Μια Ρωσία που αποτυγχάνει παταγωδώς να επιτύχει τις φιλοδοξίες της στην Ουκρανία, και μια Ρωσία που αποτελεί υπαρξιακή απειλή για το ΝΑΤΟ -ιδίως για τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Δύο εικόνες ασυμβίβαστες, που όμως έχουν εξήγηση. Ένας πόλεμος ΝΑΤΟ-Ρωσίας, θα ήταν πιθανότατα πολύ διαφορετικός από την εισβολή στην Ουκρανία.
Περισσότερα από τρία χρόνια μετά την εισβολή, και με τρομακτικές απώλειες ζωών και εξοπλισμού, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν καθηλωθεί κατά μήκος μιας αμετάβλητης γραμμής του μετώπου, εκατοντάδες χιλιόμετρα από το Κίεβο, που η Μόσχα είχε στο νου της να καταλάβει. Τον τελευταίο χρόνο, δεν υπάρχει κανένα απολύτως σημάδι για στρατιωτικές επιτυχίες σύντομα.
Λίγο πιο πέρα, στα δυτικά, τα ευρωπαϊκά κράτη του ΝΑΤΟ προσπαθούν να επανεξοπλιστούν. Αξιωματούχοι άμυνας του ΝΑΤΟ προειδοποιούν ότι η συμμαχία πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει μια ρωσική επίθεση, σε ένα ή περισσότερα από τα μέλη του μπλοκ, στα επόμενα τρία έως επτά χρόνια.
Δανοί αξιωματούχοι έχουν προειδοποιήσει ότι η Ρωσία θα μπορούσε να εξαπολύσει κάποιου είδους επίθεση μέσα σε έξι μήνες από τη στιγμή που ο πόλεμος στην Ουκρανία θα θα τελειώσει.
Στόχος η διάσπαση
Το κλειδί για να γίνει κατανοητό ο παράδοξο της αδύναμης Ρωσίας που όμως απειλεί σοβαρά το ΝΑΤΟ, έγκειται στις εκτιμήσεις, ότι ο πρωταρχικός στόχος της Μόσχας σε έναν πόλεμο κατά του Βορειατλαντικού Συμφώνου, δεν θα ήταν να καταλάβει μεγάλα εδάφη -τουλάχιστον όχι αρχικά- αλλά να καταστρέψει τη συμμαχία ως πολιτική και στρατιωτική οντότητα ικανή να αντιταχθεί στη Ρωσία, αναφέρει το δημοσίευμα του Foreign Policy. Κάτι τέτοιο δεν θα απαιτούσε να νικήσει τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ σε απευθείας σύγκρουση.
Αντίθετα, θα συνεπαγόταν την καταστροφή της ενότητας και της αποφασιστικότητας της Συμμαχίας, με το Κρεμλίνο να στοιχηματίζει ότι αυτή θα διασπαστεί υπό την πίεση.
Επομένως, η Ρωσία αποτελεί μια σοβαρή και υπαρξιακή απειλή για το ΝΑΤΟ, με έναν θεμελιωδώς διαφορετικό τρόπο από το είδος του πολέμου που βλέπουμε στην Ουκρανία.
Ζωτικής σημασίας να αποφύγει μια παρατεταμένη σύρραξη
Σε αντίθεση με την πολεμική προπαγάνδα της Ρωσίας, οι πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ της Μόσχας γνωρίζουν ότι η Ρωσία θα έχανε πιθανότατα έναν ολοκληρωτικό, συμβατικό πόλεμο με το ΝΑΤΟ, ακόμη και χωρίς την εμπλοκή των ΗΠΑ.
Για τη Ρωσία, είναι επομένως ζωτικής σημασίας να αποφύγει μια παρατεταμένη σύρραξη και να εξασφαλίσει μια γρήγορη και ευνοϊκή λύση. Η Ρωσία πιθανότατα θα προτιμήσει μια σύντομη, εξαιρετικά έντονη εκστρατεία με στόχο να διαρρήξει την πολιτική συνοχή τους. Στόχος θα είναι να παραμείνει η αντιπαράθεση σε τοπικό επίπεδο, με τη συμμετοχή μόνο ενός ή το πολύ λίγων κρατών μελών του ΝΑΤΟ, και να τερματιστεί γρήγορα.
Ένα σενάριο: Επίθεση στο πιο αδύναμο σημείο της Συμμαχίας και εκστρατεία εκφοβισμού
Ένα από τα επικρατέστερα σενάρια είναι μια περιορισμένη εισβολή στο έδαφος του ΝΑΤΟ σε ένα θεωρούμενο αδύναμο σημείο – για παράδειγμα, σε ένα ή περισσότερα από τα κράτη της Βαλτικής. Μετά την αρχική επίθεση, η Ρωσία θα μπορούσε να ανακοινώσει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια ανακατάληψης της κατεχόμενης περιοχής θα πυροδοτούσε πυρηνική κλιμάκωση
Για να ενισχύσει της απειλές της η Μόσχα. θα μπορούσε να οπλίσει και να διασπείρει πυραύλους εξοπλισμένους με τακτικές πυρηνικές κεφαλές δηλώνοντας ετοιμότητα εκτόξευσης σε χρόνο μηδέν.
Εάν το ΝΑΤΟ ετοίμαζε αντεπίθεση, η Ρωσία θα μπορούσε να κλιμακώσει περαιτέρω πλήττοντας πολιτικές υποδομές βαθιά μέσα στην Ευρώπη με συμβατικά οπλισμένους πυραύλους, σηματοδοτώντας ότι η συνεχιζόμενη αντίσταση αυξάνει μόνο το κόστος. Σε περίπτωση που η Ρωσία καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μια πιο δραστική κλιμάκωση θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά της, δεν αποκλείεται να ρίξει πυρηνικές προειδοποιητικές βολές στα ευρωπαϊκά μετόπισθεν.
Το, υψηλό ρίσκου, στοίχημα ότι το ΝΑΤΟ θα διστάσει να υπερασπιστεί τα μέλη του
Όμως αυτός ο τύπος επίθεσης θα ήταν ένα υψηλού κινδύνου στοίχημα, καθώς στηρίζεται στην υπόθεση ότι το ΝΑΤΟ θα συνθηκολογούσε υπό την πίεση των κλιμακούμενων συμβατικών και πυρηνικών απειλών, των πιθανών πυραυλικών χτυπημάτων στα ευρωπαϊκά μετόπισθεν και των συνοδών δολιοφθορών και άλλων επιχειρήσεων γκρίζας ζώνης.
Αν και οι Ρώσοι ιθύνοντες περιμένουν ισχυρή αντίσταση από ορισμένα μέλη, ιδίως από εκείνα της Ανατολικής Ευρώπης. Παρ’ όλα αυτά, το Κρεμλίνο πιστεύει ότι, όταν αντιμετωπίσουν πραγματικές συνέπειες στο έδαφός τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι βασικοί δυτικοευρωπαίοι σύμμαχοι θα διστάσουν και θα αποφύγουν να υπερασπιστούν τους εταίρους τους. Οποιαδήποτε απροθυμία να υπερασπιστεί ένα μέλος του ΝΑΤΟ που δέχεται επίθεση, θα σηματοδοτούσε ουσιαστικά την κατάρρευση της συμμαχίας – πρωταρχικός στόχος της Ρωσίας για την επιβολή περιφερειακής κυριαρχίας.
Σε πειρασμό να δράσει μάλλον νωρίτερα παρά αργότερα.
Ως εκ τούτου, η απόφαση της Ρωσίας να επιτεθεί σε ένα ή περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη του ΝΑΤΟ θα εξαρτιόταν λιγότερο από την ισορροπία δυνάμεων και περισσότερο στην – μη- αποφασιστικότητα του Βορειοατλαντικου Συμφωνου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία για την πρόθεση της Ρωσίας να ανατρέψει τη μεταψυχροπολεμική τάξη πραγμάτων και να επαναφέρει την σφαίρα επιρροής της στην Ανατολική Ευρώπη. Σε συνδυασμό με αυτό που η Ρωσία αντιλαμβάνεται ως απροθυμία της Δύσης να αναλάβει κινδύνους δημιουργείται ένα επικίνδυνο μείγμα που θα μπορούσε να βάλει σε πειρασμό την Μόσχα να δράσει μάλλον νωρίτερα παρά αργότερα.
naftemporiki.gr
