Έχει περάσει πάνω από μια εβδομάδα από τότε που ο Μαχμούντ Κασέμ είδε τον 19χρονο γιο του, Χαντέρ, ζωντανό για τελευταία φορά. Ο Χαντέρ προσπαθούσε να φτάσει σε ένα από τα κέντρα διανομής του Ανθρωπιστικού Ιδρύματος της Γάζας (GHF), στο κέντρο της Λωρίδας της Γάζας.
«Η τελευταία φορά που εγώ και η μητέρα του ακούσαμε νέα του ήταν γύρω στις 11 μ.μ. εκείνο το βράδυ. Μου είπε ότι βρισκόταν σε ασφαλές μέρος -είχε πάει στο κέντρο διανομής στο Νετζαρίμ. Του είπα να προσέχει τον εαυτό του», δήλωσε ο Κασέμ στην DW. Η οικογένεια ζει αυτή τη στιγμή σε μια σκηνή στο γήπεδο ποδοσφαίρου Γιαρμούκ στην πόλη της Γάζας.
«Στη 1 π.μ. προσπάθησα να τον καλέσω ξανά, αλλά δεν ήταν ήδη διαθέσιμος. Άρχισα να ανησυχώ. Δεν είχα νέα του όλο αυτό το διάστημα και περίμενα μέχρι την Παρασκευή στις 2 μ.μ. Είχα πάρει φωτιά», λέει ο 50χρονος πατέρας, ο οποίος διαισθάνθηκε ότι κάτι κακό συνέβαινε.
Μετά από πολλές προσπάθειες, ο Μαχμούντ Κασέμ έμαθε τα θλιβερά νέα από τον ισραηλινό στρατό: Ο γιος του είχε δεχθεί πέντε σφαίρες και είχε χάσει τη ζωή του. «Ένα 19χρονο αγόρι που δεν είχε καν αρχίσει να ζει τη ζωή του – όλα αυτά επειδή προσπάθησε να πάρει λίγο φαγητό», λέει ο άτυχος πατέρας, χωρίς να μπορεί συγκρατήσει τα δάκρυά του. Κατηγορεί τον εαυτό του που δεν τον κράτησε πίσω. Ο γιος του επέμενε να φροντίζει την οικογένειά του, παρά τον κίνδυνο.
«Η κατάσταση εδώ είναι απερίγραπτη. Οι άνθρωποι θυσιάζονται για να επιβιώσουν. Μόνο ο Θεός ξέρει τι περνάμε. Κανείς δεν μας λυπάται -ούτε η Χαμάς, ούτε το Ισραήλ, ούτε οι αραβικές χώρες, κανείς», λέει ο Κασέμ.
Πεθαίνοντας για λίγο φαγητό
Καθημερινές είναι πλέον οι αναφορές των μέσων ενημέρωσης για τραυματισμούς και θανάτους που σχετίζονται με τη διανομή τροφίμων και ανθρωπιστικής βοήθειας. Είναι η τραγική καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στη Γάζα, οι οποίοι εξαρτώνται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον εφοδιασμό μέσω των συνοριακών διαβάσεων με το Ισραήλ.
Παρά τη επανάληψη της διανομής τροφίμων από τον ΟΗΕ μέσω των κέντρων του αμερικανικού οργανισμού «Gaza Humanitarian Foundation» (GHF), τα τρόφιμα και άλλες προμήθειες βρίσκονται σε ακραία έλλειψη στη Γάζα. Περισσότερες από 130 οργανώσεις βοήθειας και ΜΚΟ, συμπεριλαμβανομένων των Oxfam και Save the Children, ζήτησαν πάντως το κλείσιμο των κέντρων διανομής του GHF. «Χιλιάδες λιμοκτονούντες άνθρωποι αναγκάζονται να μεταβούν σε στρατιωτικοποιημένες ζώνες, όπου έχουν δεχθεί πυρά ενώ προσπαθούν να λάβουν βοήθεια», αναφέρουν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις .
Λόγω της ακραίας έλλειψης τροφίμων πάντως, οι αποστολές βοήθειας έχουν λεηλατηθεί επανειλημμένα τις τελευταίες εβδομάδες, είτε από ένοπλες συμμορίες είτε από απελπισμένους ανθρώπους που προσπαθούν να έχουν πρόσβαση σε τρόφιμα.
Αντιδράσεις και στο Ισραήλ
Την ίδια ώρα πάντως, ο ισραηλινός στρατός εντείνει τις αεροπορικές επιδρομές τις τελευταίες ημέρες, παρά τις προσπάθειες για επίτευξη εκεχειρίας. Το Υπουργείο Υγείας στη Λωρίδα της Γάζας, που ελέγχεται από τη Χαμάς, εκτιμά ότι ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές τις τελευταίες εβδομάδες είναι πάνω από 500.
Το ισραηλινό Υπουργείο Εξωτερικών αποκρούει βέβαια αυτές τις κατηγορίες και καταγγέλλει τη Χαμάς ότι πυροβολεί αμάχους.
Οι συνεχιζόμενοι βομβαρδισμοί στη Γάζα πυροδοτούν πάντως μεγάλες αντιδράσεις και στο Ισραήλ. Εδώ και τρεις μήνες, εκατοντάδες διαδηλωτές συγκεντρώνονται μια φορά την εβδομάδα, μπροστά από τις αεροπορικές βάσεις του Ρέχοβοτ, του Χατζόρ και του Παλμαχίμ. Οι διαδηλωτές δεν φωνάζουν συνθήματα, αλλά κρατούν πανό που καλούν τους Ισραηλινούς πιλότους να μην ρίχνουν βόμβες στη Γάζα. «Γιατί να μην σταματήσουν να πατούν το θανατηφόρο κουμπί τώρα;» λέει η ακτιβίστρια, Γιάλι Μαρούμ. «Η επανέναρξη της ισραηλινής επίθεσης, μετά την πρώτη εκεχειρία πριν από τέσσερις μήνες, με έκανε να καταλάβω ότι πρέπει να φωνάξουμε: «Φτάνει πια», λέει η Γιάλι, που βρίσκεται έξω από την αεροπορική βάση Airforce 8, πέντε χιλιόμετρα νότια του Ρέχοβοτ και περίπου 20 χιλιόμετρα από το Τελ Αβίβ.
Πίστη στην ανθρωπιά των πιλότων
Η Γιάλι που μένει στο Ρέχοβοτ, ακούει εδώ και 21 μήνες τον βρυχηθμό των αεροπλάνων. «Σε κάθε πέρασμα, οι τοίχοι του σπιτιού τρέμουν. Μίλησα με μερικούς φίλους. Γνωρίζουμε πως δεν μπορούμε να πείσουμε τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, για τον οποίο η πολιτική επιβίωση είναι πιο σημαντική από τις ζωές των ομήρων, των στρατιωτών, των Παλαιστινίων. Ωστόσο, έχουμε πίστη στην ανθρωπιά των πιλότων, που μπορούν να αποφασίσουν να κάνουν το σωστό», λέει η Ισραηλινή ακτιβίστρια. «Δεν είμαστε θυμωμένοι με τον στρατό ούτε τους κρίνουμε. Η επίγνωση απαιτεί χρόνο. Εξηγούμε και περιμένουμε: τους δίνουμε τα φυλλάδιά μας, πολλοί τα παίρνουν. Ισως τα διαβάσουν. Ισως βρουν το θάρρος να διαπράξουν μια πράξη αληθινού ηρωισμού και να σταματήσουν να βομβαρδίζουν».
