Δεν υπάρχουν λόγια. Είναι μια φράση-κλισέ που ακούμε συχνά. Ιδίως στην Αμερική, όπου οι φονικές επιθέσεις σε σχολεία με θύματα ανύποπτους μαθητές και δράστες –συνήθως-επίσης νεαρούς, νυν και πρώην συμμαθητές τους.
Αλλά στην Αυστρία; Στην καρδιά της πολιτισμένης Ευρώπης;
Αυτό που συνέβη στο Γκρατς είναι τόσο απίστευτο. Τόσοι πολλοί νεκροί: Μαθητές, δάσκαλοι και ο 21χρονος δράστης, που έθεσε τέλος στη ζωή του.
Το νήμα της ζωής 11 ανθρώπων-κυρίως νέων παιδιών-κόπηκε απότομα. Πόσο άδικη είναι αυτή η πορεία των γεγονότων, πόσο ακατανόητο είναι αυτό που ονομάζουμε μοίρα.
Κι όμως, τα λόγια δεν πρέπει να χάνονται. Ο 21χρονος δράστης κατείχε νόμιμα τα δύο όπλα που χρησιμοποίησε στο μακελειό του Γκρατς. Σχεδόν ουδείς άλλος λαός στην Ευρώπη δεν είναι τόσο βαριά οπλισμένος όσο η Αυστρία. Αυτό δείχνει έρευνα με τίτλο «Small Arms Survey» από το Μεταπτυχιακό Ινστιτούτο Διεθνών και Αναπτυξιακών Σπουδών, στη Γενεύη. Σύμφωνα με την έρευνα, στην Αυστρία υπάρχουν 30 πυροβόλα όπλα ανά 100 άτομα. Κυρίως μόνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία βλέπουμε τέτοια ποσοστά.
Η πολιτεία και η κοινωνία κυρίως, πρέπει να διερευνήσουν τα κίνητρα. Όχι μόνο για να διαλευκανθεί το αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά και, αν είναι δυνατόν, να μάθουμε από αυτό. Τι θα μπορούσε να είχε γίνει για να αποτραπεί. Και τι πρέπει να γίνει για να μην επαναληφθεί από επίδοξους «μιμητές».
Για την ιστορία, ο δράστης και αυτόχειρας δεν ήταν μετανάστης, ούτε νόμιμος, ούτε παράτυπος. Ηταν Αυστριακός , γέννημα θρέμμα της πατρίδας του Μότσαρτ. Αξίζει να το υπενθυμίσουμε αυτό, γιατί στις μέρες μας έχουμε συνηθίσει να συγχέουμε –ίσως και σκόπιμα- τους μετανάστες με τους εγκληματίες και με συμμορίες βίαιων δολοφόνων.
Δυστυχώς, οι αβεβαιότητες και τα πολλαπλά κοινωνικά αδιέξοδα, υποδαυλίζουν το μίσος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα άλλωστε είναι το δράμα που ζει το Λος Αντζελες. Η γη του Αμερικανικού Ονείρου έχει μετατραπεί σε έναν αυτοπροκαλούμενο εφιάλτη.Ουδείς άνθρωπος με κοινή λογική, καλή θέληση ή θεμιτές φιλοδοξίες δεν θα ονειρευόταν να ζει σε ένα μέρος σαν κι αυτό.
Αυτό που συμβαίνει στο Λος Άντζελες μπορεί να περιγραφεί και να εξηγηθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Οι οπαδοί του προέδρου Τραμπ θα πουν ότι η βία κατά των παράτυπων μεταναστών είναι η απαραίτητη απάντηση. Ότι, η τάξη και η ασφάλεια απειλούνται από τους εγκληματίες μετανάστες και τους Δημοκρατικούς συμμάχους τους είναι αυτά που πρέπει να καταπολεμηθούν. Όποιος θέλει να το πιστέψει, μπορεί. Δεν έχει σημασία αυτό.
Οι αντίπαλοι του Τραμπ αντιτάσσουν ότι η κυβέρνηση έχει μια στρατηγική που οδηγεί τη χώρα, σχεδόν σε εμφύλιο πόλεμο. Για να πείσει τη μισή χώρα ότι θέλει να καταστρέψει την άλλη μισή. Και κατά συνέπεια, να νομιμοποιήσει την υπερβολική άσκηση βίας για τη διατήρηση της εξουσίας από τον Πρόεδρο. Οδεύοντας προς τις ενδιάμεσες εκλογές, ο Τραμπ θέλει τη χώρα διαιρεμένη και την αντίπαλη παράταξη να θεωρείται από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων ως η αιτία του χάους.
Πιστεύει πώς μπορεί να λύσει τα πάντα με τη βία: πρώτα με την Εθνοφρουρά και μετά με τους Πεζοναύτες. Ο Τραμπ ρισκάρει όμως να φουντώσει ακόμη περισσότερο μια πυρκαγιά που τροφοδοτείται από πάρα πολλούς εμπρηστές.
Το έχει προβλέψει το Χόλιγουντ-το πετράδι στο στέμμα του Λος Αντζελες , με την ταινία Civil War , που προβλήθηκε στους κινηματογράφους το καλοκαίρι του 2024: Μια δυσανάλογη αντίδραση ενός βάναυσου Αμερικανού προέδρου σε μια τοπική εξέγερση πυροδοτεί έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ νομιμοποιημένων και αντικυβερνητικών πολιτειών. Με τις αντικυβερνητικές ειδικές δυνάμεις ν εισβάλλουν στον Λευκό Οίκο και σκοτώνουν τον πρόεδρο. Ακόμα και το Χόλιγουντ, το εργοστάσιο ονείρων του Λος Άντζελες, στην ανέμελη φαντασμαγορία του, μπορεί να διδάσκει. Για το πού μπορεί να οδηγήσει η συνεχιζόμενη παρακμή της Δύσης. Μια πολιτική που βασίζεται στη δαιμονοποίηση και στην υποδαύλιση του μίσους μπορεί να καταλήξει μόνο με αυτόν τον τρόπο. Είτε στο Λος Αντζελες είτε στο Γκρατς…
