Έτος καμπής για την οικονομία θα είναι το 2016, με την άρση των ασφυκτικών περιοριστικών μέτρων και την έναρξη μιας βιώσιμης ανάκαμψης με υψηλούς ρυθμούς μεγένθυσης, εκτιμά ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης.
Σε συνέντευξη του στο «Βήμα» ο κ. Χουλιαράκης προσδιόρισε χρονικά την ανάκαμψη στο καλοκαίρι, μετά την αποκατάσταση των ομαλών συνθηκών ρευστότητας και του κλίματος εμπιστοσύνης, που θα επιφέρει η πλήρης άρση των περιορισμών στις τραπεζικές συναλλαγές – στο τέλος του α΄εξαμήνου- και η διευθέτηση του δημοσίου χρέους.
Το σχέδιο του, για την έξοδο της οικονομίας από την κρίση θα υλοποιηθεί βήμα- βήμα, αρχής γενομένης με τον σκληρό κύκλο των διαπραγματεύσεων για τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και την εξοικονόμηση 1,8 δισ. ευρώ από το σύστημα.
Ο ίδιος θέλει να διασφαλίσει μικρό πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό και ανησυχεί για τις δαπάνες που προκαλεί το προσφυγικό ζήτημα.
Για το ασφαλιστικό
Εξάλλου οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και η επίτευξη των στόχων του προϋπολογισμού (πορεία μακροοικονομικών μεγεθών και δημόσια έσοδα), για τους οποίους ο κ. Χουλιαράκης εκτιμά ότι θα επιτευχθούν χωρίς νέα μέτρα, «αποτελούν προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της α΄ αξιολόγησης», η οποία θα συνοδευτεί με μείωση του κόστους δανεισμού των τραπεζών, την εκταμίευση 2 δισ. ευρώ και την έναρξη της συζήτησης για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Ερωτηθείς για το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής 2017-2020 απαντά ότι επιδίωξη είναι η σύζευξη της δημοσιονομικής ισορροπίας με την οικονομική ανάκαμψη, με τρόπο κοινωνικά δίκαιο που θα ανακατανείμει το κόστος της προσαρμογής αλλά και τα οφέλη της επερχόμενης ανάκαμψης υπέρ των κοινωνικά ευάλωτων.
«Η σύζευξη αυτή αποτελεί τη μεγάλη πρόκληση της Αριστερής διακυβέρνησης σε συνθήκες κρίσης και η επίτευξη της θα αποτελέσει παράδειγμα για τους άλλους, αλλά και έμπρακτη αμφισβήτηση της ηγεμονίας των συντηρητικών ευρωπαϊκών πολιτικών» λέει.
Για την εμπειρία του τελευταίου έτους
Ο κ. Χουλιαράκης μιλώντας για την πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ και την εμπειρία του τελευταίου έτους, σημειώνει ότι αποτελεί αντικείμενο ιστορικής έρευνας για τους μελετητές, των ορίων μιας αριστερής διακυβέρνησης σε ένα περιβάλλον οικονομικής ολοκλήρωσης με δυσμενείς διεθνής πολιτικούς περιορισμούς.
Κλείνοντας υπογραμμίζει ότι η δύσκολη αλλά αναγκαία ισορροπία ανάμεσα στη δημοσιονομική πειθαρχία και στη βιώσιμη ανάκαμψη με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη χρειάζεται ρήξη με τις μεγάλες παθογένειες του ελληνικού κράτους και τις κοινωνίας, όπως η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, η μικρή φορολογική βάση, οι πελατειακές σχέσεις συναλλαγής, η διαφθορά.
