Αυτό το «έξω πάμε καλά» που ακούγαμε αρκετά τα τελευταία χρόνια, σαν να έσβησε το τελευταίο διάστημα.
Στη Λιβύη, ο στρατάρχης Χαφτάρ –στον οποίο είχαμε επενδύσει διπλωματικό κεφάλαιο τα προηγούμενα χρόνια– πραγματοποιεί πολιτική στροφή και οδεύει προς την ανοιχτή αγκαλιά του Ταγίπ Ερντογάν, διαψεύδοντας όσους θεωρούσαν ότι η ελληνική στήριξη θα απέδιδε στρατηγικά οφέλη.
Την ίδια στιγμή είδαμε την Αίγυπτο – πολυτιμότερο σύμμαχο στην Ανατολική Μεσόγειο– να στέλνει μήνυμα με μία δικαστική απόφαση για τη Μονή Σινά, η οποία οδηγήσε τις διμερείς σχέσεις φάση αμηχανίας. Υπάρχει διάθεση για λύση και η διαπραγμάτευση συνεχίζεται. Αλλά η όλη υπόθεση έδειξε πως η γεωπολιτική πραγματικότητα δεν συγχωρεί τις αυταπάτες.
Μέσα σε αυτό το γεωπολιτικό θολό τοπίο, τα μόνα success stories που έχουμε να επιδείξουμε αφορούν την οικονομία. Η Ελλάδα συνεχίζει να ξεχωρίζει εντός Ευρωζώνης για τις αναπτυξιακές και δημοσιονομικές της επιδόσεις. Όμως ακόμη κι αυτό το αφήγημα αρχίζει να δείχνει σημάδια κόπωσης. Δεν είναι μόνο που το κατά κεφαλήν ΑΕΠ παραμένει χαμηλό και η ακρίβεια εξανεμίζει εισοδήματα. Τα επίμονα δομικά «αγκάθια» δεν λένε φεύγουν.
Όπως τόνισε και ο οίκος S&P Global στο χθεσινό του webinar, οι εξωτερικές ευπάθειες είναι κρίσιμης σημασίας: υψηλό βραχυπρόθεσμο εξωτερικό χρέος και ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών συνιστούν παράγοντες ρίσκου, που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να έρθει νέα αναβάθμιση. Η Κύπρος έχει προχωρήσει περισσότερο στην απομόχλευση, αλλά και οι δύο οικονομίες παραμένουν εκτεθειμένες σε ευρωζωνικές αναταράξεις.
Ούτε στα διαρθρωτικά έχουμε κάνει άλματα: η ανταγωνιστικότητα και οι σοβαρές καθυστερήσεις στην απονομή Δικαιοσύνης συνεχίζουν να υπονομεύουν επενδύσεις και αναπτυξιακή δυναμική.
Και όσο τα γεωπολιτικά στηρίγματα ρηγματώνονται και οι θεσμικές παθογένειες μένουν άθικτες, τόσο το αφήγημα του ελληνικού success story θα ακούγεται σαν ψίθυρος σε θορυβώδη κόσμο. Η σταθερότητα δεν είναι δεδομένη. Κι η επόμενη δοκιμασία είναι μπροστά μας.
