Ηχηρό καμπανάκι κινδύνου από την ηγέτιδα του αντιπολιτευόμενου Συντηρητικού Κόμματος στη Βρετανία. Η Κέμι Μπάντενοχ «βλέπει» επανάληψη της κρίσης του 1976, την ώρα που ζητά από τον Κιρ Στάρμερ συνεργασία για περικοπές στο κοινωνικό κράτος και για ένα σχέδιο ανάπτυξης.
Η Μπάντενοχ δήλωσε σε συνέντευξή της στο BBC Newsnight ότι η Βρετανία ενδέχεται να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εάν η κυβέρνηση δεν παρουσιάσει άμεσα αξιόπιστο σχέδιο ανάπτυξης.
Μίλησε για μια «οικονομία σε φαύλο κύκλο» υψηλών φόρων, αυξανόμενων δαπανών και αδύναμης ανάπτυξης, τονίζοντας ότι «χωρίς αλλαγή πορείας, θα βρεθούμε να πηγαίνουμε στο ΔΝΤ με το καπέλο στο χέρι».
Σφοδρή κόντρα με την κυβέρνηση
Η υπουργός Οικονομικών, Ρέιτσελ Ριβς, απέρριψε τις ανησυχίες, κατηγορώντας την Μπάντενοχ ότι «υπονομεύει την οικονομία για να κερδίσει προσοχή», προσθέτοντας πως «το μόνο που χρειάζεται διάσωση είναι το Συντηρητικό Κόμμα από την αποτυχημένη του ηγεσία».
Από την πλευρά της, η ηγέτιδα των Τόρις αντέτεινε ότι «η αδράνεια θα ήταν πράξη ανευθυνότητας» και επανέλαβε την πρόθεσή της να συνεργαστεί «στο εθνικό συμφέρον» με τον Στάρμερ.
Η αναφορά της Μπάντενοχ στο ΔΝΤ ξύπνησε μνήμες από την κρίση του 1976, όταν η κυβέρνηση Κάλαχαν αναγκάστηκε να ζητήσει επείγουσα χρηματοδότηση 3,9 δισ. δολαρίων. Ορισμένοι οικονομολόγοι μιλούν σήμερα για «ανατριχιαστικές ομοιότητες» με τότε, λόγω του αυξημένου κόστους δανεισμού και της πίεσης στα βρετανικά ομόλογα. Άλλοι ωστόσο χαρακτηρίζουν τέτοιες προβλέψεις υπερβολικές.
Η αγορά ομολόγων στο στόχαστρο
Η Μπάντενοχ στάθηκε ιδιαίτερα στην άνοδο των αποδόσεων των 30ετών βρετανικών ομολόγων, που έφτασαν σε υψηλό 27ετίας πριν αποκλιμακωθούν ελαφρά, λέγοντας ότι πρόκειται για «σαφή ένδειξη κρίσης» και για έλλειψη εμπιστοσύνης στις μακροπρόθεσμες προοπτικές της χώρας.
Η ίδια άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο στήριξης του νομοσχεδίου για την πρόνοια, εφόσον η κυβέρνηση δεχθεί προτάσεις των Συντηρητικών. Έθεσε ως όρο τη διατήρηση του πλαφόν στα οικογενειακά επιδόματα δύο παιδιών και τη μείωση συνολικά των κοινωνικών δαπανών, υποστηρίζοντας ότι μόνο με ταυτόχρονη ανάπτυξη και πειθαρχία στα δημόσια οικονομικά μπορεί να αποφευχθεί μια νέα κρίση αξιοπιστίας.
