Διαβάζω στο European Best Destinations για τα δέκα κρυμμένα ευρωπαϊκά διαμάντια του 2025, στα οποία περιλαμβάνεται η Χάλκη, και ρεμβάζω σε γραφικά χωριά, όπου δεν κρέμονται τουρίστες – τσαμπιά, παραθαλάσσια θέρετρα, μεσαιωνικούς οικισμούς ανάμεσα σε αμπελώνες και λίμνες, προορισμούς λιγότερο γνωστούς, αυθεντικούς, και λόγω πιο δύσκολης πρόσβασης σ’ αυτούς.
Μετά, με παρασέρνει το κύμα μαζικού τουρισμού και με ξεβράζει στη Ζάκυνθο, που δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση στην Ευρώπη. Στο νησί με τα διαχρονικά προβλήματα υδροδότησης αντιστοιχούν 149.887 επισκέπτες ανά 1.000 κατοίκους (150/1), σύμφωνα με τον βρετανικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό προστασίας καταναλωτών «Which?».
Πετάει η σκέψη μου σε αυτούς που ακούν για υπερτουρισμό ή φαινόμενα συνωστισμού, για δείκτες όπως τουριστική πυκνότητα (αριθμός διανυκτερεύσεων ανά τ.χλμ.) ή ένταση (αριθμός διανυκτερεύσεων διά του αριθμού των μονίμων κατοίκων), αγκομαχούν να βγάλουν τον μήνα, μετρούν και ξαναμετρούν για το ενοίκιο -στο 10,5% ο πληθωρισμός ενοικίων στην Ελλάδα, στο 2,9% στην Ευρωζώνη- και δεν μπορούν να πάνε μία εβδομάδα διακοπές.
Τι τα θες; Αφού δεν χωράμε, να δώσουμε χώρο στους τουρίστες. Το ακούσαμε πέρυσι αυτό, συμβουλή, σε τιμή ευκαιρίας, για να μη χάσουμε το φυλαχτό.
Κάπου έχουμε χαθεί και δεν είναι μόνο της νοοτροπίας η υποδομή. Τσιμεντώνονται νησιά, για τα ξένα τα παιδιά, που αναζητούν την εμπειρία, όμως, σε μέρη μακριά από τα τυπικά. Εξ ου και οι λίστες για κρυμμένα μυστικά και αυθεντικά.
Είναι τα λεφτά πολλά, σε διαδικασία φαστ τρακ, για ξενοδοχεία αλά Ντουμπάι και τουριστικά χωριά, που ουδεμία σχέση έχουν με τα νησιά. Εκτός κλίμακας, εντός Άγριας Δύσης του real estate, με τα μεγάλα κέρδη. Σπα και θαλασσοθεραπείες και πολυτελείς κατοικίες στο κύμα με πισίνες, χλιδάτες επενδύσεις που θα κάνουν Σεν Τροπέ παραδεισένιες, άγριες ακτές.
Προλαβαίνεις για βουτιές. Προλαβαίνουν κι οι αρχές να οριοθετήσουν την ανάπτυξη, προτού εξαντληθούν οι αντοχές κι αρχίσουν ομορφιές.
