Tου Νίκου Κουτσιανά*
Σε μια εποχή όπου η υπερκατανάλωση δεν είναι πια απλώς συνήθεια, αλλά σχεδόν θρησκεία, η συνεχής ζήτηση για κάλυψη ψεύτικων αναγκών έχει μετατραπεί σε κοινωνικό καθήκον.
Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν εργάζεται για να ζήσει, αλλά ζει για να καταναλώνει – παγιδευμένος σε μια ατέρμονη προσπάθεια να γεμίσει εσωτερικά κενά με εξωτερικά αγαθά.
Αυτή η λογική της διαρκούς ζήτησης δεν είναι φυσική. Είναι κατασκευασμένη. Υποδαυλίζεται από μηχανισμούς μάρκετινγκ, από βιομηχανίες που ευδοκιμούν στην τεχνητή έλλειψη και από κοινωνικά πρότυπα που ταυτίζουν την ευτυχία με την ιδιοκτησία.
Κι όμως, όσο περισσότερο ζητάμε, τόσο πιο μακριά απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας και από τον άλλον.
Εδώ έρχεται η Φωτεινή Βελεσιώτου να μας τραβήξει το μανίκι με τη φωνή της: Με το υπέροχο τραγούδι της «Βαδίζω Ανάποδα», όπως λένε οι στίχοι του Κώστα Φασουλά:
«Μες στους ανθρώπους χάνομαι
κι ανάποδα βαδίζω
στην καρδούλα μου
το πίσω γίνεται μπροστά
και το γαλάζιο γκρίζο».
Είναι η φωνή εκείνων που αρνούνται να καταναλώνουν χωρίς λόγο, που κοιτούν τον διπλανό στα μάτια, αντί να κοιτάζουν μια οθόνη.
Βαδίζοντας ανάποδα δεν σημαίνει ότι θέλουμε το πισωγύρισμα. Σημαίνει κόντρα στον παραλογισμό του καιρού μας.
Να επιστρέψουμε, ώστε η ανθρωπιά να είναι η πιο ριζοσπαστική πράξη. Όχι ως σύνθημα, αλλά ως πράξη: να ξαναμιλήσουμε, να ξαναμείνουμε σιωπηλοί μαζί, να ξαναχτίσουμε κοινότητες όχι πάνω στην κατανάλωση, αλλά στην αλληλεγγύη.
Δεν είναι εύκολο, δεν φτάνει να υπάρχουμε, πρέπει και να ζούμε.
Και για να ζήσεις, πρέπει καμιά φορά να πατήσεις φρένο. Ή ακόμα καλύτερα, να γυρίσεις και να βαδίσεις ανάποδα.
Κι ίσως, αυτές τις μέρες του Πάσχα, που μιλούν για Ανάσταση, για φως, για ελπίδα, να είναι η κατάλληλη στιγμή να αναλογιστούμε αυτό το «ανάποδα», όχι σαν άρνηση, αλλά σαν επιστροφή. Στην απλότητα. Στη σχέση. Στην Αγάπη. Στη Ζωή.
* Founder SYMBEEOSIS, Founder APIVITA
