Καθ’ όλη τη διάρκεια του Απριλίου, ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν αμετάπειστος.
Πίστευε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να υπομείνουν έστω για λίγο έναν οικονομικό πόνο προκειμένου να πετύχουν μια αναδιάταξη των εμπορικών σχέσεων των ΗΠΑ με την Κίνα, και θεωρώντας ότι το Πεκίνο ήταν αυτό που είχε να χάσει περισσότερα.
Με το που ο μήνας πλησίαζε στο τέλος του, όμως, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι σε χειρωνακτικές εργασίες, τους οποίους ο Τραμπ θεωρεί τμήμα της πολιτικής του βάσης – συμπεριλαμβανομένων λιμενεργατών και οδηγών φορτηγών – άρχισαν να προειδοποιούν ότι οι δασμοί και η σχεδόν πλήρης διακοπή του εμπορίου με την Κίνα τους έβλαπταν.
Στο παρασκήνιο, η προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, Σούζι Γουάιλς, ο υπουργός Οικονομικών Σκοτ Μπέσεντ και άλλοι υψηλόβαθμοι συνεργάτες του καθιστούσαν όλο και πιο σαφές στον Τραμπ ότι ήταν οι δικοί του ψηφοφόροι που κινδύνευαν περισσότερο αν οι δασμοί δεν μειωνόταν.
Αυτό ήταν ένα και μόνο τμήμα του παρασκηνίου, σύμφωνα με δύο άτομα που γνωρίζουν το θέμα και μίλησαν στην Washington Post, που άνοιξε τον δρόμο για έναρξη διαπραγματεύσεων με τους Κινέζους το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Γενεύη.
Είχε αρχίσει να βλάπτει τους «δικούς του ανθρώπους»
Το βασικό επιχείρημα απέναντι στον Τραμπ ήταν ότι το όλο story με τους δασμούς είχε αρχίσει να βλάπτει τους υποστηρικτές του, τους ίδιους τους ‘ανθρώπους του Τραμπ’.
Η υπαναχώρηση Τραμπ αντανακλά και την ευρύτερη διελκυνστίνδα που είχε αρχίσει να ταλαιπωρεί τον Λευκό Οίκο, καθώς ο Τραμπ ήθελε να χρησιμοποιήσει τους δασμούς για να αναδιαμορφώσει την παγκόσμια οικονομία σε χρόνο ρεκόρ.
Όμως αυτό που επεδίωκε ήταν σχεδόν αδύνατο να συμβεί χωρίς να υπάρξει ουσιαστικό πολιτικό και οικονομικό πλήγμα, ακόμη και σε εκλογικές περιφέρειες που η κυβέρνηση θεωρούσε προνομιακές και ήθελε να «προστατεύσει»
Ίσως έτσι εξηγείται και το πόσες φορές άλλαξε ο Τραμπ τις δασμολογικές του πολιτικές.
Από την ορκωμοσία του στις 20 Ιανουαρίου, αξιωματούχοι της κυβέρνησης Τραμπ έχουν ανακοινώσει νέες ή αναθεωρημένες δασμολογικές πολιτικές περισσότερες από 50 φορές, σύμφωνα με την Washington Post, ενώ μια ανεξάρτητη καταγραφή τις ανεβάζει στις 55.
