Η απαξίωση των πολιτικών δυνάμεων, που ήρθε με τη φτώχεια των μνημονίων το 2010, ξεκίνησε από τα συστημικά κόμματα και επεκτάθηκε στο σύνολο του πολιτικού κόσμου. Ο βασικός λόγος ήταν ότι κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι οι υποσχέσεις για ανάταξη της οικονομίας, με τις εκάστοτε μεγαλοστομίες να αποδεικνύονται έπεα πτερόεντα.
Οι τελευταίες «καλές εποχές» που θυμούνται οι Έλληνες ήταν μέχρι το 2009. Τότε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής πρότεινε στις εκλογές λογικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις με δική μας πρωτοβουλία.
Η πρόταση απορρίφθηκε και το ΠΑΣΟΚ, που κέρδισε με σύνθημα το «λεφτά υπάρχουν», έχασε πολύτιμο χρόνο μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει. Αποτέλεσμα ήταν η οικονομική κρίση, που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, με έστω οδυνηρά μέτρα που θα επέλεγε η Ελλάδα, να γίνει κρίση χρέους και να ακολουθήσει χάος και η είσοδος του ΔΝΤ στην Ευρώπη.
Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν μέχρι το 2015, υπό τον φόβο να βρεθεί η χώρα στο κενό, αποδέχθηκαν τις συνταγές του ΔΝΤ, κάποιες εκ των οποίων αποδείχθηκαν τραγικά εσφαλμένες. Πρόσφατα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Στουρνάρας επεσήμανε την επιμονή τους στην εσωτερική υποτίμηση (μείωση εισοδημάτων) σε συνδυασμό με το άνοιγμα της αγοράς εργασίας, αφήνοντας για μετά την προσέλκυση των επενδύσεων και την καταπολέμηση των μονοπωλίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 διαχειρίστηκε αρχικά με «ηθικούς όρους» τα μνημόνια (εφόσον πρόσθεσε άλλο ένα), για να καταλήξει στην πεπατημένη των προηγούμενων μεσοβέζικων λύσεων. Η πρώτη φορά Αριστερά, με τον χαρισματικό Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό, απέτυχε να δώσει αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία με επενδύσεις, πετυχαίνοντας όμως να περιορίσει τα ελλείμματα στα δημόσια οικονομικά και στο ισοζύγιο, που ευνοήθηκε από τη μείωση των εισαγωγών που έφερε η περικοπή των μισθών.
Σήμερα στις δημοσκοπήσεις η Ν.Δ. έρχεται πρώτη, με τα πρώην κυβερνητικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) να βρίσκονται σε διαρκή υποχώρηση χωρίς προοπτική να ανακάμψουν σύντομα.
Δεύτερο κόμμα εμφανίζεται η Πλεύση Ελευθερίας, που είναι επιλογή θυμού για τους πολίτες. Στερείται προγράμματος και η άνοδός της στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου στα Τέμπη και στα πολλά ευφάνταστα σενάρια που κυκλοφόρησαν για το δυστύχημα. Θέσεις για την οικονομία δεν έχει ούτε κατά διάνοια και αυτές που εκφράζονται σποραδικά, όπως η διαγραφή του χρέους και τα παρόμοια, θυμίζουν την εποχή που επί ΣΥΡΙΖΑ ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αναζητούσε μάταια χρηματοδότηση στη Ρωσία, η οποία μας έστελνε με τη σειρά της στην Ε.Ε. και στο ΔΝΤ.
Τα δεξιά κόμματα πέραν της Ν.Δ. είναι προσώρας κόμματα διαμαρτυρίας, στερούμενα σοβαρότητας με μοναδική ατζέντα τον επαγγελματικό πατριωτισμό.
Η απαξίωση θα βαθαίνει όσο οι πολιτικές που εφαρμόζονται αντιστρατεύονται εν τοις πράγμασι την ανάπτυξη της οικονομίας και το ερώτημα είναι οι πολιτικοί μπορούν να αντιληφθούν το πρόβλημα;
