© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η νέα θεατρική παραγωγή «Το Κυνήγι της Πέρδικας», βασισμένη στο έργο της Ουρανάς Διοματάρη «Μύθος και Λόγος», παρουσιάζεται από σήμερα, 1η έως τις 5 Αυγούστου, στις 9 το βράδυ, στο ατμοσφαιρικό εκκλησάκι του Αη Γιώργη του Καταδότη στη Χίο, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Αρκαδίας Ψάλτη.
Πρόκειται για ένα άγνωστο θεατρικό κείμενο της Ουράνας Διοματάρη που αναφέρεται σε ένα ξεχασμένο ιστορικό γεγονός της Χίου. Αρχές του 1400, οι Χιώτες έκαναν μια απόπειρα επανάστασης εναντίων των Γενοβέζων κατακτητών, η οποία πνίγηκε στο αίμα, από προδοσία που σχετίστηκε με ένα ερωτικό τρίγωνο. Τα 200 χρόνια Γενοβέζικης κυριαρχίας ήταν τα σκληρότερα και δυσκολότερα που πέρασε ποτέ το νησί. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στο εκκλησάκι Αη Γιώργης Καταδότης, εκεί που το τραγικό συμβάν έλαβε χώρα.
Μια παράσταση-κατάδυση στη μνήμη και στην Ιστορία, μια λυρική προσέγγιση στην καταπίεση, την αντίσταση και την ανατροπή. Ένας απαγορευμένος έρωτας εν καιρώ κατοχής. Και η προδοσία.
Το έργο αντλεί έμπνευση το προαναφερθέν ιστορικό γεγονός της Χίου, που έχει σιγά-σιγά χαθεί στη λήθη, αφήνοντας πίσω του μόνο ένα μικρό εκκλησάκι να θυμίζει το ανείπωτο. Συγκεκριμένα, στις αρχές του 1400, επί Γενοβέζικης κατοχής, με τον Πιέτρο Τζουστινιάνι και τη Μαόνα να επιβάλλουν απάνθρωπους φόρους και ποινές, οι Χιώτες ετοιμάζουν επανάσταση. Ηθική στήριξη τους προσφέρει ο Δεσπότης του νησιού, ενώ καθοριστικό ρόλο παίζει ο Ανδρέας, εξόριστος από τη Χίο που επιστρέφει κρυφά από την Πόλη.
Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό, σκοτεινό πλαίσιο, γεννιέται ένας έρωτας: η Μαρία, κόρη του Χιώτη προύχοντα, ερωτεύεται τον Τζοβάννι, ανιψιό του Τζουστινιάνι. Νεαρό και αφοσιωμένο στις νέες ιδέες του ανθρωπισμού και της τέχνης του Διαφωτισμού. Ο έρωτάς τους επιχειρεί να ανθίσει ανάμεσα στη σιωπή των όπλων, πριν τον προδώσει η ίδια η Ιστορία.
Μιλώντας μας για το ιδιαίτερο αυτό ανέβασμα -που θα έρθει και στην Αθήνα από τον Φλεβάρη, η Αρκαδία Ψάλτη -που πέρα από τη σκηνοθεσία, επίσης, ερμηνεύει, μας είπε: «Με αφορμή το ιστορικό γεγονός της αποτυχημένης απόπειρας επανάστασης, το 1400 στην Γενουατοκρατούμενη Χίο και τον κύκλο αίματος που δημιούργησε, θα επιχειρήσουμε να χρησιμοποιήσουμε το παρελθόν ως εμπειρία αυτογνωσίας προς την ίαση. Αυτήν την ιστορία την καθορίζει το τραύμα της προδοσίας. Προδοσία της πατρίδας, της οικογένειας, του εαυτού, του έρωτα, του άλλου. Αυτό το τραύμα που διατρέχει τους αιώνες, με προδοσίες εγγεγραμμένες στο συλλογικό ασυνείδητο -εθνικές, πολιτικές, συμμαχικές- που φθάνει στις προσωπικές προδοσίες, μικρές και μεγάλες που καθορίζουν την καθημερινότητά μας, το τώρα μας. Αυτό το τραύμα αποτυπώνεται στους ήρωες του έργου αυτού, που έρμαιο των μηχανισμών του, προδίδουν την πατρίδα για τον έρωτα, τον έρωτα για την πατρίδα, τον ίδιο τους τον εαυτό για την εξουσία και το κέρδος· και από φόβο να μην προδοθούν, προδίδουν αενάως. Ένα κορίτσι προδίδει τον πατέρα της και την πατρίδα της για την αγάπη. Και αυτή η αγάπη την προδίδει. Όμως, πώς γίνεται η αγάπη να προδίδει; Μήπως αυτή η ιστορία από το παρελθόν αναζητά αυτό το “πώς”, που οφείλουμε εμείς πια σήμερα να ψάξουμε και να βρούμε. Σαν ένας κόμπος που δεν λύθηκε μες στους αιώνες. Αυτό φιλοδοξούμε να λύσει αυτή η παράσταση, να αναπαραστήσει. Για να προσδιορίσουμε ξανά, τι σημαίνει αγάπη· και πως η δύναμή της δίνει ζωή, αντί να σπέρνει θάνατο. Μέσα από τις ψυχολογικές διαδρομές των ηρώων μας θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε τις δραματικές πτυχές τους, με τη συνείδηση του σήμερα, οραματιζόμενοι ένα αύριο γεμάτο φως εξαγνιστικό. Και τότε, όταν έρθει αυτό το αύριο, ίσως ανακαλύψουμε πως το χθες δεν ήταν τίποτα άλλο από το σπίρτο που έπρεπε να φτιάξουμε, για να το πιάσουμε και να το τρίψουμε στο σήμερα. Για να ανάψουμε το φως αυτό στις ζωές μας. Τις ιερές ζωές μας».
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη
Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού
Χορικά: Henri Kergomard
Φωτισμοί: Ιωάννα Αθανασίου
Ερμηνεύουν: Φοίβος Παπακώστας, Αρκαδία Ψάλτη, Σταμάτης Μπάκνης, Ειρήνη Δένδη
