Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Brexit – μία τραγωδία. Ούτε ο Σαίξπηρ δεν θα το είχε συλλάβει… Πολύ καταθλιπτικό». Μα τι λέτε, κύριε, ο Σαίξπηρ «είχε την ικανότητα να σκιαγραφεί τους χαρακτήρες με τα ζωντανά τους πάθη, τα οποία κυβερνούν τον άνθρωπο πολύ περισσότερο απ’ όσο η σκέψη και τα διανοητικά ελατήρια».
Ο σπουδαίος ανατόμος των ανθρώπινων συμπεριφορών στο πεδίο της εξουσίας μια χαρά θα είχε σκαρώσει τέτοια τραγικοκωμωδία.
Το σύγχρονο δράμα, άλλωστε, έχει απ’ όλα. Δίλημμα ή μάλλον «τρίλημμα», όπως το έθεσε η Βρετανίδα πρωθυπουργός στη Βουλή των Κοινοτήτων. «Η επιλογή είναι σαφής: ή η δική μου συμφωνία ή καμία συμφωνία ή όχι Brexit».
Έχει πισώπλατες μαχαιριές και καντάρια ίντριγκας από έναν θίασο, μέρος μίας καμπάνιας υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που έδωσε ανέφικτες υποσχέσεις γι’ αυτά που θα πρόσφερε το Brexit και τώρα ζητά τα ρέστα από την πρωθυπουργό, που το 2016 ήταν -με μισή καρδιά είν’ η αλήθεια- στην όχθη του Bremain και ανέλαβε την καυτή πατάτα, με το μεγαλειώδες σχέδιο «βλέποντας και κάνοντας».
Έχει αδιέξοδο, γι’ αυτό διατυπώνονται ρητά αιτήματα για αναπομπή του ζητήματος στον λαό ώστε να αποφασίσει, «τώρα που ξέρουμε πώς το Brexit μοιάζει». Ο λαός πρωταγωνιστής όπως στο έργο του ελισαβετιανού «Ιούλιος Καίσαρ». Τον πρώτο ρόλο έχει ο συνεχώς μεταστρεφόμενος λαός: υπέρ των φονιάδων του Καίσαρα όταν του μιλά ο Βρούτος – εναντίον τους όταν του απευθύνει τον λόγο ο Μάρκος Αντώνιος.
Το ωραίο είναι άσκημο, τ’ άσκημο ωραίο, τονίζουν στο βραχνό τραγούδι τους οι στρίγκλες στον «Μακμπέθ», καθώς χάνονται μέσα στην καταχνιά.
Σε θολή περιοχή μπαίνει και η Βρετανία, που δεν μέτρησε καλά των Βρυξελλών την εξουσία και η «ημέρα ανεξαρτησίας» δεν έχει την παραμικρή αξιοπιστία. Για το ορατό μέλλον θα παραμείνει προσδεμένη στην Ε.Ε. Τόση φασαρία για να σφραγίσει μία αποτυχία.
Βεβαίως, ιδωμένο αλλιώς, το σκηνικό θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως απόπειρα να ξαναγραφτεί η ιστορία. Η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι διάβολοι είναι εδώ, έλεγε ο Άριελ, το αγαθό πνεύμα στην «Τρικυμία».
