Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δημιουργήθηκε ο μύθος (από τους πολλούς στη χώρα) ότι το κράτος σώζει την κοινωνία και τους Έλληνες στις δύσκολες στιγμές.
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Όταν τα πράγματα σφίγγουν, το κράτος πνίγει την κοινωνία. Το είδαμε στη χρεοκοπία, όπου η ιδιωτική οικονομία στήθηκε στον τοίχο για να σωθεί ο μεγάλος δημόσιος τομέας, που καταναλώνει τους φόρους του ιδιωτικού τομέα. Αυτό συνεχίζεται με την υπερφορολόγηση και σήμερα.
Αν η κυβέρνηση θέλει όντως να προωθήσει την αξιολόγηση σε συνδυασμό με την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο, είναι κάτι σημαντικό. Αρκεί να είναι αυτό που ακούγεται (χωρίς αστερίσκους) αφενός και αφετέρου να μην είναι μόνο προεκλογικό σύνθημα. Τα πρώτα δείγματα από τη (μίζερη σε φαντασία) ηλεκτρονική αξιολόγηση που ξεκίνησε δείχνουν ότι ο κόσμος μπούχτισε από τις δημόσιες υπηρεσίες, για τις οποίες όλοι έχουν κάτι να πούνε, που κάθε άλλο παρά τις τιμάει.
Και πώς να μην έχει μπουχτίσει όταν παρά την ψηφιοποίηση του κράτους (ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και έχει και τα καλά που βλέπουμε με κάποια γρήγορα στην έκδοση πιστοποιητικά) το σύνηθες είναι σε πολλές υπηρεσίες να τηλεφωνείς και να ακούς για ώρες έναν τηλεφωνητή που επαναλαμβάνει τις επιλογές με βάση τους αριθμούς που πρέπει να καλέσεις…
Ποιος δεν έχει δει σε υπηρεσίες υπαλλήλους που κάποτε ήταν στην πόρτα και ρωτούσαν τους πολίτες πού ήθελαν να πάνε, να συνεχίζουν να είναι στην ίδια θέση με «βοηθό» σεκιουριτά που κάνει τη δουλειά τους! Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο, η οποία συνεχίζεται καθώς στο Δημόσιο τα κόμματα έχουν βρει τον μήνα που τρέφει τους έντεκα και αντλούν πελάτες με υποσχέσεις. Κι αυτό είναι το λιγότερο, καθώς υπάρχει εν εκτάσει το γκρίζο με τη διαφθορά από τα φακελάκια (σε υγεία, πολεοδομίες, δήμους κ.λπ.) μέχρι τις μίζες, όπως απέδειξε και η ιστορία με τον Άκη Τσοχατζόπουλο, όπου εκτός του υπουργού λαδωνόταν από κάτω και ένα ολόκληρο σύστημα. Αυτές τις ημέρες είναι στη δημοσιότητα ο ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου παρενέβη ο Ευρωπαίος εισαγγελέας για να διερευνηθεί ένα σκάνδαλο με λεφτά που φαγώθηκαν.
Για το τι γεννάει τον ωχαδερφισμό κατ΄αρχήν και μετά τη διαφθορά, θα μπορούσαν να γραφτούν πραγματείες ολόκληρες. Και, βέβαια, όλοι οι εργαζόμενοι στο κράτος δεν είναι ίδιοι. Άμα ήταν, θα είχε καταρρεύσει. Υπάρχουν και εξαιρέσεις που σώζουν τα προσχήματα και καλύπτουν με τη δουλειά τους το χάος, και αυτοί πρέπει να αμειφθούν!
Όταν έρθει η ώρα για την κανονική αξιολόγηση, όσοι την κάνουν οφείλουν να μην είχαν (και ούτε να έχουν στο μέλλον) την παραμικρή σχέση με το κράτος. Το τελευταίο διαφθείρει ό,τι ακουμπάει και θα παλέψει για να σωθεί το ίδιο αλλά και οι «βαζιβουζούκοι» εργαζόμενοι που είναι οι νευρικές απολήξεις του. Όποιος μεταρρυθμίσει το κράτος θα μείνει στην ιστορία!
