Γράφαμε στις 8 Απριλίου λίγες ημέρες μετά τις ανακοινώσεις Τραμπ για την επιβολή ανταποδοτικών δασμών σε παγκόσμια κλίμακα: «Για όσους παίζουν πόκερ, δύο πράγματα θεωρούνται αρχές: πρώτον, όποιος έχει τα περισσότερα χρήματα έχει και περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει και, δεύτερον, παίζεις πάντα με τα χαρτιά του αντιπάλου. Ο Ντόναλντ Τραμπ ποντάρει στο ισχυρό χαρτί που λέγεται αμερικανική οικονομία και στην απροθυμία των υπόλοιπων παικτών να αλλάξουν χαρτιά. Μοναδικός παίκτης που ακολουθεί προς το παρόν είναι η Κίνα, που δείχνει να κρατά κι αυτή ισχυρό χαρτί (μαζί με ένα χαρτοφυλάκιο αμερικανικών κρατικών ομολόγων αξίας 760 δισ. δολαρίων). Όλοι οι υπόλοιποι κάνουν χρήση του “δικαιώματος” και περιμένουν να διαβάσουν τι κρύβει το ύφος του Τραμπ και αν υπάρχει κάποια πιθανότητα μπλόφας».
Έναν μήνα και τέσσερις ημέρες μετά, ήρθε η δικαίωση. Ο Τραμπ σταμάτησε τις ρελάνς και πήγε πάσο στο πόκερ με τον Σι Τζινπίνγκ. Ο Κινέζος ηγέτης αναδείχτηκε νικητής στην παρτίδα του εμπορικού πολέμου με τις ΗΠΑ, καθώς ανάγκασε τον Αμερικανό πρόεδρο να αποδεχθεί σχεδόν όλα τα βασικά αιτήματα της Κίνας: την αναστολή των ανταποδοτικών δασμών, τη σύσταση μηχανισμού διμερούς διαλόγου και κοινή δράση για τη συγκράτηση της ροής φαιντανύλης. Να θυμίσουμε σ’ αυτό το σημείο πως ο Σι είχε χαρακτηρίσει «αστείο» την εκρηκτική αύξηση των δασμών και από τις δύο πλευρές.
Είναι ξεκάθαρο πως ο Ντόναλντ Τραμπ αναγκάστηκε σε οπισθοχώρηση, βλέποντας τον αντίκτυπο της εμπορικής πολιτικής του στο εσωτερικό των ΗΠΑ: τις τεράστιες ελλείψεις αγαθών και την αύξηση του πληθωρισμού. Αν μη τι άλλο, ο Τραμπ επιδεικνύει ταχύτητα σκέψης και ευελιξία. Θα του χρειαστούν στα επόμενα 4 χρόνια της θητείας του.
