Από την έντυπη έκδοση
Του Χρήστου Α. Ιωάννου
Οικονομολόγος
Ο υποτιθέμενος δημόσιος διάλογος, και η διαχείριση εκ μέρους των αρμοδίων (διοικητικά και πολιτικά) για ένα γεγονός του οποίου έλαβαν γνώση και, κυρίως, υπέστησαν τις συνέπειες, εκατομμύρια πολιτών, όπως οι τρεις (23/2, 1/3, 3/3) 24ωρες απεργίες των μισθωτών στις σταθερές συγκοινωνίες των Αθηνών (μετρό, ηλεκτρικός, τραμ) είναι ένα καλό παράδειγμα των συμπτωμάτων και των ενδογενών αιτίων της τρέχουσας χρεοκοπίας και παρακμής.
Στον υποτιθέμενο δημόσιο διάλογο, ο οποίος «ανέμενε» την 3η 24ωρη απεργία για να διεξαχθεί, ενώ τις συνέπειες και της 2ης 24ωρης είχαν ήδη υποστεί εκατομμύρια πολιτών, όσα ειπώθηκαν, από υποτίθεται υπεύθυνα χείλη, ήταν δυστυχώς εκτός θέματος: είτε το «υπεράσπιση του ιερού δικαιώματος της απεργίας» είτε το «χρειάζεται η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου» (αν και εν προκειμένω προκύπτει το ερώτημα αν χρειαζόταν/ χρειάζεται αλλαγή του νόμου γιατί κανείς δεν τον άλλαξε τόσα χρόνια – αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).
Νόμος, που αφορά τη ρύθμιση του δικαιώματος της απεργίας και των συνεπειών της απεργίας στο κοινωνικό σύνολο και τις επιχειρήσεις, υπάρχει. Απλά δεν εφαρμόστηκε. Ούτε κανείς καθ’ ύλην αρμόδιος ενδιαφέρθηκε για την εφαρμογή του, είτε όταν εξαγγέλθηκαν οι απεργίες, είτε όταν οι απεργίες και οι επιπτώσεις ελάμβαναν χώρα, είτε έκτοτε.
Νόμος υπάρχει για να εφαρμόζεται κατά τη διάρκεια της απεργίας σε υπηρεσίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου (επιχειρήσεις σαφώς ορισμένες σε 9 κατηγορίες, όπου συμπεριλαμβάνονται οι υπηρεσίες της νυν ΣΤΑΣΥ ΑΕ).
Για αυτήν την κατηγορία επιχειρήσεων υπάρχει υποχρέωση (άλλως ελέγχεται η νομιμότητα της απεργίας) οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πριν ασκήσουν το δικαίωμα της απεργίας να καλούν τον εργοδότη σε δημόσιο διάλογο για τα αιτήματα της απεργίας (άρθρο 3 του Ν. 2224/94). Αυτή η διεξαγωγή του δημοσίου διαλόγου με μεσολάβηση ανετέθη στον ΟΜΕΔ.
Οι ρυθμίσεις του άρθρου 3 του Ν. 2224/94 για την υποχρέωση διεξαγωγής δημοσίου διαλόγου πριν από την άσκηση δικαιώματος απεργίας (με την ανάμιξη του Σώματος Μεσολαβητών – Διαιτητών στον δημόσιο διάλογο) ήταν προσπάθεια (για αρκετά χρόνια επιτυχής ζωογόνησης προγενέστερων ρυθμίσεων σχετικών με τον δημόσιο διάλογο του Ν.1915/90 οι οποίες παρέμειναν (σε μία περίοδο έντονης απεργιακής δραστηριότητας) ανενεργές.
Ο δημόσιος διάλογος είναι προαιρετικός για οποιαδήποτε απεργία πλην εκείνων που λαμβάνουν χώρα στις σαφώς ορισμένες 9 κατηγορίες επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, όπου η απεργιακή δραστηριότητα συνεπάγεται κόστος όχι μόνο για εργαζόμενους, διοίκηση και επιχείρηση, αλλά προκαλεί επιπλέον κόστος και στους λοιπούς πολίτες και στις λοιπές επιχειρήσεις. Πρόκειται για επιχειρήσεις των οποίων η λειτουργία θεωρείται ότι έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, όπως εν προκειμένω η νυν ΣΤΑΣΥ ΑΕ.
Η μη τήρηση της νομοθεσίας και η παντελής έλλειψη λογοδοσίας γι’ αυτό, από τους αρμοδίους διοικητικά, εποπτικά, και πολιτικά, και η εκτός θέματος αντιπαράθεση στον υποτιθέμενο δημόσιο διάλογο, είναι ένα απτό παράδειγμα των συμπτωμάτων και των ενδογενών αιτίων της τρέχουσας χρεοκοπίας και παρακμής.
Μένει τώρα η ΣΤΑΣΥ ΑΕ να αποζημιώσει τουλάχιστον όσους είχαν καταβάλει το κόστος για υπηρεσίες μετακίνησης με τα μέσα της στις 23/2, 1/3 και 3/3, και δεν τις είχαν. Εκκρεμούν η καταπολέμηση της κακοδιοίκησης, η τήρηση της νομιμότητας και η αναζήτηση ευθυνών παράλειψης οφειλόμενης ενέργειας εκ μέρους των αρμοδίων.
