κατά της τότε κυβέρνησης Σημίτη, που στην ουσία έπληττε τη χώρα.
Λάθη στον χειρισμό της υπόθεσης έγιναν σίγουρα, αλλά όταν ο Οτσαλάν έφθασε στην Ελλάδα ερχόμενος από τη Ρωσία -η οποία δεν του πρόσφερε χείρα βοηθείας διότι δεν την εξυπηρετούσε πλέον η δράση του κάποιοι πίστεψαν ότι η χώρα μας έπρεπε να τον πάρει υπό την προστασία της και να κάνει πόλεμο γι’ αυτόν.
Στην υστερία της εποχής εκείνης μπροστάρηδες ήταν τα κόμματα της Αριστεράς με τη σχολή των «επαγγελματιών ανθρωπιστών» που άρχισε να αναπτύσσεται. Η κυβέρνηση Σημίτη βρέθηκε σε βέρτιγκο, διώχθηκαν υπουργοί και όλοι κατηγορούσαν αλλήλους για τη σύλληψη του Οτσαλάν. Την τιμή της χώρας έσωσε σε εκείνους τους καιρούς ο Μίκης Θεοδωράκης (πρωτοστάτησε και στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία το 2018), που μίλησε λογικά και κατακεραύνωσε τις παρεμβάσεις των γυναικών-συνεργατών του Οτσαλάν που μιλούσαν δημόσια και στρέφονταν κατά της χώρας.
Οι κατηγορίες για προδοσία έδιναν και έπαιρναν ανάμεσα στους πολιτικούς σχηματισμούς και η «διχόνοια η δολερή», για την οποία έγραψε ο Σολωμός, έκανε παρέλαση προσφέροντας το σκήπτρο της, όπως περιγράφει ο ποιητής!
Το φαινόμενο αυτό που στη χώρα είναι αρχαίο και το περιγράφει ο Όμηρος να αποτυπώνεται στον Τρωικό Πόλεμο ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα ήταν παρόν στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, αλλά και μετά, στον εμφύλιο στη διάρκεια της Επανάστασης του ’21, όπως και σχετικά πρόσφατα, μετά τη λήξη της τριπλής κατοχής το 1944, όταν οι μισοί Έλληνες κυνηγούσαν να εξοντώσουν τους άλλους μισούς. Και το ξαναζούμε ακέραιο στις μέρες μας με τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, όπου η αντιπολίτευση (και δη η αριστερή) επικρίνει την κυβέρνηση τόσο για τη στάση στο θέμα της Γάζας όσο και για τον πόλεμο (!) ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν.
Το γαϊτανάκι που ξεκίνησε το 2021, με τους «επαγγελματίες ανθρωπιστές» να μην παίρνουν θέση κατά του εισβολέα αλλά να ζητάνε γενικά παύση εχθροπραξιών, συνεχίζεται, καθώς ζητάνε από την Ελλάδα να κάνει ό,τι δεν μπορούν να κάνουν ο ΟΗΕ, η Ε.Ε., οι ΗΠΑ, να σταματήσει δηλαδή τους πολέμους… Και επειδή εδώ ξυλόλιο όπως στα Τέμπη -η ύπαρξη του οποίου θεωρήθηκε πιο σημαντική ως αντιπολιτευτικό εργαλείο από τον θάνατο των 57 ανθρώπων και τον παρατημένο στην τύχη του σιδηρόδρομο- δεν υπάρχει, η κατηγορία είναι για ανοχή στη «γενοκτονία» στη Γάζα και άλλα παρόμοια ευτράπελα.
Εξυπακούεται ότι οι «ευαίσθητοι» ουδέποτε πήγαν στην Πράσινη Γραμμή στην Κύπρο να αγναντέψουν την τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο και να κάνουν πορεία εκεί, ούτε νοιάστηκαν για τις αλύτρωτες πατρίδες του Πόντου, τη Βόρειο Ήπειρο, την Ελληνολεβαντίνικη κοινότητα της Συρίας που εξόντωναν πρόσφατα οι πολιτοφυλακές του φιλοτουρκικού καθεστώτος.
