Και μόλις τα Τέμπη λόγω επικαιρότητας -που δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση- υποχώρησαν από τον δημόσιο λόγο, βρέθηκε η Γάζα και οι επαγγελματίες ανθρωπιστές πολιτικοί και πολιτικολογούντες έπιασαν και εκεί στασίδι για τα περαιτέρω.
«Αν όλοι αυτοί που κόπτονται για την Παλαιστίνη έδειχναν την ίδια ζέση και αγωνία για τη Βόρειο Ηπειρο, τον Πόντο και την Κύπρο, τα σύνορά μας θα ήταν στον Καύκασο…», έγραψε χαριτολογώντας κάποιος ανώνυμος στο Twitter και άντε να του πεις ότι έχει άδικο!
Από τέτοιους η χώρα έχει χορτάσει, καθώς εμφανίζονται πότε ως υπερπατριώτες από τη Δεξιά, διακινώντας απίθανα σενάρια (οι αντιεμβολιαστές ήταν η τελευταία έκδοση), και πότε ως διεθνιστές πασιφιστές αριστεροί, που ταυτόχρονα είναι και υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Υπάρχουν βέβαια και θέματα όπως τα Τέμπη και η Ουκρανία, όπου λένε τα ίδια…
Μόνο που εν προκειμένω τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και πέρα από τις συναισθηματικές προσεγγίσεις να βλέπουμε και τι συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια. Η Ελλάδα ποτέ δεν υποστήριξε σφαγές λαών. Το αντίθετο μάλιστα, αλλά μη φτάνουμε στην ανοησία, καθώς η πραγματικότητα πολύ συχνά εκδικείται. Το Ισραήλ είναι στρατηγικός σύμμαχος της Ελλάδος, την οποία η Τουρκία απειλεί ανοιχτά με πόλεμο, ενώ διεκδικεί και το μισό Αιγαίο. Παράλληλα, έχει στρατό κατοχής στη μισή Κύπρο, ενώ προετοιμάζεται και για αμυντικός εταίρος της Ε.Ε., που δεν βλέπει τίποτα από τα προηγούμενα.
Αυτή τη στρατηγική σχέση θα ήταν μεγάλο λάθος να την πετάξουμε στα σκουπίδια, καθώς το Ισραήλ έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με την Τουρκία.
Η περίπλοκη γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τον πρόεδρο Τραμπ, που δείχνει να ανέχεται τη γείτονα, δημιουργεί νέες συνθήκες και καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε εξέλιξη.
Οι Ευρωπαίοι, που καταγγέλλουν το Ισραήλ, πουλάνε μια χαρά όπλα στον Ερντογάν και κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν όταν μπαίνει μπροστά η κατοχή της Κύπρου που είναι και κράτος-μέλος της Ε.Ε. Οι συμμαχίες είναι μεταμορφωμένα συμφέροντα με εύηχο όνομα. Η τουρκική απειλή συνιστά υπαρξιακό θέμα για την Ελλάδα και μόλις πρόσφατα ήταν η επέτειος της Ποντιακής Γενοκτονίας. Και, αν σκεφθούμε τι έχει υποστεί ο ελληνικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας και του Πόντου -αλλά και άλλοι λαοί που ζούσαν στις περιοχές αυτές- κατά καιρούς από το τουρκικό κράτος, καταλαβαίνουμε τι μας συμφέρει και τι όχι. Αυτά είναι Ιστορία θα πει κάποιος, αλλά με την αναθεωρητική Τουρκία τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται απίθανο.
Όπερ εστί ως συμπέρασμα, πρέπει να φροντίζουμε να είμαστε εντάξει στις σχέσεις μας με αυτούς που έχουν τον ίδιο εχθρό με εμάς. Που σημαίνει μόνη πυξίδα είναι το εθνικό συμφέρον και μόνο αυτό. Τα άλλα είναι φιλολογίες για να περνάει η ώρα.
