Στην αρχή της δεύτερης θητείας του στον Λευκό Οίκο, ο Ντόναλντ Τραμπ υποσχέθηκε το «μεγαλύτερο πρόγραμμα απελάσεων στην αμερικανική ιστορία».
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, είχε ήδη κατακεραυνώσει τους μετανάστες ότι «τρώνε τις γάτες, τρώνε τα σκυλιά».
Σήμερα ο Αμερικανός πρόεδρος κατανοεί πως δεν μπορεί να τηρήσει την υπόσχεσή του για τόσο μαζικές απελάσεις.
Η αμερικανική υπηρεσία μετανάστευσης ICE είναι πολύ μικρή για να εφαρμόσει το σχέδιο Τραμπ και να απελαύνει ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάθε χρόνο.
Υπό τις πιο αυστηρές προϋποθέσεις, ο Τραμπ δεν θα μπορούσε να πλησιάσει καν τις 430.000 απελάσεις του 2013 υπό τον Δημοκρατικό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, οι οποίες ήταν και οι υψηλότερες που έχουν καταγραφεί ποτέ.
Οι χώρες προέλευσης επίσης ,σπάνια, αν όχι ποτέ, δέχονται πίσω τους μετανάστες πολίτες τους.
Η εθνοφρουρά
Και γι αυτό ο Αμερικανός πρόεδρος έστειλε την Εθνοφρουρά, ακόμη και πεζοναύτες,στο Λος Άντζελες. Μήπως και λειτουργήσει η πολιτική του φόβου, αλλά και του αντιπερισπασμού.
Ο Τραμπ θέλει να φοβίσει όσους μετανάστες θέλουν να επιχειρήσουν το επίπονο ταξίδι από τη Νότια και Κεντρική Αμερική προς τον «παράδεισο» των ΗΠΑ.
Κάθε κλιμάκωση, κάθε περαιτέρω ταραχή, θα βοηθήσει επίσης τον Τραμπ να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα δικά του προβλήματα και να αποδυναμώσει περαιτέρω την όποια αντίσταση εναντίον του.
Αλλά και να αλλάξει την ατζέντα από το άδοξο τέλος της αδελφικής του σχέσης με τον Έλον Μασκ, η οποία έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο.
Ο Μασκ εξαφανίστηκε από τα πρωτοσέλιδα, ενώ ο Τραμπ εμφανίζεται στους ψηφοφόρους του αποφασισμένος να διατηρήσει τον νόμο και την τάξη στο δημοκρατικό φρούριο της Καλιφόρνια.
Το Λος Άντζελες αποτελεί άλλωστε ένα ιδιαίτερο επίκεντρο. Ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού είναι ισπανόφωνης καταγωγής ή γεννήθηκε στο εξωτερικό. Η πόλη, όπως και η Καλιφόρνια στο σύνολό της, είναι επίσης ένα προπύργιο των Δημοκρατικών και, ως εκ τούτου, ένα αγκάθι στο πλευρό του στρατοπέδου του Τραμπ.
Παλιά ιστορία
Είναι η ίδια παλιά ιστορία: η «τυπική δημοκρατία» είναι ένα παραπέτασμα πίσω από το οποίο κρύβονται ουσιαστικά και αποφασιστικά,ταξικά συμφέροντα.
Το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι οι μετανάστες, τα φθηνά «χέρια» των οποίων θα λείψουν από την αμερικανική οικονομία . Αλλά η διατήρηση της πολύ ισχυρής νομιμότητας που χάρισε στον Τράμπ το «δικαίωμα» να λέει πώς «θα κάνει ό,τι θέλει». Στα τέλη Μαΐου, δήλωσε στους δόκιμους στη Στρατιωτική Ακαδημία του Γουέστ Πόιντ: «Είχαμε τη μεγαλύτερη εκλογική νίκη. Έχουμε μια σαφή εντολή και μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε για να κάνουμε τη χώρα μας ξανά σπουδαία. Και αυτό θα κάνουμε».
Παρά την σκληρή ρητορική του εναντίον των διαδηλωτών, ο Τραμπ δεν έχει μέχρι στιγμής επικαλεστεί τον λεγόμενο «Νόμο περί Εξέγερσης», έναν νόμο του 1807 που δίνει σε έναν πρόεδρο την εξουσία να χρησιμοποιεί τον αμερικανικό στρατό για την καταστολή γεγονότων όπως ταραχές ή εξεγέρσεις. Ερωτηθείς αν θα σκεφτόταν να το κάνει, απάντησε: «Εξαρτάται από το αν υπάρχει εξέγερση ή όχι».
Δύο λάθη
Υπάρχουν δύο λάθη που πρέπει να αποφεύγονται κατά την παρατήρηση της σύγχρονης πολιτικής.
Το πρώτο συνίσταται στην υποβάθμιση της σχέσης μεταξύ πολιτικής και οικονομίας . Είναι ένα σύστημα σύνθετων αλληλεξαρτήσεων που κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί να κατανοήσει , αν καταφεύγει μόνο σε απλές φόρμουλες.
Το δεύτερο λάθος είναι ακόμη πιο σοβαρό: Συνίσταται στην πεποίθηση ότι ο Τραμπ ή οποιοσδήποτε άλλος ηγέτης,νομίζει πώς είναι σε θέση να χειραγωγεί όλους τους άλλους ανθρώπους,όπως και όποτε θέλει . Αν όντως ίσχυε αυτό, θα ήταν δύσκολο να καταλάβουμε γιατί χάνουμε χρόνο, όταν υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία. Ο κοινός άνθρωπος δεν είναι μια απλή μαριονέτα της οποίας τα νήματα βρίσκονται στα χέρια κάποιων επιδέξιων ηγετών, που έχουν στο πλευρό τους και τους κάθε λογής ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους Όχι βέβαια ότι οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να ακολουθήσουν κάποιον πιθανό «σωτήρα», αν είναι δυσαρεστημένοι ή αγανακτισμένοι, λόγω της έλλειψης απαντήσεων στις απογοητεύσεις τους.
Η διακυβέρνηση των ανθρώπων είναι πάντα ένα πολύ περίπλοκο πράγμα, ειδικά στις σύγχρονες κοινωνίες της ψηφιακής πειθούς. Ο Τραμπ και οι περισσότεροι κυβερνώντες ανά τον κόσμο, μπορεί να μην θέλουν να το συνειδητοποιήσουν, ακόμα. Αλλά το σίγουρο είναι ότι η ζωή θα τους κάνει να το καταλάβουν. Αργά ή γρήγορα. Το ζήτημα είναι να το συνειδητοποιήσουμε και όλοι εμείς.
