Περισσότεροι από 100 εξέχοντες πολιτικοί του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) εξέδωσαν ένα «μανιφέστο», ζητώντας την απομάκρυνση από την πολιτική του επανεξοπλισμού και επανάληψη των άμεσων διπλωματικών συνομιλιών με τη Ρωσία.
Το «μανιφέστο» που έχει τίτλο «Εξασφάλιση της Ειρήνης στην Ευρώπη μέσω της Αμυντικής Ικανότητας, του Ελέγχου των Εξοπλισμών και της Κατανόησης», θίγει ένα ευαίσθητο ζήτημα εντός του SPD. Δημοσιεύθηκε μάλιστα λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν από το ομοσπονδιακό συνέδριο του κόμματος, στα τέλη Ιουνίου.
Σύγκρουση με την ηγεσία
Τα κεντρικά αιτήματα του «μανιφέστου» συγκρούονται με αυτά που προωθεί το SPD στον κυβερνητικό συνασπισμό με την Χριστιανοδημοκρατική Ένωση του καγκελαρίου Μερτς.
Η βασική κριτική; Αντί η Γερμανία να επιδιώκει ενεργά μια «σταθερή τάξη ειρήνης και ασφάλειας στην Ευρώπη», βασίζεται κυρίως σε μια «στρατηγική στρατιωτικής αντιπαράθεσης και σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για επανεξοπλισμό».
Η αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού στο 5% του ΑΕΠ, δεν είναι απαραίτητη από την άποψη της πολιτικής ασφαλείας, υποστηρίζουν.
Η αντιπρόταση; «Η απαραίτητη αμυντική ικανότητα πρέπει να συνδυαστεί με μια πολιτική ελέγχου των εξοπλισμών και αφοπλισμού, προκειμένου να επιτευχθεί κοινή ασφάλεια και αμοιβαία ειρήνη», με «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» με τη Ρωσία και προσεκτική επανέναρξη των διπλωματικών επαφών».
Οι υπογράφοντες τάσσονται μάλιστα κατά της ανάπτυξης νέων αμερικανικών πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς στη Γερμανία, η οποία εγκρίθηκε από τον πρώην καγκελάριο Όλαφ Σολτς. Γιατί κάτι τέτοιο, «θα καθιστούσε τη Γερμανία στόχο πρώτης επιλογής».
Αν ζούσε ο Βίλι Μπραντ
Θα έλεγε κανείς ότι τις απόψεις αυτές θα υποστήριζε -αν ζούσε- ο Βίλι Μπραντ-ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος που υιοθέτησε στη δεκαετία του ‘70 την προσέγγιση με τη Μόσχα, με την πολιτική της ύφεσης
Η σημερινή ηγεσία των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών αποκήρυξε όμως το «μανιφέστο» μετά βδελυγμίας. Λίγο έλλειψε να χαρακτηριστούν τα στελέχη του SPD που το υπέγραψαν ως …πέμπτη φάλαγγα της Μόσχας .
Αναμφίβολα, δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσει κανείς με τα επιχειρήματα του «μανιφέστου».
«Δεν είναι κάλεσμα να ριχτούμε στην αγκαλιά του Πούτιν», όπως έγραψε η Taz. Ωστόσο , οι Σοσιαλδημοκράτες συγγραφείς του «μανιφέστου» θέτουν ένα απαραίτητο ερώτημα: Τι έρχεται μετά τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και της Ευρώπης;
Σπιράλ εξοπλισμών
Ένα σπιράλ εξοπλισμών στην Ευρώπη, δεν μπορεί να είναι ο στόχος. Μια Ευρώπη γεμάτη όπλα δεν αποτελεί εγγύηση ασφάλειας. Φυσικά, υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που να διασφαλίζουν ότι οι διαπραγματεύσεις αφοπλισμού με τη Μόσχα, θα πετύχουν. Αλλά αυτό ίσχυε και για μεγάλο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Ζούμε σε μια εποχή όμως που τα περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ειδικά στη βόρεια Ευρώπη, έχουν αρχίσει να ντρέπονται που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστικά. Επειδή η λέξη «σοσιαλισμός» παραπέμπει σε εθνικοποιήσεις, περισσότερους φόρους για τους υπερπλούσιους και μια ρυθμιστική οικονομική στρατηγική από το Κράτος. Μια στρατηγική που αντιβαίνει στην επικρατούσα νεοφιλελεύθερη οικονομική «δοξασία», η οποία έχει στόχο να ακυρώσει οποιαδήποτε κρατική επιρροή στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα.
Νεοφιλελευθερισμός με «ανθρώπινο πρόσωπο»
Στο πλαίσιο αυτό, ο δημόσιος διάλογος στη Γερμανία για βασικά ζητήματα όπως οι εξοπλισμοί, ο πόλεμος, η ειρήνη και η διπλωματία, έχει δηλητηριαστεί.
Αντιμέτωπος με την ηγεμονία της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, όσον αφορά τους οικονομικούς και κοινωνικούς τομείς, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός υποχωρεί. Βρίσκει καταφύγιο σε έναν αόριστο «φιλελεύθερο σοσιαλισμό», ο οποίος δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από νεοφιλελευθερισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο», μια απορρυθμισμένη οικονομία με κάποια σχετική δημόσια πρόνοια.
Κάποτε υπήρχε ένας κοινωνικός φιλελευθερισμός στην μεταπολεμική περίοδο, που ενσωμάτωνε την οικονομία της αγοράς. Αυτό διήρκεσε όμως μέχρι την ημέρα που η Μάργκαρετ Θάτσερ ανακάλυψε ότι δεν υπήρχε κοινωνία, αλλά μόνο η αγορά…
