Αν ήταν δικαστικό δράμα, αυτά τα αμερικανικά στα οποία η αλήθεια συχνά δεν συμπίπτει με τη δικαιοσύνη, θα έπρεπε να εξαιρεθώ αν είχα κληθεί ως ένορκος.
Δεν έχω γνώση της δικογραφίας και του νομικού πλαισίου. Γνωρίζω κι αγαπώ, όμως, άνθρωπο φωτεινό, που το πρωί της 23ης Ιουλίου 2018 ήταν σύζυγος και μητέρα και την επόμενη μέρα στάθηκε πάνω από τρία μνήματα. Τρία θύματα στα 102, που περιγράφονται στο κατηγορητήριο.
Η δίκη ολοκληρώθηκε. 11, ανάμεσά τους οι αιρετοί, απαλλάχθηκαν, 8 επιχειρησιακοί παράγοντες, ένας πρώην ΓΓΠΠ και ο κάτοικος Πεντέλης, από την αυλή του οποίου ξεκίνησε η φονική πυρκαγιά, για πλημμεληματικές πράξεις καταδικάστηκαν. Τέσσερις οδηγήθηκαν στην φυλακή για την έκτιση της πενταετούς ποινής, άνευ αναστολής, άνευ μετατροπής.
Η εισαγγελέας, απευθυνόμενη στους συγγενείς, είπε «μακάρι να μπορούσα κάνω κάτι περισσότερο», με εκείνους να απαντούν «οι νεκροί παραμένουν νεκροί».
Οι ζωντανοί αισθάνονται εγκαταλειμμένοι. Μπροστά στη φρίκη, εντός ταραχής μέσα στην ακινησία, ενώπιον των νόμων, δύναμη συμπυκνωμένη.
«Είναι αυτοί οι νόμοι που μας αρέσουν ή όχι. Θέλω να πω με πλήρη συνείδηση και με απόλυτο σεβασμό και συμπάθεια και σκυμμένο κεφάλι, το δικαστήριο δεν θα δικαιώσει τις ψυχές που χάθηκαν, αυτό δεν μπορεί να γίνει, είναι ένα μεταφυσικό ζήτημα. Το δικαστήριο θα εμπεδώσει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, ότι θα αποδοθούν ευθύνες εκεί που πρέπει να αποδοθούν, ώστε την επόμενη ημέρα να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς», είπε προ τριμήνου η εισαγγελέας.
Αισθανόμαστε πιο ασφαλείς; Μα αλί αν ξοδέψουμε την πνοή μας, διακρίνοντας παντού μεθοδεύσεις κι ασκώντας στα διαδικτυακά καφενεία αναιρέσεις.
Αισθανόμαστε πιο ασφαλείς; Η απελπισία δεν είναι συναίσθημα διαρκείας. Τουλάχιστον αν δεν έχεις καταδικαστεί να ζεις με την απώλεια και τις εικόνες των δικών σου να χάνονται υπό αυτές τις συνθήκες. Οι νεκροί παραμένουν νεκροί, αλλά «μια συγγνώμη βρε παιδιά, μια συγγνώμη». Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους…
