Η σύγχρονη κοινωνία θυμίζει ολοένα και περισσότερο ένα παρασιτικό σύστημα. Πολλοί προσπαθούν να επιβιώσουν ή να κυριαρχήσουν αντλώντας ενέργεια, προσοχή και πόρους από τους άλλους, χωρίς να δίνουν πίσω. Οι σχέσεις γίνονται επιφανειακές, η επικοινωνία εργαλείο, και το κοινό όραμα σπανίζει.
Αυτός ο παρασιτισμός δεν είναι μόνο πολιτικός ή οικονομικός. Είναι υπαρξιακός. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε χρήστη των πάντων, ακόμη και των ανθρώπων. Το “εγώ” υπερδιογκώνεται, το “εμείς” καταρρέει. Και όμως, χωρίς “εμείς”, δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο μονάδες σε μοναχική επιβίωση.
Ο Επίκτητος μάς καλεί να κοιτάξουμε βαθύτερα: «Μην ζητάς να γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλεις,να θέλεις τα πράγματα όπως γίνονται και θα ευτυχήσεις». Η ευτυχία δεν είναι εξουσία πάνω στους άλλους, αλλά εναρμόνιση με τη φύση της ζωής και του ανθρώπου. Και η φύση του ανθρώπου είναι η συνύπαρξη.
Η μετάβαση από τον παρασιτισμό στη συμβίωση αρχίζει με την επίγνωση της κοινής μας ευθραυστότητας. Η αλληλεξάρτηση δεν είναι αδυναμία είναι θεμέλιο εμπιστοσύνης. Χρειαζόμαστε παιδεία που καλλιεργεί χαρακτήρα και ηγεσίες που εμπνέουν για συμμετοχή αντί να διχάζουν.
Σε έναν κόσμο που δοκιμάζεται από συγκρούσεις, κλιματική αστάθεια και κρίση νοήματος, δεν αρκεί πια να κυριαρχούμε. Πρέπει να μάθουμε ξανά να συμβιώνουμε. Το “εμείς” δεν είναι ιδεαλισμός είναι η πιο ρεαλιστική απάντηση στην ελπίδα τη δημιουργία και σε ένα κόσμο που θέλει να επιβιώσει και να ανθίσει
«Δεν είμαστε μόνοι μας γεννημένοι, αλλά για το κοινό καλό», όπως έλεγε ο Επίκτητος.
