Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Προσφυγικό, μεταναστευτικό, μίγμα εικασιών και εκτιμήσεων για δημιουργία τεχνητής έντασης και πρόκλησης προβοκάτσιας στον Έβρο ή τα νησιά, ιός, πόσο θα αντέξουν τα συστήματα Υγείας, πόσο θα επηρεαστεί η οικονομία, τι άλλο μας περιμένει στη γωνία…
Για τον Ρινόκερο έχω μια φοβία, που δεν είναι μόνο στου Ιονέσκο τη φαντασία. Τ’ άλλα είναι μεν σοβαρές, σοβαρότατες πηγές ανησυχίας, αλλά το χεράκι σου, το χεράκι μου, τα χεράκια μας μικρή έχουν σημασία.
Ο Ρινόκερος, όμως… Δεν είναι μόνο ένα «έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υστερία, σε κάθε επιδημία που καλύπτεται κάτω από τον μανδύα της λογικής και των ιδεών». Δεν είναι μόνο «ένα έργο που αποκαλύπτει τις κοινωνικές αρρώστιες που με άλλοθι τις ιδεολογίες μεταμορφώνουν τον άνθρωπο σε επιθετικό ζώο. Που τον αποκτηνώνουν και ύστερα τον εγκαταλείπουν σκλάβο του συστήματος».
Είναι μια διαδικασία μεταμόρφωσης. «Στην πορεία της ζωής μου πάντα μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει ρεύμα της κοινής γνώμης. Είχα μείνει κατάπληκτος με την αστραπιαία εξάπλωσή του.
Οι άνθρωποι αφήνουν ξαφνικά τον εαυτό τους να κατακτηθεί από ένα καινούργιο δόγμα, ένα κοινωνικό ρεύμα, έναν φανατικό τρόπο σκέψης. Σε τέτοιες στιγμές γινόμαστε μάρτυρες μιας αληθινής πνευματικής μεταβολής.
Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, μα όταν οι άνθρωποι δεν συμφωνούν με τη γνώμη σας, όταν δεν μπορείτε πια να γίνετε κατανοητός στους άλλους, έχετε την εντύπωση πως αντιμετωπίζετε τέρατα-ρινόκερους για παράδειγμα.
Διαθέτουν ένα μίγμα ειλικρίνειας και θηριωδίας που τους επιτρέπει να σας σκοτώσουν με ήσυχη τη συνείδηση. Κι η ιστορία μας έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι οι άνθρωποι που μεταμορφώνονται έτσι, όχι μόνο μοιάζουν με ρινόκερους, αλλά πραγματικά γίνονται ρινόκεροι».
Γίνονται κάτι που πριν ήταν παράλογο. Αλλά όσο γεμίζει ο τόπος Ρινόκερους, τόσο πιο λογική φαίνεται η ρινοκερίτιδα. Αυτήν φοβάμαι, μα οι Μπερανζέ του κόσμου τούτου ακόμη μετράνε.
