Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
ktzor@naftemporiki.gr
Προσπάθησα να παρακολουθήσω τις δύο αντίπαλες νομικές προσεγγίσεις. Αδιαπραγμάτευτες θέσεις, διαφορετικές ερμηνείες της πραγματικότητας και των κανόνων. Το πνεύμα του νόμου, το γράμμα του νόμου, αστερίσκοι, φωτογραφικές διατάξεις, τον δρόμο θα τον χάσεις από τον Κορυδαλλό ως τον Δομοκό.
Έκλεισα τα μάτια στις κομματικές λεπίδες, έκλεισα τα αυτιά σε ιδεολογικές κραυγές.
Διάβασα την ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, που δεν προτάσσει το νομικό κομμάτι, αλλά τονίζει ότι «η δικαιοσύνη είναι έννοια σύμφυτη με την επιείκεια και τον ουμανισμό» και καλεί την Πολιτεία να αλλάξει στάση, καθώς επισημαίνει ότι κινδυνεύει η ζωή του καταδικασμένου 11 φορές ισόβια.
Διάβασα την ανάρτηση του καθηγητή Φιλοσοφίας του Δικαίου Αριστείδη Χατζή, που επικαλείται τη φιλελεύθερη ιδεολογία του για να «γίνει αμέσως οτιδήποτε χρειάζεται για να μην πεθάνει ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Ξέρετε τις απόψεις μου για τον Δ. Κουφοντίνα και τις ιδέες του. Αλλά εδώ αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κινδυνεύει η ζωή ενός ανθρώπου και εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω καμία άλλη σημαντικότερη προτεραιότητα.
Μη μου γράψετε για τα θύματά του γιατί ο Δ. Κουφοντίνας καταδικάστηκε για τα εγκλήματά του και εκτίει την ποινή του… Κι αν πεθάνει ο Δημήτρης Κουφοντίνας μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό θα αποτελεί μια μεγάλη αποτυχία όλων μας. Καταρχάς μια αποτυχία του κράτους μας… μια μεγάλη πολιτική αποτυχία της κυβέρνησης… μια τερατώδη αποτυχία των αρχών που πρέπει να διέπουν μια φιλελεύθερη δημοκρατία».
Διάβασα και άκουσα πολλά από το λογικό επιχείρημα «η δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά ούτε και εκβιάζεται» μέχρι τα περί ηρωοποίησης και συμβόλου φανατικών και εν δυνάμει τρομοκρατών, ενώ βρήκα περίεργες τις συγκρίσεις με τον Μπόμπι Σαντς των Ιρλανδών. Δεν ζούμε υπό καθεστώς λευκής τρομοκρατίας, η Ελλάδα δεν είναι του Ερντογάν η Τουρκία και δεν έχει αφήσει ποτέ κρατούμενο να πεθάνει από απεργία πείνας.
Αυτό δα μας έλειπε να συγκρίνει η Δημοκρατία το αξιακό της σύστημα με αυτό ενός δολοφόνου. Τελεία. Ο Αίμονας από την «Αντιγόνη» δεν μου αφήνει καμία αμφιβολία. «Είκε θυμού και μετάστασιν δίδου».
