Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Είναι αυτό που φαίνεται, μια τακτοποίηση ημετέρων, μία αργομισθία στο Δημόσιο ή μήπως μοιάζει με το έργο «Η προδοσία των εικόνων» («La trahison des images») του Μαγκρίτ;
Ναι, αυτό που απεικονίζει μια ξύλινη πίπα σε μονόχρωμο μπεζ φόντο, ενώ από κάτω φιγουράρει με καλλιτεχνικά γράμματα η φράση «Αυτή δεν είναι μια πίπα!».
Γιατί, μήπως είναι αυτή διεύθυνση νοσηλευτικού ιδρύματος, και μάλιστα εν μέσω πανδημίας, στην Ικαρία; Ανήμερα του Αγίου Στυλιανού ορκίστηκε μία ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου αναπληρώτρια διοικήτρια στο νοσοκομείο του νησιού. «Το μυστήριο του συνηθισμένου» έχει κι άλλη λουκουμόσκονη και ξηροκάρπι καβουρντισμένο.
Ήταν μέχρι την προηγούμενη Παρασκευή πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Κέντρου Υγείας Καρλοβάσου, ενώ δηλώνει σπουδές στην Πολιτιστική Πολιτική Και Ανάπτυξη στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο και μεταπτυχιακό στη Διοίκηση πολιτισμικών μονάδων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ευχαριστεί από καρδιάς τον καλό ποιμένα, τοπικό βουλευτή, για «την εμπιστοσύνη που έδειξε δεύτερη φορά» στο πρόσωπό της.
Κάνετε λάθος, δεν είναι αυτό που φαίνεται. Δεν είναι καν «μία αστοχία», όπως η περίπτωση με τον 80χρονο διοικητή, συνταξιούχο καθηγητή, την οποία η εκτελεστική εξουσία αναγκάστηκε προ διετίας να διορθώσει.
Είναι απλώς ένα σύμβολο. Δεν είναι;
Με τα λόγια του Βέλγου σουρεαλιστή για τα κριτήρια που πρυτάνευσαν στην επιλογή. «A, η διάσημη πίπα. Πόσοι με κατηγόρησαν γι’ αυτήν! Και όμως, αν σας ζητούσα να μου τη γεμίσετε, θα τα καταφέρνατε; Όχι, είναι απλά ένα σύμβολο, δεν είναι; Συνεπώς, αν κάτω από τη ζωγραφιά μου είχα γράψει “Αυτή είναι μία πίπα”, θα είχα πει ψέματα!».
Δεν είναι κομματικός διορισμός, λοιπόν. Δεν κρύβει κάτι, «δεν σημαίνει κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι – είναι απλά άγνωστο».
Γνωστό γιατί οι δεσμεύσεις για αξιοκρατία συναρπάζουν στην ημεδαπή. Αφορούν σταθερά τους άλλους.
