Η πολιτική του αποκλεισμού που εφάρμοσε το Ισραήλ στη Γάζα επί μήνες δεν συνιστά απλώς μια ακραία μορφή πολιορκίας. Ήταν μια πράξη συλλογικής τιμωρίας εις βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Η συνειδητή απόφαση να στερηθούν τρόφιμα, φάρμακα και βασικά αγαθά περισσότεροι από 2 εκατομμύρια άνθρωποι, οι μισοί εκ των οποίων είναι παιδιά, παραβιάζει κάθε έννοια στοιχειώδους ανθρωπισμού. Οι εικόνες του μαζικού υποσιτισμού, των βρεφών που πεθαίνουν στις θερμοκοιτίδες λόγω έλλειψης ρεύματος, δεν είναι παράπλευρες απώλειες. Είναι αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής. Η διεθνής κατακραυγή και το «έως εδώ» που ακούστηκε από αρκετές κυβερνήσεις της Δύσης ήταν λογική συνέπεια.
Ακόμα και εντός του Ισραήλ, οι φωνές κριτικής απέναντι στην κυβέρνηση Νετανιάχου έχουν ενταθεί. Πολλοί μιλούν για πλήρη απουσία στρατηγικής διεξόδου και για τον τρόπο με τον οποίο εργαλειοποιεί τον πόλεμο προς όφελος της πολιτικής της επιβίωσης, ακόμη περισσότεροι προειδοποιούν για διεθνή απομόνωση.
Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται η Γκρέτα Τούνμπεργκ να στήσει ένα φτηνό σόου αυτοπροβολής. Μετατρέπει ένα ιστιοπλοϊκό που δεν χωρά βεβαίως ουσιαστικές ποσότητες ανθρωπιστικής βοήθειας σε σκηνικό για selfies και δραματικές αναρτήσεις στο Instagram. Υποτίθεται ότι θέλει να υπερασπιστεί τους αθώους, άμαχους Παλαιστίνιους, να κάνει τη φωνή τους να ακουστεί. Και με τις καταγγελίες για την «απαγωγή» της καταλήγει να ευτελίζει το δράμα και τον αγώνα τους, προσφέροντας ένα ανέξοδο θέαμα που ενισχύει τελικά την κυνική αποπολιτικοποίηση της τραγωδίας.
Όσο η Γάζα πνίγεται στον πόνο και η παγκόσμια κινητοποίηση εξαντλείται σε συμβολισμούς χωρίς περιεχόμενο τόσο η ειρήνη απομακρύνεται. Όχι μόνο λόγω των όπλων, αλλά και λόγω της υποκρισίας.
