Skip to main content

Η Τουρκία και οι γλάροι

Στα δυτικά, υπάρχει ένα «θεματάκι»

Την 9η Διεθνή Διάσκεψη για τους Ωκεανούς διοργανώνει η χώρα μας στην Αθήνα στις 15-17 Απριλίου 2024. Εν όψει αυτής, εξαγγέλθηκε η δημιουργία δύο εθνικών θαλάσσιων πάρκων σε Ιόνιο και Αιγαίο.

Στα δυτικά, υπάρχει ένα «θεματάκι», που αφορά τις συμβάσεις παραχώρησης για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων που έχουν συναφθεί στην περιοχή. Θαλάσσια προστατευμένη περιοχή με εξορύξεις να δω πώς θα τα βρούνε, εκτός αν με τη σημαντική, δεδομένης της εξαιρετικής οικολογικής αξίας, δέσμευση -καλύπτει μέρος της ελληνικής τάφρου με απειλούμενα κητοειδήθέλουν κάτι να μας πούνε. Θα δούμε. Στα ανατολικά, υπάρχουν τα γνωστά: Στα κύματα γκρίζα στίγματα. Με την κρίση των Ιμίων η Τουρκία πρόσθεσε στα κέρδη των προηγούμενων κρίσεων την αναγνώριση εγγράφως (Συμφωνία Μαδρίτης, 1997) των τουρκικών ζωτικών συμφερόντων στο Αιγαίο.

Έκτοτε, η Άγκυρα κατά το δοκούν εγείρει «ζητήματα που αφορούν το καθεστώς ορισμένων νησιών, νησίδων και βραχονησίδων των οποίων η κυριαρχία δεν έχει μεταβιβαστεί στην Ελλάδα με διεθνείς συμφωνίες». Το έκανε και αυτή τη φορά με τα «ελληνικά Γκαλαπάγκος», «παρά την πρόσφατη άμβλυνση των σχέσεών μας».

Είναι προφανές ότι δεν καίγεται για τους θησαυρούς βιοποικιλότητας, τα θαλασσοπούλια και την προστασία του αιγαιόγλαρου, αλλά γιατί «φαίνεται ότι η Ελλάδα εκμεταλλεύεται περιβαλλοντικά ζητήματα». Επαναλαμβάνει τις συστάσεις όχι μόνο σε Ελλάδα, αλλά και Ε.Ε. -αυτό είναι το ωραίο, γιατί ξέρει την επίδραση της εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας για το «Δίκτυο NATURA 2000» ως προς τον προσδιορισμό των συνόρων και του εδάφους της Ευρωπαϊκής Ένωσηςεμφανίζεται «πάντα έτοιμη να συνεργαστεί με την Ελλάδα στο Αιγαίο» και προειδοποιεί «ότι τα εν λόγω θαλάσσια πάρκα δεν θα έχουν κανένα νομικό αποτέλεσμα στο πλαίσιο των προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών».

Ακούω με ενδιαφέρον ότι γίνονται ορατά τα «απόνερα» των δημοτικών εκλογών στην Τουρκία και τα συνήθη για τα εσωτερικά πολιτικά που εξάγονται, για πληγωμένα προφίλ και ρητορική για σινεφίλ.

Τ’ ακούω, αλλά στην πάγια τουρκική τακτική, σταθερά διεκδικητική, προσκρούω και την υποβάθμιση αποκρούω.