Ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραμανλής μετατρέπεται σε ιδανικό αποκλειστικό ένοχο, καθώς τούτο απαιτεί η διατήρηση της πολιτικής πρακτικής που θέλει να είναι υπεύθυνος μόνο εκείνος στου οποίου τη βάρδια εξελίσσεται μια τραγωδία.
Ο Καραμανλής, που το 2023 ήταν υπουργός Μεταφορών, καλείται σήμερα -μετά παρέλευση ευλόγου χρονικού διαστήματος που ανέδειξε και άλλες προτεραιότητες- να αντιληφθεί από πρώτο χέρι ότι το πολιτικό σύστημα στο όνομα της δικαιοσύνης δεν ενδιαφέρεται για την ίδια τη δικαιοσύνη αλλά μόνο για να σηκώσει ένα προπέτασμα καπνού, που θα παρουσιαστεί ως απόδοση δικαιοσύνης. Και επειδή καταγράφηκε η επιμονή της μνήμης της κοινωνίας στα τραγικά Τέμπη, μοιάζει ως ο ιδανικός για να σηκώσει ατομικά τις «αμαρτίες» μιας άκρως προβληματικής διοίκησης, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν κάθε στιγμή.
Δεν έχει μεγάλη σημασία η θεσμική διαδικασία μέσω της οποίας περισφίγγει ο κλοιός γύρω από τον πρώην υπουργό. Μπορεί οι διαδικασίες να ενεργοποιούνται με βάση τη σύμβαση 717 στο διάστημα 2016-2023 (όπου ήταν υπουργός και ο Χρ. Σπίρτζης) αλλά το πρόβλημα ήταν διαχρονικό και ήταν η εγκατάλειψη του σιδηροδρόμου στην τύχη του. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η επιλογή ήταν να γεμίσει η Ελλάδα δρόμους (και στον αέρα, αν ήταν δυνατόν), καθώς υπήρχαν άφθονα κοινοτικά κονδύλια. Η χώρα είχε ανάγκη τα έργα αλλά το πολύ τσιμέντο που έπεφτε είχε και μια άλλη ικανότητα. Να χτίζει νέα επιχειρηματικά τζάκια. Η Ολυμπιάδα του 2004 ήταν η γιορτή του τσιμέντου και του χάλυβα, όπου αποθεώθηκαν οι βαριές κατασκευές, εν αντιθέσει με την πρακτική άλλων χωρών, που οι κατασκευές ήταν περίπου λυόμενες…
Ο σιδηρόδρομος εξοβελίστηκε με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και αυτή είναι η μαύρη αλήθεια… καθώς οι δρόμοι (πέρα από το προφανές μεταφορικό ενδιαφέρον) είχαν συνδεθεί με πωλήσεις αυτοκινήτων, εμπορικά κέντρα κ.λπ. Όσες κυβερνητικές διακηρύξεις τον περιλάμβαναν ήταν λόγω υποχρέωσης στον «φτωχό συγγενή», χωρίς όμως ανάληψη υποχρεώσεων.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΟΣΕ ήταν ο ορισμός της διαφθοράς και της κατασπατάλησης πόρων στο όνομα υποτίθεται των δημόσιων συγκοινωνιών. Και αυτό το ήξεραν όλες οι κυβερνήσεις. Όπως σήμερα, για παράδειγμα, ξέρουν όλοι ότι κάθε χρόνο στους δρόμους (από διάφορες αιτίες) σκοτώνονται πάνω από 600 άνθρωποι και παρ’ όλα αυτά δεν αλλάζει τίποτα.
Ίσως το μεγαλύτερο λάθος του πρώην υπουργού Μεταφορών ήταν ότι ανέλαβε το συγκεκριμένο υπουργείο, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο να πήγαινε η κεκτημένη ταχύτητα του συστήματος πάλι μπορούσε και μπορεί να επιφυλάξει ανάλογες συμφορές… Και θα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος αυτός όσο δεν πιάνει κανένας τον ταύρο από τα κέρατα ούτε αποφασίζει να κόψει τον ομφάλιο λώρο ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και στο ρουσφέτι με κάθε έννοια…
