Παίρνει μια βαθιά ανάσα, προετοιμάζοντας τον εαυτό του για αυτό που πρέπει να κάνει. Το έχει κάνει αμέτρητες φορές, αλλά επαναλαμβάνει τα λόγια που έχει ετοιμάσει στο μυαλό του πριν κάνει ένα βήμα μπροστά.
Λίγο αργότερα, η σιωπή διακόπτεται από κραυγές.
Μια μητέρα, καταρρέει σε ένα παγκάκι καθώς ένας συνάδελφός της προσπαθεί να την παρηγορήσει. Στέκεται δίπλα τους. Το ένα χέρι στον ώμο της. Στο άλλο, μια επιστολή με την είδηση ότι ο γιος της, που αγνοείτο στο μέτωπο, είναι νεκρός.
Λίγες ώρες νωρίτερα, είχε πάρει άλλη μια βαθιά ανάσα. Δεν υπήρξαν κραυγές. Μόνο μια μουδιασμένη σιωπή όταν η μάνα έμαθε ότι ο γιος της είχε σκοτωθεί σε μια ρωσική επίθεση με drone.
Κανείς δεν θέλει να τον αντικαταστήσει
Αυτή είναι η ζοφερή αποστολή του ταγματάρχη Λάζιουκ. Να παραδίδει επιστολές θανάτου σε οικογένειες σε όλη την πόλη του Λβιβ. Οι συνάδελφοί του λένε ότι έχει τη χειρότερη δουλειά στο στρατό. Σπάνια έχει ελεύθερο χρόνο. Κανείς δεν θέλει να τον αντικαταστήσει.
Η εκπαίδευσή του τον υποχρεώνει να ανακοινώνει τα άσχημα νέα στις οικογένειες των νεκρών Ουκρανών στρατιωτών πρόσωπο με πρόσωπο. Αν δεν είναι κανείς στο σπίτι, τηλεφωνεί και ενημερώνει ότι έχει να παραδώσει μια σφραγισμένη επιστολή.
«Το πιο δύσκολο είναι όταν έχουν ακόμα ελπίδες»
«Το πιο δύσκολο είναι όταν οι άνθρωποι έχουν ακόμα ελπίδες», λέει στην Telegraph. «Λένε στον εαυτό τους ότι ίσως έχει γίνει κάποιο λάθος».
Η μονάδα του, που υπάγεται στο γραφείο στρατολόγησης του στρατού, δεν στέλνει μόνο τους απρόθυμους νέους να πολεμήσουν, αλλά τους φέρνει και πίσω στο νεκροτομείο.
Η δουλειά που έχει αναλάβει είναι πολύ διαφορετική από αυτή που έκανε πριν τον πόλεμο, όταν συνέτασσε συμφωνίες για λογαριασμός αρχιτεκτονικής εταιρείας.
Μετά την επίσκεψη, ο ταγματάρχης έχει επαφή με την οικογένεια για εβδομάδες, καθώς κανονίζει την επιστροφή της σορού, ώστε να ταφεί.
«Αν το πλήρες φάσμα των συναισθημάτων αντιστοιχεί στο 100%, εγώ λειτουργώ στο 10%»
Κάθε περίπτωση, όπως λέει, είναι διαφορετική. Μερικοί παραμένουν ψύχραιμοι, άλλοι κλαίνε και άλλοι καταρρέουν. Δεν είναι ασυνήθιστο να φωνάζει ασθενοφόρο. Στην αρχή, έβγαινε μαζί με έναν στρατιωτικό γιατρό, ο οποίος δεν ήταν πάντα απαραίτητος, αλλά τον έκανε να αισθάνεται πιο ασφαλής.
Όταν ξεκίνησε δεν του φαινόταν τόσο δύσκολο. Αλλά μετά από δύο εβδομάδες, το άγχος άρχισε να τον καταβάλλει. «Είχα ταχυκαρδία, τα χέρια μου έτρεμαν», λέει. Οι εβδομαδιαίες ομαδικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας τον βοηθούν. Αλλά είναι δύσκολο να νιώσει χαρά, «Αν το πλήρες φάσμα των συναισθημάτων αντιστοιχεί στο 100%, εγώ λειτουργώ στο 10%».
Πάνω από μισό εκατομμύριο άνδρες κρύβονται
Τον Φεβρουάριο, κατά την τελευταία επικαιροποίηση των στοιχείων για τις απώλειες, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι παραδέχθηκε ότι περισσότεροι από 46.000 Ουκρανοί στρατιώτες είχαν σκοτωθεί. Ανεξάρτητοι δυτικοί αναλυτές πιστεύουν ότι ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Χρειάζονται επειγόντως αντικαταστάτες.
Όλοι οι άνδρες ηλικίας 25 έως 60 ετών υποχρεούνται να καταταγούν, αλλά ο αριθμός των εθελοντών έχει εξαντληθεί εδώ και καιρό.
Η αναγκαστική επιστράτευση είναι πλέον ο κανόνας. Και από τα 3,7 εκατομμύρια άνδρες της Ουκρανίας σε ηλικία στρατεύσιμη, οι αρχές πιστεύουν ότι πάνω από μισό εκατομμύριο κρύβονται.
«Όλοι θέλουν να κερδίσουμε, αλλά κανείς δεν θέλει να καταταγεί», λέει ο Μίροσλαβ Τρεμπέτσκι, οδηγός στις περιπολίες στρατολόγησης. Η ίδια η επιβίωση της χώρας εξαρτάται από το πάο περισσότερους στρατιώτες μπορεί να στείλει στο μέτωπο.
Βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνουν καμουφλαρισμένους άνδρες να σέρνουν με την βία όσους εντοπίζουν σε ηλικία στράτευσης
Οι Ουκρανοί αποκαλούν την τακτική, “busification”. Σύμφωνα με το λεξικό “Myslovo”, είναι η λέξη της χρονιάς για το 2025.
naftemporiki.gr
