Όπου υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, εκδηλώνεται το πνεύμα της παράστασης. Γέννημα της κοινότητας, φορά τις μάσκες και τα κοστούμια και καταργεί τον χώρο ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία. Στο θέατρο, την Παγκόσμια Ημέρα του οποίου γιορτάσαμε χθες.
Στην πολιτική, αλλιώς τη νιώθουν την υποκριτική. Ο χώρος καταργείται μόνο προεκλογικά ή όπως θα έλεγαν οι σχετικοί με τα αγροτικά: «οι αλεπούδες δείχνουν ενδιαφέρον για την παράταση της ζωής των πουλερικών».
Σε λιγότερο από δύο μήνες θα στηθούν κάλπες. Το επιβεβαίωσε, από τηλοψίας, ο «πρωταγωνιστής» ότι θα είναι μαγιάτικες. Ημερομηνία δεν έχει ανακοινωθεί, μετά το Πάσχα ο πολίτης θα ενημερωθεί. Στις 21 Απριλίου δεν μπορεί η ημερομηνία να δοθεί, είναι μαύροι οι συνειρμοί. Στις 23, πάλι, το Καστελόριζο, που ξύνει μνημονιακές απαρχές, προβάλλει.
Κυριακή κοντή γιορτή. Τα ερωτήματα θα πετάξουν ως την πλατεία, αλλά δεν θα εξαφανιστούν όταν σβήσουν τα φώτα, όπως στο θέατρο. Πόσους πολιτικούς απασχολεί; Ελάχιστους, αν κρίνω από το ρεπερτόριο και τις παραστάσεις που σερβίρουν το ασήμαντο σαν σπουδαίο, την απραξία σαν ιδιοφυή πράξη, την αμηχανία σαν άποψη. Δεν πτοούνται οι θορυβοποιοί, που κακαρίζουν σαν να έχουν γεννήσει αστεροειδή. Ακόμη και η συμμετοχή στην πιο σκληρή αντιπαράθεση είναι ρόλος και οι ρόλοι εναλλάσσονται. Παίζουν, λοιπόν, παίζουν.
Είναι σαν να σου λένε, κάτσε και κοίτα. Ακόμη κι αν δεν χειροκροτείς. Αρκεί ως την κάλπη να συρθείς.
Είναι, δε, κάποιοι πιο πιραντελικοί κι από τον Σικελό δραματουργό. Στην πρεμιέρα του έργου «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», στη Ρώμη, ένας θεατής θυμώνει και με ορμή την καρέκλα του στη σκηνή προσγειώνει. Ο συγγραφέας σκύβει, τη σηκώνει και κάθεται. «Σας ευχαριστώ πολύ, η ημέρα μου ήταν πολύ κουραστική». Όπως και των υποψηφίων σε -άτυπη, ακόμηπερίοδο προεκλογική. Η προοπτική της καρέκλας δίνει αντοχή.
