Μια νέα βιομηχανία ανθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια και αφορά στην «αγορά» της διαφορετικότητας. Ο όρος είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στις νεότερες γενιές, οι οποίες εμφανίζονται πιο ευαισθητοποιημένες σε οτιδήποτε αφορά στην κοινωνία, τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Οι μεγαλύτερες γενιές σε αρκετές περιπτώσεις εκφράζουν σκεπτικισμό όχι απέναντι στις ευαισθησίες των νέων αλλά στην υπερβολή που οδηγεί αυτή η πολιτική ορθότητα απέναντι στη διαφορετικότητα.
Και οι δύο πλευρές ωστόσο ακούσια βρίσκονται κάτω από τον ίδιο παρονομαστή: μιας βιομηχανίας που δημιουργεί αντικρουώμενα στερεότυπα σε ό, τι αφορά στην αποδοχή του «εαυτού», αρχής γενομένης της εμφάνισης, τα οποία χρησιμοποιεί εντέχνως στο πεδίο του marketing.
Προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης η υπογράφουσα υπεραμύνεται την ελευθερία κάθε ανθρώπου απέναντι στον εαυτό του, την σεξουαλικότητά του, την έκφρασή του, στην ευτυχία του.
Ωστόσο, κάνοντας μια «βόλτα» στα κοινωνικά δίκτυα αλλά και στα μαγαζιά παρατηρείται ένα φαινόμενο αντιπαράθεσης. Το δημιούργημα των καιρών: οι Influencer αναδεικνύονται σε πρεσβευτές της αποδοχής είτε προσπαθώντας οι ίδιοι να παραμένουν «αψεγάδιαστοι» τουλάχιστον εμφανισιακά, υπεραμύνοντας ωστόσο τη διαφορετικότητα στους σωματότυπους των άλλων, είτε υμνώντας τα «ελαττώματά» τους προκειμένου να καταστούν αποδεκτά.
Κάτω από τέτοιες αναρτήσεις δημιουργείται συχνά ένα «ψηφιακό» καφενείο όπου τα σχόλια και η κριτική που γίνονται κουβαλάνε μια ισχυρή τοξικότητα, με κάθε πλευρά να προσπαθεί να επιβάλλει την δική της «ορθότητα».
Αυτή η «κουβέντα» οδηγεί σε like, καρδούλες, κλικ σε link σε εμπορικού ιστότοπους και τελικά σε πωλήσεις.
Εύλογα λοιπόν δημιουργείται σκεπτικισμός στο κατά πόσο τελικά αυτή η τοξική «αντιπαράθεση» – που πλασάρεται έντονα κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε δεύτερο χρόνο σε κεκαλημμένες εμπορικές πολιτικές επιχειρήσεων- είναι στη πράξη καθοδηγούμενη.
Η «βιομηχανία» της «διαφορετικότητας αγκαλιάζει όλες τις πτυχές όπως body shaming, ομοφοβία, ξενοφοβία και εκτείνεται από την plus size ένδυση έως και τις non binary επιλογές καταλήγοντας πολύ συχνά στο «ντιβάνι» του ψυχολόγου καθώς μέσα από τις έντονες αντιπαραθέσεις που αφορούν πχ στην αποδοχή ή μη ενός σώματος συχνά οδηγούμαστε στις προσωπικές συναισθηματικές ελλείψεις καθενός που χρειάζονται «δουλειά».
Η πραγματικότητα είναι πάντα πιο απλή από αυτό που η «αστερόσκονη» των social media, των συμβασικών media και κυρίως του marketing εμφανίζει.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης υπόστασης ήταν και παραμένει πάντα μια μεγάλη πρόκληση για τις κοινωνίες των ανθρώπων. Τα στοιχεία της διαφορετικότητας εξάλλου είναι αυτά που ορίζουν την ιστορία των λαών εις τους αιώνες. Από τις αμιγώς οικονομικές διαφορές και το βιοτικό επίπεδο, μέχρι το χρώμα της επιδερμίδας, τη θρησκεία και το σεξουαλικό προσδιορισμό.
Οι νεότερες γενιές κάνουν μια προσπάθεια να «σπάσουν» παρωχημένα στερεότυπα αιώνων και να αλλάξουν την προσέγγιση απέναντι στον άνθρωπο. Ο δρόμος αυτός είναι πάρα πολύ δύσκολος και τα εμπόδια είναι τόσο ορατά όσο και αόρατα, καθώς πάνω σε αυτό το «μανιφέστο» χτίζονται ήδη «κολοσσοί» και περιουσίες.
Είναι αναγκαιότητα να υπάρξει επαναπροσδιορισμός της παιδείας στον άξονα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας και τα σχολεία να γίνουν κοινωνοί της αποδοχής σε όλα τα επίπεδα. Όχι μονάχα για να «καλλιεργηθούν» οι έννοιες όπως ισότητα, συμπερίληψη και σεβασμός – που εκλείπει σημαντικά από το κοινωνικό γίγνεσθαι εδώ και δεκαετίες- αλλά κυρίως για να προστατευτούν οι νεότερες γενιές από το «τσουνάμι» της καθοδηγούμενης συνειδησιακής αντιληπτικότητας που εστιάζει στον καταναλωτή και όχι στον άνθρωπο.
