Του Βασίλη Αγγελόπουλου
[email protected]
Ας κάνουμε μια παραδοχή: Οι άνεργοι δεν είναι ούτε κλέφτες, ούτε εγκληματίες, ούτε τεμπέληδες που τρώνε δημόσιο χρήμα, ενώ θα έπρεπε να δουλεύουν. Είναι άνθρωποι όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που έχουμε τις δουλίτσες μιας, μόνο που τους πήρε η «κάτω βόλτα». Δεν ευθύνονται οι ίδιοι για το γεγονός ότι έμειναν χωρίς δουλειά. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθέναν.
Άρα, αποδεχόμενοι όλα τα παραπάνω, πρέπει να συναποφασίσουμε ποιος θα είναι ο ρόλος της Πολιτείας, έναντι αυτών των ανθρώπων. Μπορεί να είναι ρόλος παιδαγωγικός, επιμορφωτικός, με προφανή στόχευση να στηριχθούν οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας σε ένα διττό επίπεδο. Όχι μόνο να βρουν δουλειά και να επαναφέρουν την ζωή τους σε πιο φυσιολογικά επίπεδα, αλλά και να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους, τις γνώσεις τους, ώστε αν τους ξανατύχει κάτι ανάλογο στο μέλλον, να μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν πιο αποδοτικά. Κοινώς να μην ξαναβρεθούν στο αδιέξοδο της ανεργίας.
Σε καμία περίπτωση όμως, ο ρόλος της Πολιτείας δεν μπορεί να είναι αυτός του Τιμωρού. Οι άνεργοι χρίζουν της προστασίας και της στήριξης του Κράτους, όχι της επιβολής ποινών. Συνεπώς, μόνο και μόνο η θεσμοθέτηση Ποινολογίου για ανέργους, δίνει την ακριβώς αντίθετη εντύπωση από αυτή που θα έπρεπε.
Ξαφνικά, οι άνεργοι μετατρέπονται σε επικίνδυνους και… περίεργους τύπους, οι οποίοι προσπαθούν να εκμεταλλευθούν το δημόσιο χρήμα. Σε ανθρώπους οκνηρούς, που βαριούνται να δουλέψουν και αρνούνται τις θέσεις εργασίας που τους προσφέρονται. Προτιμούν να ξημεροβραδιάζονται τεμπέλικα σε μια καφετέρια πίνοντας τον φραπέ τους και σερφάροντας στα social media και δεν ενδιαφέρονται σοβαρά για να επιστρέψουν στην αγορά εργασίας. Γι’ αυτό και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά!
Πώς θα γίνει αυτό; Μα φυσικά με την εφαρμογή διατάξεων του πρόσφατου νόμου που μετέτρεψε τον ΟΑΕΔ σε… ΔΥΠΑ. Όσοι άνεργοι ας πούμε, στο εξής θα αρνηθούν τρεις διαδοχικές φορές τις αντίστοιχες προτάσεις των εργασιακών συμβούλων, θα βρίσκονται εκτός μητρώου Οργανισμού. Ακόμα χειρότερα, που θα χάνουν για μία διετία το επίδομα ανεργίας. Άρα, ή συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις ή καταδικάζονται σε απόλυτη φτώχεια.
Όμως, ρωτήθηκαν οι άνεργοι αν οι δουλειές που τους προτείνονται τους ταιριάζουν; Αν είναι κοντά στις ανάγκες τους, αν βρίσκονται κοντά στο μέρος που διαβιούν; Ποια είναι τα όρια που τίθενται για να επιβληθούν οι ανάλογες ποινές; Ασφαλώς και στην ΔΥΠΑ τα γνωρίζουν. Μόνο και μόνο όμως, όταν περνούν τέτοια ποινολόγια από το ΔΣ του Οργανισμού, χωρίς την συμμετοχή εκπροσώπων των εργαζομένων, αυτό κάτι σημαίνει. Οι αντιδράσεις των εργαζομένων σε μια τέτοια τιμωρητική διαδικασία, έχουν εκφραστεί και στο παρελθόν. Γίνεται λόγος για «αστυνομία της ανεργίας», με προφανή σαρκαστική διάθεση.
Το πρόβλημα όμως γίνεται εντονότερο, όταν μιλάμε για συμπολίτες μας που έχουν αρκετό καιρό να βρουν δουλειά. Η αντιμετώπιση με διάθεση τιμωρίας, ασφαλώς και δεν βοηθάει ώστε να αφυπνιστούν. Εκτός αν ως Πολιτεία έχει γίνει η επιλογή, όπου δεν πίπτει λόγος, να πίπτει.. ράβδος!
Μόνο που τέτοιες επιλογές, φέρνουν στο νου άλλες εποχές, που η ελληνική κοινωνία έχει προσπαθήσει να ξεχάσει, ίσως και να ξορκίσει. Οριστικά και αμετάκλητα…
