Ένα είναι σίγουρο, ότι τα νούμερα δεν… βγαίνουν. Η αγορά επιμένει ότι αδυνατεί να καλύψει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις απασχόλησης, λόγω απροθυμίας κυρίως των νέων να… προσέλθουν στην εργασία. H ευρύτερη τουριστική αγορά με δυσκολία θα καλύψει φέτος περί τις 100.000 θέσεις εργασίας, στον κατασκευαστικό τομέα υπάρχει έλλειμμα 200.000 εργαζόμενων, στα σούπερ μάρκετ γίνεται αντιληπτό ότι χηρεύουν περί τις 15.000 θέσεις, ανάλογα μηνύματα εκπέμπει ο τομέας της πληροφορικής για πόστα αυξημένης εξειδίκευσης, ενώ στην αγροτική παραγωγή επίσης υπάρχει μεγάλο έλλειμμα εργατικών χεριών.
Την ίδια στιγμή, η ανεργία διαμορφώνεται στην Ελλάδα στα επίπεδα του 11% και ο αριθμός των ανέργων υπολογίζεται από την Eurostat σε πάνω από 500.000 (Νοέμβριος 2022).
Όσο απλή κι αν είναι η αιτιολόγηση του χάσματος μεταξύ προσφοράς και ζήτησης στην αγορά εργασίας, τόσο δύσκολη δείχνει η προσέγγιση της λύσης. Προφανώς γιατί άλλες είναι οι ανάγκες της αγοράς και άλλες οι εργασιακές… διαθέσεις των νέων. Η τεχνολογία εξελίσσει, μεταλλάσσει ραγδαία, τον τομέα της απασχόλησης, με τους εργαζόμενους να μην προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Το brain drain κατά την περίοδο της κρίσης χρέους φαίνεται πως προκάλεσε ανεπανόρθωτες ζημιές στην εγχώρια οικονομία. Το brain regain μένει στη θεωρία, ο χώρος της παιδείας παραμένει σε μεγάλο βαθμό ασύνδετος με το επιχειρείν, ούτε λόγος να γίνεται περί επαγγελματικού προσανατολισμού των νέων και το μήνυμα των περισσότερων γονιών προς τα παιδιά ίδιο και απαράλακτο: «γίνε γιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτονας…».
Είναι δυνατή λοιπόν η σύγκλιση των δύο πεδίων; Είναι τόσο δυνατή όσο πιθανή και μια διακομματική συνεργασία για την απασχόληση. Μήπως ήρθε η ώρα να ξεπεραστεί ένα σοβαρό πολιτικό ταμπού;
Δίνουμε τροφή για σκέψη στην επόμενη κυβέρνηση…
