Είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άρα…απεχθάνονται (φοβούνται σύμφωνα με κάποιους) τα τηλεφωνήματα. Δίνουν έμφαση στην ισορροπία μεταξύ προσωπικής ζωής και επαγγελματικής σταδιοδρομίας, άρα… δεν κάθονται μέχρι αργά στο γραφείο- ενίοτε αργοπορούν τα πρωϊνά. Οι παλαιότερες γενιές εργαζομένων δυσανασχετούν απέναντι στην εργασιακή συμπεριφορά της Gen Z, που αναδιαμορφώνει τον κόσμο της εργασίας.
Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι περίπου το 70% των διευθυντών δυσκολεύεται να χειριστεί τους νεότερους υπαλλήλους λόγω «μη ρεαλιστικών προσδοκιών» και «διαφορετικής στάσης απέναντι στην εξουσία».
Ακολουθούν μερικές από τις συχνότερες διαμαρτυρίες, όπως τις κατέγραψε η Telegraph, αλλάζοντας τα ονόματα όσων συνομίλησε:
1. Αποφυγή τηλεφωνικών κλήσεων
Η χρήση του τηλεφώνου αποτελεί ένα από τα μεγάλα θέματα διαχωρισμού στον χώρο εργασίας, με τους μεγαλύτερους σε ηλικία διευθυντές να προβληματίζονται από την απροθυμία των νεότερων συναδέλφων τους να κάνουν τηλεφωνικές κλήσεις ή ακόμα και να απαντούν σε αυτές
Η Μιράντα*, μια 47χρονη διευθύντρια μάρκετινγκ, τηλεφώνησε σε έναν νεαρό υποψήφιο για να του πάρει συνέντευξη. Αλλά από τη στιγμή που ο 20άρης σήκωσε το τηλέφωνο, παρέμεινε εντελώς σιωπηλός. «Το μόνο που άκουγα ήταν η αναπνοή του», λέει η Μιράντα. «Ήταν ανατριχιαστικό».
Όσο παράξενο και αν ήταν, το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο. Πολλοί νεότεροι εργαζόμενοι θεωρούν τις τηλεφωνικές κλήσεις ως κάτι τρομακτικό. Η Έμμα μια 22χρονη δικηγόρος, παραδέχεται ότι τις φοβάται. «Αν δεν ξέρω ποιος με καλεί, αφήνω το τηλέφωνο να χτυπά», λέει. «Εν μέρει είναι άγχος, εν μέρει είναι ότι δεν έχω πάντα την απαιτούμενη κοινωνική διάθεση για αυτό. Προτιμώ να στέλνω μηνύματα».
Αλλά αυτή η συμπεριφορά μπερδεύει τον 59χρονο λογιστή Ρόμπερτ : «Πριν από δέκα χρόνια, οι καινούργιοι υπάλληλοί μας τουλάχιστον ήξεραν πώς να πουν ένα γεια στο τηλέφωνο ή να ξεκινήσουν μια συζήτηση», λέει. «Ήταν μια βασική δεξιότητα. Τώρα δίνουμε μεγάλο αγώνα να καταφέρουμε κάποιον να κάνει ένα τηλεφώνημα – προτιμούν να στείλουν email και να περιμένουν ώρες για απάντηση. Αυτή η αποφυγή του τηλεφώνου έχει εξελιχθεί σε φοβία».
Η Χαμπίμπα Χατούν, διευθύντρια της εταιρείας προσλήψεων Robert Walters, προειδοποιεί ότι έχει χαθεί μια βασική δεξιότητα.
«Μπορείτε να λάβετε πληροφορίες μέσω email, αλλά δεν μπορείτε να μεταδώσετε τον τόνο της φωνής σας ή να χτίσετε μια σχέση με τον πελάτη», λέει. «Αυτή η γενιά δεν χρειάστηκε ποτέ να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους αν δεν το ήθελε. Πολλοί νιώθουν αμηχανία απλά και μόνο επειδή είναι κάτι το ξένο για αυτούς».
2. Διεκδίκηση «ασφαλών χώρων» στο χώρο εργασίας
Αν και όλοι έχουμε γίνει όλο και πιο ευαισθητοποιημένοι σε θέματα ψυχικής υγείας – ιδίως όσον αφορά τη σημασία της φροντίδας και της αναζήτησης θεραπείας όταν είναι απαραίτητο – ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το ζήτημα έχει ξεφύγει από τον έλεγχο.
«Οι νεότεροι συνάδελφοι μου συχνά με διασκεδάζουν με ιστορίες για την άρρωστη γάτα τους, τον χωρισμό τους ή τα προβλήματα με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού τους – και μετά μου λένε ότι το στρες και το άγχος τους αυξάνεται, οπότε πρέπει να σεβαστώ την ανάγκη τους για έναν «ασφαλή χώρο» και να μην τους ζητάω τίποτα. Είναι εξαντλητικό», λέει η Μιράντα. «Δεν θέλω να ξέρω τα πάντα για τη ζωή σου, θέλω απλώς να μπορώ να βασίζομαι σε σένα για να κάνεις τη δουλειά σου».
Πράγματι, ένας επιχειρηματίας δήλωσε πρόσφατα στην εφημερίδα The Times ότι οι απαιτήσεις των εργαζομένων της Γενιάς Ζ είναι «εφιάλτης», προσθέτοντας: «Περιμένουν από εσένα να είσαι ο σύμβουλος καριέρας, ο νοσηλευτής ψυχικής υγείας και η μαμά τους, όλα σε ένα».
Η εστίαση στην ευημερία μπορεί συχνά να γίνεται σε βάρος των βασικών καθηκόντων, προειδοποιούν άλλοι.
Ο Ρόμπερτ αναφέρει ότι οι νεότεροι εργαζόμενοι επικαλούνται την ψυχική τους υγεία όταν ζητούν παράταση των προθεσμιών ή αρνούνται να αναλάβουν νέες ευθύνες.
«Αλλά αν δεν βγεις από τη ζώνη άνεσής σου, πώς θα μάθεις ποτέ;» αναρωτιέται.
Η Χατούν περιγράφει τη διαφορά απόψεων ως αναπόφευκτη. Μια γενιά που ενθαρρύνεται ενεργά να μιλάει για τα συναισθήματά της και να χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο «γεμάτο μοντέρνες λέξεις», αντιπαρατίθεται με τους παλαιότερους συναδέλφους της που έχουν μεγαλώσει με πολύ διαφορετικό τρόπο.
Ο 22χρονος Τζάσπερ, τραπεζικός υπάλληλος, υποστηρίζει ότι οι συνομήλικοί του επικεντρώνονται απλώς στο να διατηρήσουν μια υγιή ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. «Αλλά ο προϊστάμενός μου δεν είναι ευχαριστημένος με το γεγονός ότι είμαι ειλικρινής και για το ότι βάζω όρια», προσθέτει.
3. Φορούν ακουστικά την ώρα της δουλειάς
Στα περισσότερα γραφεία, λέει η Χατούν, οι Gen Z-ers πιστεύουν ότι είναι εντάξει να φορούν τα ακουστικά τους ενόσω εργάζονται.
Οι παλαιότεροι εργαζόμενοι, όπως η Μιράντα, δεν θα σκεφτόταν ποτέ να απομονωθούν. «Όταν ξεκίνησα, προσπαθούσα να απορροφήσω τα πάντα», λέει. «Ακούς για ευκαιρίες, για το πώς να χειριστείς συγκεκριμένους πελάτες ή απλά γνωρίζεις τους ανθρώπους γύρω σου. Το να φοράς ακουστικά μου δείχνει: «Δεν επενδύω στην ομάδα μου ή στον χώρο εργασίας μου – απλά κάνω αυτό που θέλω».
Η Μιράντα πιστεύει ότι αυτή η συμπεριφορά εδραιώθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν η συντριπτική πλειοψηφία μας αναγκάστηκε να εργαστεί από το σπίτι, αλλά περιγράφει τους νεότερους συναδέλφους ως « εκ φύσεω ιο κλειστούς».
Ωστόσο, η Έμμα, που είναι δικηγόροε υποστηρίζει ότι το να απομονώνεσαι μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητα. «Το να ακούω μουσική με βοηθάει πολύ να συγκεντρωθώ. Κάνω τις δουλειές μου πολύ καλύτερα», λέει.
Ο Τζάσπερ συμφωνεί, αλλά παραδέχεται ότι συχνά δέχεται επικριτικά βλέμματα ή σχόλια επειδή φοράει ακουστικά.
4. Ανεπίσημη ενδυμασία
Η εισβολή της ανεπίσημης ενδυμασίας στο γραφείο εξοργίζει πολλούς παλαιότερους εργαζόμενους.
«Όταν άρχισα να δουλεύω, ανησυχούσα αν τα ρούχα μου ήταν αρκετά κομψά», λέει η Μιράντα. «Σίγουρα από τότε τα πράγματα έχουν χαλαρώσει, αλλά βλέπεις μερικά πράγματα από τους νεώτερους που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό – ρούχα που ταιριάζουν περισσότερο στην παραλία παρά στο γραφείο. Μιλάω για μίνι φούστες ή αποκαλυπτικά μπλουζάκια χωρίς σουτιέν. Δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις».
Ο Ρόμπερτ, από την πλευρά του, θυμάται έναν συνάδελφο που ερχόταν στη δουλειά «με κολλητά δερμάτινα παντελόνια και γκοθικ μακιγιάζ». «Όταν κάποιος ανέφερε ότι δεν ήταν κατάλληλο, είπε ότι θα πήγαινε σε μια συναυλία εκείνο το βράδυ και δεν θα είχε χρόνο να αλλάξει, και ότι ούτως ή άλλως ήταν απλώς ο εαυτός του».
Η Έμμα αποκρούει την ιδέα ότι η ηλικιακή της ομάδα έχει «ξεχάσει» πώς να ντύνεται για το γραφείο, αν και παραδέχεται ότι πολλοί προτιμούν την άνεση από την επίσημη ενδυμασία – όπως το να φορούν αθλητικά παπούτσια αντί για δερμάτινα.
5. Επιμονή στην ευεξία και σε «woke» θέματα
Η Μιράντα πρόσφατα ήρθε αντιμέτωπη με μια συνάδελφο της Gen Z, αφού εκτύπωσε ένα έγγραφο έξι λέξεων. «Ήρθε προς το μέρος μου και μου είπε: «Ξέρεις πόσα δέντρα μόλις σκότωσες; Το αίμα τους είναι στα χέρια σου». Αυτό μου φάνηκε λίγο ακραίο. Υπάρχει μια σαφής οικολογική συνείδηση σε αυτή την ηλικιακή ομάδα. Κατά κάποιον τρόπο το θαυμάζω, αλλά θέλω να χρησιμοποιώ τον εκτυπωτή χωρίς να με αποκαλούν δολοφόνο».
Ο Ρόμπερτ έχει αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα: «Θυμάμαι ότι ένας νεαρός συνάδελφος μου έκανε μια κουραστική διάλεξη για τα οφέλη της φυτικής διατροφής για το περιβάλλον, ενώ εγώ προσπαθούσα να φάω ένα σάντουιτς με ζαμπόν».
6. Αργοπορία και πρόωρη αποχώρηση
Ίσως η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των γενεών είναι η στάση τους απέναντι στις ώρες εργασίας.
Η Μιράντα θυμάται ότι οι υπερωρίες ήταν ο κανόνας, αλλά παρόλα αυτά έβρισκε χρόνο να πάει για ποτό με τους συναδέλφους της μετά τη δουλειά. «Η Gen Z κάνουν το αντίθετο. Ποτέ δεν υπερβαίνουν τις καθορισμένες ώρες εργασίας τους, μερικοί αργοπορούν καθημερινά το πρωΐ ενώ δεν έχουν κανένανύμ ενδοιασμό να ζητήσουν επιπλέον άδεια».
Σύμφωνα με την Χατούν η πλειονότητα των νεότερων υπαλλήλων έχει μια πολύ διαφορετική αντίληψη για την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής σε σχέση με τους παλαιότερους συναδέλφους τους, εν μέρει επειδή δεν πιστεύουν ότι το να κάνουν παραπάνω από το απαιτούμενο θα αποδώσει πραγματικά. «Η υπόσχεση ότι αν δουλέψεις σκληρά θα μπορέσεις να αγοράσεις σπίτι έχει εξαφανιστεί. Αντ’ αυτού, η γενιά Z ανησυχεί για την επαγγελματική εξουθένωση».
Η Έμα από την πλευρά της δεν έχει πρόβλημα να μείνει μέχρι αργά αν υπάρχει κάτι που πρέπει να γίνει. «Αλλά μισώ να κάθομαι εκεί αν δεν υπάρχει κάτι να κάνω – γιατί δεν μπορώ να φύγω νωρίς; Μου φαίνεται τρελό. Είναι απλώς για τα μάτια του κόσμου, δεν είναι παραγωγικό».
Οι περισσότεροι άνθρωποι της ηλικίας της, προσθέτει βλέπουν την εργασία ως «ένα μέσο για να επιτύχουν έναν στόχο, όχι μια δουλειά για όλη τους τη ζωή» και συνδυάζουν την καριέρα τους με χόμπι και παράπλευρες δραστηριότητες. «Επομένως, δεν είναι διατεθειμένοι να τα παρατήσουν όλα για αυτό», λέει.
naftemporiki.gr
