Ηταν η τρίωρη συνάντηση με τον Γουίτκοφ στη Μόσχα, το διπλωματικό event όπου ο Ρώσος πρόεδρος παρουσίασε στον Ντόναλντ Τραμπ τη δική του εκδοχή για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία.
Λίγες ημέρες μετά το μαραθώνιο ραντεβού στο Κρεμλίνο, τα περισσότερα κομμάτια του πάζλ που συνθέτουν τη ρωσική πρόταση έχουν γίνει γνωστά:
Ουκρανοί αξιωματούχοι θεωρούν ότι τα σχέδια Πούτιν δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τις «μαξιμαλιστικές» αξιώσεις που είχε διατυπώσει ο Ρώσος πρόεδρος το 2022.
Σε κάθε περίπτωση, ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο, σε μια παγωμένη περιοχή του πλανήτη που κάποτε αποτελούσε τη «ρωσική βόρεια Αμερική» και σήμερα είναι η 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, ο επικεφαλής του Κρεμλίνου θα ζητήσει:
- Πάγωμα (βλέπε κατοχύρωση ρωσικής κατοχής) της γραμμής του μετώπου στη νοτιοανατολική Ουκρανία με αντάλλαγμα την παραχώρηση από το Κίεβο των ανατολικών περιοχών Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ, συμπεριλαμβανομένων εδαφών που δεν ελέγχονται επί του παρόντος από τις δυνάμεις της Μόσχας. Η Ρωσία ελέγχει σχεδόν ολόκληρη την περιοχή του Λουγκάνσκ και ένα τεράστιο τμήμα της περιοχής του Ντόνετσκ, αλλά δυσκολεύεται να καταλάβει κρίσιμα ουκρανικά οχυρά στην τελευταία, παρότι η θερινή της επίθεση προχωρά ραγδαία.
- Διαπραγμάτευση για τις νότιες περιοχές Χερσώνας και Ζαπορίζια, όπου οι ρωσικές δυνάμεις έχουν εγκλωβιστεί νοτιοανατολικά του ποταμού Δνείπερου, θα αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης. Όπως επίσης και μικρές περιοχές στο Χάρκοβο και το Σούμι που ελέγχονται από ρωσικές δυνάμεις. Η Μόσχα συζητά το ενδεχόμενο να αποσύρει τις δυνάμεις της από αυτές τις περιοχές.
- Εγκατάλειψη κάθε σκέψης προσχώρησης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Όχι όμως και της ένταξής της στην ΕΕ.
- Περιορισμένο σε μέγεθος Ουκρανικό στρατό και μια
- Συμφωνία με τους δυτικούς συμμάχους να μην παρέχουν εφεξής στο Κίεβο όπλα μεγάλου βεληνεκούς.
Ο Τραμπ έχει ήδη ενημερώσει και βολιδοσκοπήσει τους Ευρωπαίους ηγέτες για τις προθέσεις του Πούτιν αλλά και τις δικές του.
Εκείνοι, από την πλευρά τους, φαίνεται να δολιχοδρομούν χωρίς να το ομολογούν:
Δημοσίως (είναι αναγκασμένοι να) απορρίπτουν τις αξιώσεις Πούτιν όχι μόνο για να είναι συνεπείς με την μέχρι τούδε στάση τους, αλλά και για υπαρκτούς, διαπραγματευτικούς λόγους: Να οδηγήσουν τον Τραμπ με όσο το δυνατόν πιο σκληρές διαθέσεις έναντι του Ρώσου ομολόγου στο ραντεβού της Αλάσκας.
Το ομολογεί άλλωστε ανώτερος Ευρωπαίος αξιωματούχος που μίλησε (ανωνύμως) στο Politico, αποδίδοντας την προθυμία του Πούτιν να συναντήσει τον Τραμπ στην κοινή πίεση που τού ασκείται από την Ουάσινγκτον και τους συμμάχους της. Και δεν κρύβει την ελπίδα του ότι οι «σκληρές τακτικές του Τραμπ θα συνεχιστούν».
«Υπάρχει επιτέλους κάποια κίνηση από την πλευρά του Πούτιν και αυτό οφείλεται στο ότι ο Τραμπ επέτρεψε τις παραδόσεις όπλων και έλαβε μέτρα για κυρώσεις», δήλωσε ο εν λόγω αξιωματούχος. «Αυτό δείχνει ότι ο Πούτιν ανταποκρίνεται σε σοβαρές πιέσεις. Τώρα απλώς πρέπει να ασκήσουμε περισσότερη πίεση για καλύτερα αποτελέσματα».
Από την άλλη η Ευρώπη είναι αναγκασμένη να μη διακινδυνεύσει μία (ακόμη) ρήξη με τον δύστροπο υπερατλαντικό σύμμαχό της.
Και βλέπει με απογοήτευση ότι ο Πούτιν πέτυχε αυτό που επεδίωκε εδώ και καιρό: Μια συνάντηση με τον Τραμπ χωρίς πρότερους ουσιαστικούς συμβιβασμούς και με απόντα τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Μια τέτοια τριμερής συνάντηση αποτελούσε εξ’ αρχής τον μεγάλο στόχο του Τραμπ.
Αλλαγή κλίματος στο Κίεβο;
Και εδώ έρχεται ο παράγων Ζελένσκι. Σήμερα, απέρριψε την παραχώρηση εδαφών ως μέσο προς μια ειρηνευτική συμφωνία αλλά στο εσωτερικό της -χειμαζόμενης από τη ρωσική εισβολή χώρα- η διάθεση φαίνετα να είναι περίεργη:
Δημοσκοπήσεις στο Κίεβο δείχνουν ότι οι περισσότεροι Ουκρανοί δεν είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν επίσημα εδάφη στη Μόσχα με αντάλλαγμα την ειρήνη. Και ιδιαίτερα μια αποκήρυξη της ένταξης της στο ΝΑΤΟ θα πυροδοτούσε συναντούσε ακόμη μεγαλύτερη αντίδραση στο εσωτερικό.
Από την άλλη πρόσφατη σφυγμομέτρηση (Gallup) έδειξε ότι η υποστήριξη των Ουκρανών για τη συνέχιση του πολέμου «μέχρι τελικής νίκης» φθίνει επικίνδυνα. Για την ακρίβεια έχει φτάσει σε νέο ιστορικό χαμηλό: Το 69% τάσσεται υπέρ του τερματισμού του πολέμου μέσω διαπραγματεύσεων «το συντομότερο δυνατό». Πρόκειται για μια σχεδόν πλήρη αντιστροφή κλίματος σε σχέση με το δημόσιο αίσθημα του 2022.
Ο μεγάλος φόβος στο Κίεβο είναι η συνάντηση της Αλάσκας να εξελιχθεί σε μια σύγχρονη Συμφωνία του Μόναχου (1938).
Όταν Άγγλοι (Τσάμπερλεϊν), Γάλλοι (Νταλαντιέ) Γερμανοί (Χίτλερ) και Ιταλοί (Μουσολίνι) αποφάσισαν τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας (Σουδητία) ερήμην αυτής.
Με πληροφορίες από Wall Street Journal, Financial Times, Politico
