Skip to main content

Μισαναπηρισμός, μισογυνισμός, αυτοπεποίθηση στο 100 και αυτοεκτίμηση στο μηδέν

Πώς είναι δυνατόν να έχουν τόση απήχηση σε χιλιάδες παιδιά; Είναι, όταν τροφοδοτούμε την αυτοπεποίθηση στο 100, αλλά αφήνουμε την αυτοεκτίμησή τους στο μηδέν

Τα τραγούδια της τραπ δεν είναι τα πρώτα ούτε τα τελευταία που αποθεώνουν το χρήμα, προβάλλουν ως απολύτως γοητευτικό ένα μοντέλο ζωής που υμνεί τη χλιδή και περιλαμβάνει ως απαραίτητο «συνοδευτικό» τα ναρκωτικά, τα όπλα, την βία. Υπάρχουν πληθώρα παραδειγμάτων παλαιότερων εποχών από πολύ διαφορετικά είδη.

Δεν είναι βεβαίως ούτε οι μόνες πηγές ακραίου μισογυνισμού και μισαναπηρισμού. Η πικρή αλήθεια είναι πως το να χρησιμοποιείς λέξεις που αφορούν διαταραχή/αναπηρία ως υποκατάστατο βρισιάς και χλεύης απαντάται παντού γύρω μας – ακόμη και στα σχολεία. Το έχουμε δει στον δημόσιο λόγο ακόμη και από τους πλέον «μορφωμένους».

Τι είναι αυτό που περισσότερο προκαλεί οργή (και θλίψη); Η επιμονή ορισμένων καλλιτεχνών σε στίχους που έχουν ως προφανή στόχο τον εξευτελισμό των άλλων και τελικά – χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνονται – τον αυτο – εξευτελισμό.

Στον κόσμο των τραγουδιών αυτών, στα οποία οι πλέον προσβλητικοί και σκοτεινοί στίχοι σερβίρονται με ομολογουμένως εθιστικά μπιτάκια, οι γυναίκες παρουσιάζοντας έτοιμες να παραχωρήσουν τα πάντα (συμπεριλαμβανομένης της αξιοπρέπειάς) τους, πρόθυμες να ανεχθούν πάσης φύσεως κακοποιητικές συμπεριφορές. Μόνη έγνοιά τους σύμφωνα με τους στίχους; Να αποκτήσουν την ακριβή τσάντα, τα κοσμήματα, τα ταξίδια. Ακόμη και οι «φίλοι» παρουσιάζονται ως μη έχοντες άλλον ρόλο από το να λειτουργούν ως καλά αμειβόμενοι μπράβοι. Και κάπως έτσι οι πρωταγωνιστές ομολογούν εμμέσως πλην σαφώς πως είναι τόσο «λίγοι», ώστε δεν μπορούν να εξασφαλίσουν κάτι καλύτερο από τις «υπηρεσίες» ατόμων, που βρίσκονται κοντά τους αποκλειστικά για το χρήμα.

Εντυπωσιακά…ειλικρινές. Σοκαριστικά θλιβερό.

Γιατί ασχολούμαστε; Γιατί όλο αυτό έχει τρομερή απήχηση σε χιλιάδες παιδιά (αγόρια και κορίτσια). Παιδιά που δεν γνωρίζουν, που δεν καταλαβαίνουν «πού είναι το κακό». Και η ευθύνη αυτή βαρύνει εμάς τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τα μέσα ενημέρωσης. Βαρύνει συνολικά μία κοινωνία και ένα σύστημα το οποίο δεν θα έπρεπε να τροφοδοτεί παιδιά με μία κακώς εννοούμενη αυτοπεποίθηση στο 100 (για όσους έχουν “εμφάνιση” ή οικονομική άνεση), αφήνοντας την ίδια ώρα την ουσιαστική ενημέρωση και την αυτοεκτίμησή τους στο απόλυτο μηδέν.

Διαβάστε ακόμη:
→ΕΣΑΜΕΑ: Ζητεί σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου Καταπολέμησης του Ρατσισμού για το «επινόημα» του Light