Skip to main content

Η συντηρητική αποκατάσταση μπορεί να αποτρέψει την επέμβαση στους χιαστούς

Μελέτη που έγινε από μια ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Lund στη Σουηδία διαπίστωσε ότι το 60% των εγχειρήσεων αποκατάστασης του πρόσθιου χιαστού θα μπορούσε να αποφευχθεί, χωρίς να υπάρξει αρνητική επίδραση στην έκβαση του ασθενούς.

Οι ερευνητές χώρισαν τους συμμετέχοντες ασθενείς με οξύ τραυματισμό στον χιαστό τυχαία σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα ακολούθησε ένα πρόγραμμα φυσικοθεραπειών και σε σύντομο χρονικό διάστημα υποβλήθηκε σε χειρουργική ανακατασκευή και η δεύτερη ακολούθησε μόνο φυσικοθεραπείες των χιαστών, με δυνατότητα επέμβασης σε μεταγενέστερο χρόνο, εάν αυτό κρινόταν απαραίτητο.

Έπειτα από δύο έτη, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μόνο το 40% της τελευταίας ομάδας έπρεπε να χειρουργηθεί στους χιαστούς.

Όπως είπαν οι επιστήμονες, πολλοί από τους ασθενείς ήταν ενεργοί αθλητές και αθλήτριες και δεν διαπίστωσαν καμία διαφορά μεταξύ των ομάδων θεραπείας όσον αφορά τη λειτουργία του γονάτου, το επίπεδο δραστηριότητας ή την καλή κατάσταση δύο χρόνια μετά τον τραυματισμό. Ούτε διαπίστωσαν κάποια διαφορά σε αυτά τα σημεία όταν συνέκριναν τους ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν μόνο με αποκατάσταση, με εκείνους που είχαν υποβληθεί σε επέμβαση εξ αρχής.

Η ανακοίνωση αυτή των αποτελεσμάτων αναστάτωσε τον ιατρικό κόσμο και εκφράστηκαν αμφιβολίες για την ορθότητά τους. Αργότερα οι ερευνητές δημοσίευσαν μια συμπληρωματική μελέτη, τα αποτελέσματα της οποίας επιβεβαίωσαν τα αρχικά τους ευρήματα. Σύμφωνα με αυτά, ο κίνδυνος για εμφάνιση οστεοαρθρίτιδας και για επέμβαση στο μηνίσκο δεν είναι υψηλότερος σε εκείνους που ακολουθούν μόνο φυσιοθεραπευτικά προγράμματα αποκατάστασης μετά από έναν τραυματισμό στον πρόσθιο χιαστό.

Επίσης, δεν διαπιστώθηκε να υπάρχει διαφορά στη λειτουργία της άρθρωσης, στο επίπεδο δραστηριότητας και στην ποιότητα ζωής του τραυματία, στον πόνο, στα συμπτώματα ή στη γενική υγεία.

Το μήνυμα των ερευνητών προς τους γιατρούς που αντιμετωπίζουν νέους, ενεργούς ασθενείς με τραυματισμούς των χιαστών συνδέσμων ήταν ότι θα πρέπει να εξετάζουν την πιθανότητα συντηρητικής αποκατάστασης αντί για υποβολή του ασθενούς σε χειρουργική επέμβαση αμέσως μετά τον τραυματισμό.