Όσο κοντύτερα στην Ευρώπη είναι η Τουρκία, τόσο καλύτερα για την Ελλάδα, λένε κάποιοι, χωρίς αυτό να μπορεί να αποδειχθεί στην πράξη.
Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και μετά την εισβολή στην Κύπρο η Τουρκία αυξάνει τις αιτιάσεις απέναντι στην Ελλάδα, με κορυφαία τη «γαλάζια πατρίδα», που ισοδυναμεί με το μισό Αιγαίο.
Ο επανεξοπλισμός της Ευρώπης ήταν μια ευνοϊκή συγκυρία για τη γείτονα που διατηρεί αμυντική βιομηχανία, καθώς σταθερά τα τελευταία χρόνια επένδυε στον συγκεκριμένο τομέα. Θετικό για εμάς είναι ότι η χρηματοδότηση των τουρκικών επιχειρήσεων περνά μέσα από τη συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία και η απόφαση θα πρέπει να είναι ομόφωνη, διαβεβαιώνει το ΥΠΕΞ. Υπάρχουν, όμως, και οι δαιδαλώδεις κοινοτικοί κανονισμοί, που προσφέρουν πολλές ερμηνείες.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έδωσε στην Τουρκία νέο ρόλο, που αποδέχθηκε λόγω και της Συρίας η νέα αμερικανική κυβέρνηση, η οποία ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει πλήρως τις προθέσεις της απέναντι στην Ελλάδα.
Η ανάγκη των Ευρωπαίων να αγοράσουν όπλα συγχρονίζεται με την προσφορά των Τούρκων να συμμετάσχουν στον επανεξοπλισμό τους. Αυτό αποτελεί ένα ακόμη πρόβλημα για την Ελλάδα με το σταυρόλεξο να γίνεται δυσεπίλυτο.
Η ελληνική πλευρά συνέδεσε την άρση του casus belli με τη συζήτηση του θέματος στα κοινοτικά όργανα, που θα γίνει για εμάς σε χρόνο που δυστυχώς δεν μας ευνοεί.
Τον Ιούλιο του 2024 η Τουρκία διέκοψε την πόντιση του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ και δεν κρύβει ότι θα ήθελε να εξελιχθεί το εν λόγω έργο σε κάτι αντίστοιχο του ναυαγισμένου East Med.
Για το συγκεκριμένο έργο έχει εγκριθεί ευρωπαϊκή χρηματοδότηση 658 εκατ. από το 2013 και έχει ενταχθεί στα έργα κοινού ενδιαφέροντος της Ε.Ε., που συμβάλλουν στην ενεργειακή της αυτονομία.
Και εδώ μπορεί το διεθνές δίκαιο να μας ευνοεί -όπως και το ότι όλη η Μεσόγειος είναι γεμάτη από καλώδια-, αλλά η πόντιση διακόπηκε…
Η άρση του casus belli από την τουρκική Βουλή θα μπορούσε να γίνει εν μια νυκτί, όπως έγινε και η επιβολή του. Αλλά δεν σημαίνει και τίποτα στην πράξη, καθώς απέναντί μας δεν έχουμε το Βέλγιο, την Ολλανδία ή κάποια άλλη χώρα, αλλά την Τουρκία.
Εμείς, ως χώρα, προσπαθούμε να τη δεσμεύσουμε μέσω της Ευρώπης, με συμφωνίες και άλλα παρόμοια, ώστε να κερδίσουμε χρόνο, για διευθετήσεις σε ευνοϊκότερο χρόνο. Οι οποίες -αν το καλοσκεφτούμε- δεν παρέχουν καμία εγγύηση ότι θα τηρηθούν από τη μεριά των γειτόνων μας, όπως μαρτυρά και το παρελθόν.
Είτε με απειλή πολέμου είτε χωρίς, εμείς -αν επεκτείνουμε από τα 6 στα 12 ν.μ.- κινδυνεύουμε να υποστούμε τα επίχειρα, από τα οποία η μόνη αληθινή προστασία είναι η δική μας άμυνα.
