Όταν ο Ρασάν Μπράουν ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή ενός μπαρ στο Μπρούκλιν, το καλοκαίρι του 2021, για να παρουσιάσει μια βραδιά ποίησης, δεν φανταζόταν ότι θα κατέληγε να κλαίει μπροστά στο κοινό.
Διάβαζε ένα ποίημα για τον παιδικό του φίλο που είχε δολοφονηθεί έναν χρόνο νωρίτερα. «Είχα περάσει 22 χρόνια στο σχολείο, αλλά κανείς δεν μου έμαθε πώς να πενθώ», θυμάται. «Κι εκεί, πάνω στη σκηνή, οι άνθρωποι μού φώναζαν “άσ’ το να βγει, αδερφέ”. Κατάλαβα τότε ότι αυτή είναι η δική μου μορφή έκφρασης», λέει στο CNBC Make It.
Την εποχή εκείνη ο Μπράουν ήταν καθηγητής Φυσικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και έγραφε ποιήματα στον ελεύθερο χρόνο του.
Με 3.000 δολάρια από την τσέπη του, προσέλαβε DJ, δύο εικονολήπτες και δέκα τοπικούς ποιητές που βρήκε μέσω Instagram. Τα εισιτήρια κόστιζαν 10-20 δολάρια, ενώ πωλούσε και μπλούζες, καπέλα και αφίσες εμπνευσμένα από την ποίηση.
Από το σχολείο στο ESPN – και ξανά στη σκηνή
Σήμερα, ο 30χρονος είναι product manager στο ESPN – και ταυτόχρονα ο δημιουργός του Poetry Me, Please, μιας σειράς μηνιαίων ποιητικών events που έχουν εξελιχθεί σε διεθνές δίκτυο.
Ποιητές από όλη τη χώρα δηλώνουν συμμετοχή, επιλέγονται τυχαία και εμφανίζονται σε events στη Νέα Υόρκη ή σε pop-up παραστάσεις σε άλλες πόλεις.
Ο Μπράουν διαχειρίζεται επίσης και άλλους καλλιτέχνες υπό το ίδιο brand, ενώ έχει ο ίδιος απαγγείλει ποιήματά του στον Λευκό Οίκο, σε αγώνες του NFL και σε συναυλίες της Ρούπι Καούρ.
Ένα «πάρεργο» με έσοδα
Το 2024, η παράλληλη αυτή δραστηριότητα απέφερε 148.000 δολάρια από εισιτήρια και εμφανίσεις, σύμφωνα με έγγραφα που εξέτασε το CNBC. Τα καθαρά κέρδη ο Μπράουν τα επεναπενδύει εξ ολοκλήρου.
«Δεν το κάνω για το κέρδος», λέει. «Το κάνω γιατί είναι κάτι που με κρατά ζωντανό».
Τους πιο έντονους μήνες, όπως τον Μάιο και τον Ιούνιο, εργάζεται έως και 80 ώρες την εβδομάδα — γράφοντας νέα ποιήματα, οργανώνοντας τα events και αναζητώντας νέες ευκαιρίες για τους συνεργάτες του.
Τις πιο ήσυχες περιόδους, αφιερώνει 10 έως 20 ώρες εβδομαδιαίως στο Poetry Me, Please.
Δεδομένα, επιμονή και τύχη
Η αναλυτική σκέψη του, όπως λέει, τον βοηθά να μειώνει τα ρίσκα. «Όταν νοικιάσαμε για πρώτη φορά το Apollo Theater, οι πωλήσεις ήταν αργές, αλλά δεν ανησύχησα. Τα δεδομένα δείχνουν πάντα ότι το 40% των εισιτηρίων πωλείται τις δύο τελευταίες εβδομάδες», εξηγεί στο CNBC Make It.
Η τύχη, βέβαια, έπαιξε κι αυτή ρόλο. Το 2020, όταν ανέβασε τα πρώτα του ποιήματα στα social media, ο ράπερ Lloyd Banks αναζητούσε ποιητές για το promo video του νέου του άλμπουμ. Ο Μπράουν επιλέχθηκε – και η προβολή του εκείνου του βίντεο συνέπεσε με το πρώτο Poetry Me, Please. Από τότε, η φήμη του εκτοξεύθηκε.
Όταν το σώμα ζητά παύση
Η αφοσίωσή του όμως είχε και τίμημα. Μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο το 2024, χρειάστηκε εγχείρηση και μήνες αποθεραπείας.
«Ήμουν τύπος που δεν άντεχε να κάθεται. Αν δεν δούλευα, ένιωθα ενοχές. Μετά την εγχείρηση όμως έμαθα να δίνω στον εαυτό μου χάρη – να βλέπω τηλεόραση, να κάνω γυμναστική, να επιτρέπω την ησυχία».
Παρά τον τραυματισμό, ταξίδεψε ως προσκεκλημένος στον Λευκό Οίκο, όπου και απήγγειλε ποίημα προς τιμήν μαύρων επιχειρηματιών και ηγετών. «Ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ», λέει.
Η ταυτότητα και το μήνυμα
Στα ποιήματά του, η ταυτότητα του μαύρου άνδρα έχει κεντρική θέση. «Η συμβουλή μου στους νέους είναι να αφήσουν το πάθος να τους οδηγήσει και να μην φοβηθούν να το δείξουν. Η ταυτότητα είναι δύναμη και δημιουργικότητα μαζί», λέει στο CNBC.
«Σε κάθε μας παράσταση ξεκινά πάντα μια μαύρη γυναίκα. Το κάνω για τη μητέρα μου, που με μεγάλωσε μόνη της. Όμως το Poetry Me, Please είναι για όλους – δεν έχει σημασία το χρώμα ή το υπόβαθρο. Σημασία έχει να νιώθεις τη στιγμή, τον παλμό, την κουλτούρα».
