Η ελληνική σημαία υψώθηκε δύο φορές και ο εθνικός ύμνος ακούστηκε άλλες τόσες στο μακρινό Ουλσάν, στη Νότια Κορέα, καθώς ο Όμιλος Τσάκου «βάφτιζε» τα δύο νεότευκτα δεξαμενόπλοιά του με τις ευλογίες του Μητροπολίτη Κορέας Θεοφράστου.
Ήταν μια άκρως φορτισμένη συναισθηματικά ημέρα, με τον καπετάν Παναγιώτη Τσάκο να δίνει το «παρών» και να συγκινείται καθώς οι εγγονές του, Ειρήνη και Ελισσάβετ, οι δίδυμες θυγατέρες του Νίκου και της Σήλιας Τσάκου, έδιναν στο πρώτο βαπόρι το όνομα της γιαγιάς τους και το δεξαμενόπλοιο «Dr. Irene Tsakos» έστελνε σήμα κάπου ψηλά, για να ακουστεί τρεις φορές ο ήχος της σειρήνας του…
Σε μια πόλη 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων, το Ουλσάν, που κινείται ολόκληρη γύρω από τον βιομηχανικό-ναυτιλιακό κολοσσό της Hyundai, η ελληνική ναυτιλία σφράγιζε -με τη σημαία της- μια ακόμη φορά τη δύναμή της. Δύο καινούργια βαπόρια με την κυανόλευκη στον ιστό τους (επιτέλους, να τονωθεί το διαρκώς συρρικνούμενο εθνικό νηολόγιο), από έναν στιβαρό και σοβαρό όμιλο, από μια εταιρεία εισηγμένη στη Νέα Υόρκη, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά…
Κι εγώ, καθώς έφερνα στον φακό του κινητού μου την κομψή πρύμνη του «Dr. Irene Tsakos», του νέου πλοίου της ΤΕΝ, του Ομίλου Τσάκου, θυμόμουν εκείνη την κομψή, μικροκαμωμένη, όμορφη νεαρή καρδιολόγο Ειρήνη Σαρόγλου, που μου σύστησε ο πατέρας μου στον Ιατρικό Σύλλογο Πειραιώς, στον οποίο ήταν τότε γενικός γραμματεύς. Θυμόμουν επίσης εκείνον το ψιλόλιγνο νεαρό άνδρα, ο οποίος εκτελούσε χρέη επικεφαλής των διοικητικών του Συλλόγου, τον Θωμά Ζαφείρα, ο οποίος τότε τελείωνε τη Νομική Σχολή.
«Σ’ αυτό το παιδί θέλω να μοιάσετε, έναν φτωχό νέο, ο οποίος εργάζεται και εκ παραλλήλου σπουδάζει, αριστούχος, για να γίνει δικηγόρος» μας έλεγε ο πατέρας μας…
Τα χρόνια πέρασαν, η Ειρήνη Σαρόγλου γνώρισε τον καπετάνιο Παναγιώτη Τσάκο, από τα Καρδάμυλα, ο οποίος πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε ικανότατο πλοιοκτήτη, για να φθάσει σήμερα να ηγείται ενός από τους μεγαλύτερους ναυτιλιακούς ομίλους του κόσμου…
Το 1976, ως ναυτιλιακός συντάκτης στη «Βραδυνή» του Τζώρτζη Αθανασιάδη, βρέθηκα -δεν θυμάμαι ακριβώς με ποια αφορμή- στα γραφεία της εταιρείας Τσάκου, στον Πειραιά. Ήταν εκεί και η σύζυγός του, η οποία στο άκουσμα και μόνο του επωνύμου μου με πλησίασε και με χαιρέτησε εγκαρδίως. «Μοιάζεις του μπαμπά σου» μου είχε πει…
Τα χρόνια πέρασαν, η Ειρήνη Σαρόγλου αφιερώθηκε στον τομέα της υγείας των ναυτικών, αναπτύσσοντας παράλληλα αξιόλογο συγγραφικό έργο, τόσο στον τομέα της Ιατρικής όσο και σε θέματα Πολιτισμού. Ο Θωμάς Ζαφείρας εξελίχθηκε σε επικεφαλής του νομικού τμήματος της εταιρείας και την περασμένη Πέμπτη, η Ειρήνη και η Ελισσάβετ, εγγονές της «γιαγιάς Ειρήνης», η οποία έφυγε για πάντα πριν από είκοσι τρεις μήνες, βάφτισαν το πλοίο με το όνομα της αγαπημένης τους γιαγιάς.
Χωρίς αμφιβολία, εκείνη παρακολουθούσε από ψηλά, από τον απέραντο ωκεανό των ψυχών, τις εγγονές της να μιλούν από καρδιάς για τη γυναίκα που τις αγκάλιασε με στοργή και δεν τους χαλούσε χατίρι, να μιλούν για «τα μακαρόνια της γιαγιάς». Και κάπου εκεί, κοντά στην ιατρό, θα βρισκόταν και ο Θωμάς, που έχει κι εκείνος φύγει -νωρίτερα- για τις θάλασσες του ουρανού.
Έχω παραστεί σε δεκάδες ονοματοδοσίες και παραλαβές πλοίων από Έλληνες επιχειρηματίες. Αλλά η συγκίνηση που αισθάνθηκα εκεί, στα ναυπηγεία της Hundai στο Ουλσάν της Κορέας, ήταν η μεγαλύτερη και πολύ πιο έντονη, καθώς με τον καπετάν Παναγιώτη, την αξέχαστη ιατρό, τον φίλτατο Θωμά, τον ακάματο Νίκο Τσάκο και όλη την οικογένεια με συνδέουν πολλά περισσότερα απ’ ό,τι μια απλή επαγγελματική σχέση.
Και δεν θυμάμαι άλλη φορά να έχω παραστεί σε «βαφτίσια» δύο πλοίων, της ίδιας εταιρείας, την ίδια ημέρα, με ελληνική σημαία, καθώς έπειτα από λίγη ώρα η Σήλια Κριθαριώτη – Τσάκου, σύζυγος του Νίκου και μητέρα του Παναγιώτη και των διδύμων Μαρίας και Ελισσάβετ Τσάκου, έδινε το όνομά της σε ένα ακόμη σύγχρονο δεξαμενόπλοιο της ΤΕΝ.
«Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου» και «Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος» ψάλαμε με τον καπετάν Παναγιώτη, εκτελούντες χρέη ιεροψαλτών στο πλευρό του Μητροπολίτου Κορέας Αμβροσίου, που μας έδωσε την ευλογία του. Και στη γέφυρα, η εικόνα του Αγίου Νικολάου, του «Αγίου Ναύτη», όπως τον έχει αποκαλέσει ο δάσκαλός μας στη ναυτιλιακή δημοσιογραφία Ευστάθιος Μπάτης.
«Μόνο η βασίλισσα Ελισσάβετ και η Σήλια έχουν βαφτίσει, εν ζωή, πλοίο με το όνομά τους» είπε ο Νίκος Τσάκος, αμέσως μετά την έκρηξη της σαμπάνιας στα πλευρά τού υπό κατασκευή πλοίου, επίσης με την ελληνική σημαία στην πρύμνη του.
Τα δύο καινούργια πλοία είναι λοιπόν τα suezmax «Dr. Irene Tsakos», που έφυγε ήδη για το παρθενικό ταξίδι, και «Silia Τ», που θα «γυρίσει προπέλα» το ερχόμενο φθινόπωρο.
Δύο πλοία αξίας 85 εκατ. δολαρίων το καθένα, μεταφορικής ικανότητας 156.800 τόνων έκαστο και χρονοναυλωμένα ήδη από τον γαλλικό όμιλο TOTAL για πέντε χρόνια, με πιθανότητα επέκτασης και πέραν της δεκαετίας!
Να σημειώσουμε ακόμη ότι η ΤΕΝ πρόκειται -σύμφωνα με το ναυπηγικό πρόγραμμα το οποίο «τρέχει»- να παραλάβει 17 ακόμη πλοία, μεταξύ του α’ τριμήνου του 2026 και του δ’ τριμήνου του 2028.
Αναφερόμαστε σε 10 Shuttle και 7 Ρroduct δεξαμενόπλοια, έπειτα από την παραλαβή των οποίων ο στόλος της Τsakos Energy Navigation θα φθάσει τα 82 πλοία.
«Είμαστε υπερήφανοι για το μοντέλο ανάπτυξης της εταιρείας, η οποία μεγαλώνει συνεχώς, με αύξηση οικονομικών μεγεθών σε σύγκριση με πέρυσι. Ο στόλος εκσυγχρονίζεται», δήλωσε ο δρ Νίκος Τσάκος, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της ΤΕΝ, της οποίας τα οικονομικά αποτελέσματα αναμένονται να δημοσιοποιηθούν οσονούπω.
Από το 2023 μέχρι σήμερα η εταιρεία έχει πωλήσει 13 πλοία, που έφθασαν τη χωρητικότητα 1.000.000 τόνων dwt με μέσο όρο ηλικίας 17,5 έτη. Παραλλήλως, αγόρασε 21 πλοία συνολικής χωρητικότητας 2,3 εκατομμυρίων dwt, μέσης ηλικίας ενός μόλις έτους.
Και αν σκεφθεί κανείς ότι όλες οι κινήσεις γίνονται με βάση τις τελευταίες προδιαγραφές για πλοία φιλικά προς το περιβάλλον, αντιλαμβάνεται τη δύναμη και το κύρος που αποκτά η εταιρεία, σε μια εποχή δύσκολη για την παγκόσμια ναυτιλία.
Φεύγοντας από το Ουλσάν, μελαγχόλησα. Σκέφτηκα ότι αυτή η πόλη-απέραντο ναυπηγείο αλλά και απέραντο εργοστάσιο παραγωγής αυτοκινήτων, πόλη που θα έπρεπε να ονομάζεται Hyundai, ήταν μέχρι τις αρχές του ’60 ένα ψαροχώρι, σε μια χώρα ρημαγμένη από τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Έναν πόλεμο που χώρισε την Κορέα στα δύο, αλλά πρόσφερε στους νότιους την ευκαιρία να αξιοποιήσουν τη δυτική στήριξη και να φθάσουν στα σημερινά θαύματα που πραγματοποιεί η χώρα τους.
Σκέφθηκα, επίσης, ότι κι εμείς, στα μέσα του ’60, δημιουργούσαμε τις δικές μας μεγάλες και ακμάζουσες ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες. Τα Ελληνικά Ναυπηγεία, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, το Νεώρειον Σύρου, τα Ναυπηγεία Χαλκίδος. Μονάδες τις οποίες, με επιμέλεια και επιμονή, μετατρέψαμε (με την αμέριστη συμπαράσταση του «σούρτα-φέρτα» συνδικαλισμού) σε ψαροχώρια. Μακάρι να δυναμώσουν αυτές οι μονάδες, που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να βγάλουν το κεφάλι από το τέλμα…
* Δημοσιογράφος, διευθυντής του περιοδικού Shipping International
