Θα μπορούσε η Ρωσία να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις;
Η δημοσιογράφος της ρωσικής υπηρεσίας του ΒΒC, Ολγκα Ίβσινα, απαντά:
Ομιλητές προσκείμενοι στο Κρεμλίνο και εξέχοντες φιλοπολεμικοί μπλόγκερ συζητούν ήδη ποιο θα μπορούσε να είναι το απώτατο σημείο της της Μόσχας σε μια τέτοια συμφωνία. Στους κύκλους αυτούς, επισημαίνει το ΒΒC, κάθε τέτοια συζήτηση φαίνεται να είναι προσεκτικά διαμορφωμένη ώστε να διατηρεί την (ρωσική) εικόνα ισχύος.
Σε εδαφικό επίπεδο, λίγοι στο φιλο-Κρεμλινικό περιβάλλον τολμούν να μιλήσουν για μεγάλης κλίμακας αποσύρσεις. Αντ’ αυτού, διατυπώνουν ιδέες όπως το πάγωμα των σημερινών μετώπων, η μετατροπή τμημάτων του Ντονμπάς και της Ζαπορίζια σε ζώνες ασφαλείας ή η αναβολή μιας απόφασης για αυτό το ζήτημα ώστε να διατηρηθούν ανοιχτές οι επιλογές. Φαίνεται ότι το γενικό τους μήνυμα είναι: καμία υποχώρηση, αλλά μέγιστη ευελιξία στα χαρτιά.
Οι εγγυήσεις ασφαλείας συζητούνται με επιφυλακτικούς όρους – όπως ο περιορισμός ορισμένων οπλικών συστημάτων κοντά στο μέτωπο ή η συμφωνία για «αμοιβαίους διαδρόμους μη επιθετικότητας». Οι ναυτικοί περιορισμοί στη Μαύρη Θάλασσα αναφέρονται ως πιθανά διαπραγματευτικά χαρτιά, υπό την προϋπόθεση ότι δεν εμποδίζουν την ευρύτερη στρατηγική θέση της Ρωσίας.
Σε πολιτικό επίπεδο, ορισμένοι μπλόγκερ υποδηλώνουν ότι το Κρεμλίνο θα μπορούσε να χαλαρώσει ή να εγκαταλείψει τη ρητορική περί «αποναζιστικοποίησης», επιμένοντας παράλληλα στην αποδοχή των «νέων πραγματικοτήτων επί τόπου» από την Ουκρανία. Τα ανθρωπιστικά μέτρα – όπως οι ανταλλαγές αιχμαλώτων πολέμου – θεωρούνται απλά χειρονομίες καλής θέλησης και όχι υποχρεώσεις.
Συνοψίζοντας τις φιλο-Κρεμλινικές φωνές: οποιοσδήποτε συμβιβασμός πρέπει να μοιάζει με ρωσική πρωτοβουλία, όχι με παραχώρηση υπό πίεση, και πρέπει να αφήνει άθικτη την αφήγηση της «μη ήττας».
