Στην αρχή το οκτάωρο έγινε 10άωρο. Και ξαφνικά, διαπιστώθηκε στην πράξη ότι προκύπτουν υπερωρίες, που όμως μένουν απλήρωτες! Εν συνεχεία το 8άωρο έγινε… 13άωρο, αρκεί η απασχόληση να πραγματοποιείται σε τουλάχιστον δύο εργοδότες.
Έτσι, καλύπτεται και αυτή η δέσμευση. Ακολούθως είχαμε και το δικαίωμα σε συγκεκριμένους κλάδους της οικονομίας, να μένουν τα εργοστάσια ή τα καταστήματα ανοιχτά έως και επτά ημέρες την εβδομάδα, αφού κάτι τέτοιο το επιβάλλει η αυξημένη παραγωγή.
Υπάρχουν νομοθετικές ρυθμίσεις, που δίνουν το δικαίωμα να γίνει μέχρι και εξάμηνη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Για παράδειγμα, στον τουρισμό, μπορεί ο εργαζόμενος το καλοκαίρι να δουλεύει περισσότερο και το χειμώνα λιγότερο. Όταν δηλαδή, η επιχείρηση έχει μεγαλύτερη ανάγκη, τότε οι ώρες εργασίας να αυξάνονται. Και το αντίστροφο όταν η πίεση για αύξηση της παραγωγής, είναι μικρότερη. Λογικό θα σκεφτούν ορισμένοι και ίσως έχουν δίκιο. Στις τουριστικές περιοχές, ας πούμε, η ανάγκη για την λειτουργία των καταστημάτων αυξάνεται κατακόρυφα, στις περιόδους αιχμής (πχ τον Αύγουστο). Δεν ισχύει το ίδιο όμως τον Φεβρουάριο.
Η σκέψη είναι σωστή, όμως, μόνο αν συνοδεύεται από ανάλογες προσλήψεις, για να μπορούν οι εργαζόμενοι να ανταπεξέλθουν στον αυξημένο φόρτο εργασίας. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, τότε εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μας, έννοιες όπως «ευελιξία» στην απασχόληση.
Να θυμίσουμε φυσικά, ότι με όλες τις ανωτέρω «ρυθμίσεις» στην αγορά εργασίας, (άλλες Μνημονιακές και άλλες της σημερινής Κυβέρνησης), έχει πετύχει η χώρα να καταγράφει διαδοχικά αρνητικά ρεκόρ στα εργατικά ατυχήματα. Το τίμημα της εντατικοποίησης της εργασίας, είναι πολλές φορές, ιδιαίτερα σκληρό…
Η στροφή προς πιο ποιοτικές μορφές απασχόλησης, που θα προστατεύουν και δεν θα θέτουν σε κίνδυνο τον εργαζόμενο, μοιάζει επιτακτική.
Όσο και αν υπάρχουν φωνές που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, η ουσία δεν αλλάζει: Οι χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας (πάνω από 80.000 μόνο στον τουρισμό, φέτος), δείχνουν ότι οι πολίτες γυρνούν την πλάτη σε συνθήκες απασχόλησης απάνθρωπες.
Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Δημογραφικών Ερευνών και Μελετών (ΙΔΕΜ), την τελευταία δεκαπενταετία η χώρα καταγράφει αρνητικό μεταναστευτικό ισοζύγιο. Πρακτικά, φεύγουν περισσότεροι κάτοικοι της Ελλάδας για το εξωτερικό, από εκείνους που έρχονται στη χώρα. Οι γενιές που αποχώρησαν είχαν ημερομηνία γέννησης 1975 – 1995, άρα σήμερα είναι 30 – 55 ετών. Ο βασικός παραγωγικός ιστός. Ακόμα χειρότερα τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν έφυγαν μόνο τα «καλά μυαλά» από την χώρα, το λεγόμενο «brain drain», αλλά και Έλληνες ή αλλοδαποί με σχετικά χαμηλά και μεσαία επίπεδα εκπαίδευσης και εξειδίκευσης. Έτσι, εξηγείται εν πολλοίς η δημιουργία σημαντικών κενών σε συγκεκριμένους τομείς οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα (πχ κατασκευές, αγροτικός τομέας, τουρισμός, εστίαση).
Όσοι, επομένως, επιμένουν να επιδιώκουν ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση και ακόμα περισσότερη ευελιξία στα ωράρια εργασίας, απλώς δεν αντιλαμβάνονται τι έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία: Η αγορά αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα εύρεσης εργαζομένων, σε όλα τα επίπεδα! Οι συνθήκες εργασίας είναι τέτοιες, που εδώ και 15 χρόνια, οδηγούν το παραγωγικό δυναμικό της χώρας προς την έξοδο. Αν αυτό δεν αλλάξει άμεσα, τότε ως κοινωνία θα έχουμε πριονίσει μόνοι μας, το κλαδί που καθόμασταν. Και η απότομη πτώση που θα ακολουθήσει, θα μας παρασύρει όλους, επιχειρήσεις και υπαλλήλους, εργοδότες και εργαζόμενους. Ας το συνυπολογίσουν αυτό, όσοι έχουν δημόσιο βήμα και ανοίγουν θέμα περαιτέρω ευελιξίας ωραρίων, ακόμα και σε εβδομαδιαία βάση. Δεν έχουν αντιληφθεί πως το κλαδί στο οποίο κάθονται είναι έτοιμο να σπάσει!
