Ήταν ένα χαστούκι που ακούστηκε σε όλη την ανώτατη εκπαιδευτική κοινότητα. Ένα χαστούκι που ξύπνησε τα ανακλαστικά της κοινωνίας, θυμίζοντας σε όλους μας ότι επί δεκαετίες ουδείς εκ των κυβερνώντων κατάφερε να θέσει εκτός πανεπιστημίων την ανομία, τη βία, τους βανδαλισμούς, τις καταστροφές, τις καταλήψεις, τους προπηλακισμούς, τους τραμπουκισμούς, τις συμπλοκές, τους τραυματισμούς, την ατιμωρησία και εν γένει την παραβατικότητα.
Το χαστούκι σε βάρος επαγγελματία από διδακτορικό φοιτητή, εντός πανεπιστημιακού χώρου, ήχησε στα αυτιά όλων μας, ανακαλώντας στις μνήμες μας τα δεκάδες περιστατικά παραβατικής συμπεριφοράς φοιτητών -με ή χωρίς εισαγωγικά- που καταγράφηκαν τα τελευταία χρόνια, απαξιώνοντας τον μεγαλύτερο «ναό» της εκπαίδευσης.
Ίσως έφτασε η ώρα για την κυβέρνηση να «σβήσει» το βαρύτατο παρελθόν της ανομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια, παίρνοντας στα χέρια της τον πυροσβεστήρα της Νομικής Αθηνών που παρ’ ολίγον να αποτελέσει φονικό όπλο στα χέρια ενός άλλου «φοιτητή».
Αυτό που μέχρι σήμερα έλειψε από όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις ήταν η αποφασιστικότητα να δοθεί ένα τέλος στο «άβατο» πανεπιστημιακών χώρων. Να βγουν επιτέλους οι κουκούλες από τους κατ’ επίφαση φοιτητές, απ’ όσους χρησιμοποιούν τις ανώτατες σχολές για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μόρφωση.
Προφανώς και θέλει τόλμη, σθένος, να σταθεί κάποιος απέναντι σε όσους επιμένουν στη βία. Θέλει τόλμη να αντιμετωπιστεί η θεμελιώδης παρανόηση σχετικά με το «δικαίωμα» στην ασύδοτη «ελευθερία έκφρασης» εντός των πανεπιστημιακών χώρων. Θέλει πολιτικό σθένος η εναντίωση στο κατεστημένο των παράνομων εξουσιαστών της παιδείας, ώστε οι υπαίτιοι, οι συνήθεις ύποπτοι, να τεθούν στο περιθώριο, να απομονωθούν.
