Η πολλαπλή απασχόληση θα βελτιώσει τη διαπραγματευτική θέση του εργαζόμενου. Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα που ακούστηκε στη Βουλή, από τον ίδιο τον υπουργό Εργασίας, Άδωνι Γεωργιάδη, ώστε να υπεραμυνθεί των αντιδράσεων που έχει προκαλέσει η επιβολή της εργασίας 13ωρών ημερησίως, σε πολλούς εργοδότες.
Ουσιαστικά, με τον τρόπο αυτόν θα το ξανασκέφτεται ο πρώτος εργοδότης, θα είναι πιο προσεχτικός ως προς τη συμπεριφορά του απέναντι στον εργαζόμενο. Ο λόγος είναι ότι θα φοβάται ότι θα τον χάσει εφόσον έχει ανοίξει και άλλη επαγγελματική «πόρτα». Στην ελληνική αγορά εργασίας, όμως, με τους μισθούς να είναι τόσο χαμηλοί, ισχύει κάτι τέτοιο;
Η δεύτερη δουλειά που επιλέγει να κάνει ο εργαζόμενος δεν γίνεται ώστε να βρεθεί σε θέση ισχύος έναντι του πρώτου εργοδότη του. Γίνεται για καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Αλλιώς, δεν έχει κανένα λόγο να στερηθεί την οικογένειά του και να θέσει σε κίνδυνο την υγεία του, δουλεύοντας 13 ώρες ημερησίως! Μόλις την περασμένη εβδομάδα το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ απέδειξε ότι το 2022 μειώθηκε κατά 8,7 μονάδες ο πραγματικός μισθός στην Ελλάδα! Άρα, η δεύτερη δουλειά είναι μια δυσάρεστη αναγκαιότητα, που συνδέεται άμεσα με την επιβίωση του εργαζόμενου και της οικογένειάς του. Και αυτό το γνωρίζουν οι εργοδότες…
Συνεπώς, το όποιο διαπραγματευτικό ατού που θα μπορούσαν να έχουν οι εργαζόμενοι, ώστε να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας τους, μάλλον εξανεμίζεται στην πράξη.
Ας δούμε όμως και κάποιες άλλες απορίες που εκφράζουν κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη: Αν για παράδειγμα, ένας εργαζόμενος δουλεύει σε μια εταιρεία επί ένα οκτάωρο. Εν συνεχεία, εμφανίζεται ως εργαζόμενος σε εργολαβική επιχείρηση που προσφέρει εργάτες στην ίδια επιχείρηση. Άρα, ο συγκεκριμένος εργαζόμενος θα δουλεύει 13 ώρες στην ίδια επιχείρηση! Τις πρώτες 8 ώρες ως κανονικός εργαζόμενός της και τις υπόλοιπες 5 ώρες ως «δανεικός» εργαζόμενος, μέσω εργολαβίας. Πώς μπορεί να το αποτρέψει αυτό η συγκεκριμένη διάταξη περί πολλαπλής απασχόλησης και πού ακριβώς βρίσκεται η διαπραγματευτική ισχύς του εργαζόμενου έναντι του εργοδότη του;
Αξίζει να αναφερθεί, πάντως, ότι η σημερινή κυβέρνηση, ειδικά για εργασιακά ζητήματα, χρησιμοποιεί τον όρο «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», για να πείσει τους διαφωνούντες για το «αγαθό» των προθέσεών της. Με δεδομένο ότι σε αρκετές χώρες της Ευρώπης (Μεγ. Βρετανία, Ισπανία, Γερμανία, Γαλλία) έχει ξεκινήσει η συζήτηση για 35άωρο και 4ήμερη απασχόληση με τις ίδιες αποδοχές, μοιάζει παράδοξο στην Ελλάδα να θεσμοθετείται η… εξαήμερη εργασία και το… 13άωρο σε πολλούς εργοδότες. Εκτός εάν σε αυτή την περίπτωση οι «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» δεν εξυπηρετούν και τόσο τη «βέλτιστη» λειτουργία της ελληνικής αγοράς εργασίας…
