Οι περισσότεροι πόλεμοι στην ανθρώπινη ιστορία έγιναν -και γίνονται- για την ενέργεια και τους φυσικούς πόρους. Οι πόλεμοι για την ενέργεια είναι παγκόσμιοι και μπορεί σήμερα να μη συνοδεύονται από κλιμακούμενες και μεγάλου εύρους συγκρούσεις, όμως είναι το ίδιο σκληροί σε οικονομικούς όρους.
Όλη αυτή η παγκόσμια προσπάθεια για την πράσινη μετάβαση, πέραν των περιβαλλοντικών θεμάτων που προωθεί, κρύβει και μια πολύ σημαντική μάχη: αυτή για την ενεργειακή κυριαρχία. Το παλαιό (ορυκτά καύσιμα) απέναντι στο νέο (ανανεώσιμες πηγές). Και στη μάχη αυτή ήδη φαίνονται ποιοι έχουν προβάδισμα και ποιοι υστερούν. Στην Ευρώπη, για παράδειγμα, οι φωνές για τον κίνδυνο αποβιομηχάνισης πληθαίνουν καθημερινά και το βασικό θέμα διαμαρτυρίας των βιομηχάνων είναι το ενεργειακό κόστος και η αδυναμία των εθνικών κυβερνήσεων αλλά και των Βρυξελλών να λάβουν ουσιαστικές αποφάσεις για τη στήριξη της βιομηχανίας.
Ο ενεργειακός πόλεμος έχει κι άλλες παραμέτρους. Η εμφάνιση των νέων τεχνολογιών μπορεί να απαιτεί υψηλότερη κατανάλωση ενέργειας. Ακόμη δεν έχει αποδειχθεί πλήρως, όμως η κατασκευή μπαταριών για ηλεκτρικά αυτοκίνητα, η εξόρυξη κρυπτονομισμάτων, η λειτουργία mega data centers και τελευταία η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης φέρεται να είναι περισσότερο ενεργοβόρες δραστηριότητες σε σύγκριση με άλλες παραδοσιακές λειτουργίες.
Στη μάχη για την κυριαρχία δεν αρκεί κάποιος να έχει τεχνολογία αιχμής, αλλά και ενεργειακή επάρκεια. Και σ’ αυτή τη μάχη η Ευρώπη δυστυχώς οδεύει με σημαντικό μειονέκτημα. Θα χρειαστεί τεράστια προσπάθεια σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πολιτική συναίνεση και γρήγορες αποφάσεις για τη χρηματοδότηση φιλόδοξων ενεργειακών projects, ικανών να φέρουν τη γηραιά ήπειρο σε σχετική ανταγωνιστική ισορροπία απέναντι στις ΗΠΑ και την Κίνα.
Οι εξελίξεις τρέχουν πιο γρήγορα από τους σχεδιασμούς μέχρι αυτή τη χρονική στιγμή.
