Πώς μπορεί να αδικούν οι άνθρωποι όσο γίνεται λιγότερο;
«Αν αυτοί που δεν αδικούνται αγανακτούν όσο και αυτοί που αδικούνται».
«Προς τις ισραηλινές αρχές και όσους μπορούν ακόμα να λογικευτούν, λέμε ξανά: Άρση αυτού του βάναυσου αποκλεισμού. Προς τους πολίτες που έμειναν απροστάτευτοι, καμία συγγνώμη δεν μπορεί να είναι αρκετή. Αλλά, λυπάμαι πραγματικά που δεν μπορούμε να κινητοποιήσουμε τη διεθνή κοινότητα να αποτρέψει αυτή την αδικία».
Την πείνα, τη δίψα, τη μετακίνηση των ανθρώπων από το ένα μέρος στο άλλο και τον αποκλεισμό από τα φάρμακα. Σε αυτήν την αδικία αναφέρεται ο επικεφαλής ανθρωπιστικών υποθέσεων του ΟΗΕ. Συμβαίνει μέσα στη σιωπή, τη δυσώδη αδιαφορία. Υπάρχει και η ευρωπαϊκή ανησυχία «ότι η προβλεπόμενη επέκταση της επιχείρησης των ισραηλινών δυνάμεων στη Γάζα θα οδηγήσει σε νέα θύματα και βάσανα για τον παλαιστινιακό λαό. Καλούμε το Ισραήλ να επιδείξει μέγιστη αυτοσυγκράτηση».
Πού σταματά ο καταμετρητής του θανάτου και της εξαθλίωσης, της αποανθρωποποίησης; Ακόμη μια φορά. Ακόμη ένας. Ένας παραπάνω. Θα ξεχαστούν μέχρι να εξαφανιστούν. «Εκούσια». Το Ισραήλ θα υποστηρίξει ένα οργανωμένο σχέδιο για «εθελοντική αποχώρηση» των κατοίκων της Γάζας.
Εκπληκτική διαστροφή των εννοιών. Η πολιτευόμενη γλώσσα και η ομιλούσα πολιτική συχνά μεταβάλλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένη σημασίαν των λέξεων. Το νέο είναι ότι αυτή η διαστρέβλωση των εννοιών και οι πράξεις που τη συνοδεύουν γίνονται αποδεκτά πιο εύκολα κι από την εξολόθρευση των κουνουπιών.
Mα στη Χάγη, στο διεθνές δικαστήριο, δεν ολοκληρώθηκε την περασμένη Παρασκευή ακροαματική διαδικασία για τις ανθρωπιστικές υποχρεώσεις του Ισραήλ;
Ναι, και περιμένουν τα κράτη να αποφανθεί το δικαστήριο για όσα ήδη γνωρίζουν: «Τα παιδιά πεινούν και οι ασθενείς πεθαίνουν» (τίτλος ρεπορτάζ των ΝΥ Times της 4ης Μαΐου), γιατί έχουν περάσει πάνω από δύο μήνες πλήρους αποκλεισμού του θύλακα.
Περιμένουν μη δεσμευτικές γνωμοδοτήσεις, για να μην πιέσουν για συγκεκριμένες λύσεις. Δαντελένιες προσεγγίσεις.
