Πρέπει η Αριστερά να «προσαρμοστεί» στον 21ο αιώνα; Ναι. Με την υποσημείωση ωστόσο. ότι το αξιακό της υπόβαθρο, είναι διαχρονικό. Και ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά της παρακλάδια, υπάρχουν βασικές αρχές που τα συγκεντρώνουν κάτω από την ίδια ομπρέλα. Αυτές, της ισότητας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της πάλης για ανεξαρτησία και ειρήνη. Της σφυρηλάτησής τους μέσα από καθημερινούς αγώνες.
Αρχές, πάνω και πέρα από τα στενά όρια της αναγκαιότητας για προσαρμογή της, στις πολιτικές επιταγές του 21ου αιώνα.
«Αριστερά είναι η ίδια η ζωή που αμύνεται», έχει πει ο Περικλής Κοροβέσης. Και αυτή η άμυνα, εκφράζεται από το σύνολο της ελληνικής Αριστερας, μεταξύ άλλων, στο κοινοβούλιο -βεβαίως, στους δρόμους, αλλά και με τον ακτιβισμό.
Αμύνεται, για παράδειγμα, έξω από τα σπίτια ευάλωτων πολιτών που πλειστηριάζονται, αλλά και υψώνοντας την σημαία της Παλαιστίνης στην Ακρόπολη.
Η τελευταία κίνηση, χαρακτηρίστηκε από άλλους ως γραφική που δεν είχε αντίκτυπο, και από άλλους ως βεβήλωση του μνημείου. Ποιος μεγαλύτερος συμβολισμός υπάρχει, ωστόσο, από το να υψώνεται το λάβαρο ενός λαού που βλέπει τα παιδιά του να δολοφονούνται, στον ναό της δημοκρατίας
Το μέσο είναι το μήνυμα, εν προκειμένω.
Και για να εστιάσουμε στο θέμα της Παλαιστίνης, τα αριστερά κόμματα, πράττουν το χρέος τους, μέσα από όλα τα κανάλια της πολιτικής, για να σταματήσει αυτό που διεθνώς καταγγέλλεται ως γενοκτονία,
Αυτοί παλι, που προσδιορίζονται ως σοσιαλιστές δεν υπέγραψαν, για παράδειγμα, την κοινή δήλωση των πρόεδρων των Κοινοβουλευτικών Ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ,του ΚΚΕ, της Νέας Αριστεράς, και της Πλεύσης Ελευθερίας.
Όπως είπε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Ν. Ανδρουλάκης, ήταν, «ένα κείμενο, το οποίο δεν καταδικάζει τη τζιχαντιστική λειτουργία της Χαμάς, δεν μιλά πουθενά για επιστροφή των ομήρων» (σσ: αυτούς για τους οποίους ο Νετανιάχου με την πρακτική του έχει δείξει πως δεν νοιάζεται ουδόλως)
Αλλά πώς μπορεί να «ισοφαριστεί» ο θάνατος παιδιών με την καταδίκη της Χαμάς;
Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι η Αριστερά είναι μια ζωντανή πολιτική δύναμη, που μπορεί να πορευτεί στον 21ο αιώνα μαθαίνοντας από τα λάθη της μεν, χωρίς εκπτώσεις στις αξιακές της αρχές, δε.
